Uładzimir Nawasiad

Uładzimir Nawasiad
Уладзімір Навасяд
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Uładzimir Uładzimirawicz Nawasiad

Data urodzenia

12 kwietnia 1968

Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi II kadencji
Okres

od 21 listopada 2000
do 2004

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres

od 9 stycznia 1996
do 9 stycznia 2001

Przynależność polityczna

Partia Ogólnobiałoruskiej Jedności i Zgody, Zjednoczona Partia Obywatelska,
frakcja „Działanie Obywatelskie”

Następca

wybory nie odbyły się

Deputowany do Mohylewskiej Miejskiej Rady Deputowanych
Okres

od 1990
do 1996

Przynależność polityczna

Zjednoczona Partia Obywatelska

Przewodniczący Zjednoczonej Partii Obywatelskiej w Mohylewie
Okres

od 1995
do 1997

Przynależność polityczna

Zjednoczona Partia Obywatelska

Uładzimir Uładzimirawicz Nawasiad (biał. Уладзімір Уладзіміравіч Навасяд[a], ros. Владимир Владимирович Новосяд, Władimir Władimirowicz Nowosiad; ur. 12 kwietnia 1968 w Kijowie) – białoruski prawnik i polityk opozycyjny; do 2000 roku członek opozycyjnej Zjednoczonej Partii Obywatelskiej, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji; jeden z deputowanych, którzy podpisali wniosek o usunięcie ze stanowiska prezydenta Alaksandra Łukaszenki, jednak potem pod wpływem nacisków wycofał swój podpis; w latach 2000–2004 deputowany do Izby Reprezentantów Republiki Białorusi II kadencji.

Życiorys

Młodość i praca

Urodził się 12 kwietnia 1968 roku w Kijowie, w Ukraińskiej SRR, ZSRR[1][2]. W 1993 roku ukończył z wyróżnieniem studia w Mohylewskim Państwowym Instytucie Pedagogicznym im. Arkadzia Kulaszoua, uzyskując wykształcenie nauczyciela historii, nauk społeczno-politycznych i prawa. Od 1996 roku studiował[1], a następnie ukończył[3] Wydział Managementu i Prawoznawstwa Akademii Zarządzania przy Prezydencie Republiki Białorusi[1], uzyskując wykształcenie prawnika[3]. Jednocześnie od 1993 roku studiował w aspiranturze na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym[1], nie ma jednak informacji, by ją ukończył. Służył w szeregach Armii Radzieckiej[3]. W latach 1993–1995 pracował jako kierownik Wydziału ds. Młodzieży Mohylewskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1995–1996 był dyrektorem Mohylewskiego Rejonowego Centrum Dydaktyczno-Metodycznego[1]. Pracował także jako konsultant prawny gazety „Mołodieżnyj Prospiekt” w Mińsku[3]. W latach 1990–1996[1] (według innego źródła: 1991–1996[3]) był deputowanym do Mohylewskiej Miejskiej Rady Deputowanych[1].

Działalność w Radzie Najwyższej

W drugiej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 10 grudnia 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z mohylewskiego-kujbyszewskiego okręgu wyborczego nr 150. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[4], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[5]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka[6], a potem zastępcy przewodniczącego[1][2] Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego i Samorządu Lokalnego[6]. Był najmłodszym członkiem parlamentu tej kadencji[1]. Należał do opozycyjnej wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki frakcji „Działanie Obywatelskie”. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Ukrainy[7]. W czasie kryzysu konstytucyjnego w 1996 roku był jednym z deputowanych, którzy podpisali wniosek do Sądu Konstytucyjnego o impeachment prezydenta Łukaszenki, jednak w listopadzie wycofał swój podpis[1][2] (zdaniem autorów książki Kto jest kim w Białorusi – pod wpływem nacisków ze strony sił lojalnych prezydentowi)[1]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[8].

W wyborach parlamentarnych w 1995 roku kandydował z ramienia Partii Ogólnobiałoruskiej Jedności i Zgody[8], jednak już w tym samym roku wchodził w skład opozycyjnej Zjednoczonej Partii Obywatelskiej (ZPO). W latach 1995–1997 pełnił funkcję przewodniczącego ZPO w Mohylewie[1], a następnie, do 2000 roku, był członkiem jej Rady Politycznej[2]. Był także prezesem młodzieżowego zjednoczenia społecznego Forum Obywatelskie[1], które do 2000 roku miało status organizacji młodzieżowej ZPO[2].

Działalność w Izbie Reprezentantów i później

W 2000 roku, po tym jak ZPO ogłosiła bojkot wyborów parlamentarnych[9], Uładzimir Nawasiad opuścił partię[2]. Wysunął swoją kandydaturę i 21 listopada 2000 roku został deputowanym do utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Republiki Białorusi II kadencji z Kupałowskiego Okręgu Wyborczego Nr 95[10]. Stał się tym samym jedną z dwóch osób, obok Wolhi Abramawej, które zostały wybrane do Izby, a które wcześniej należały do opozycji w Radzie Najwyższej XIII kadencji[11]. Z powodu udziału w wyborach zwolennicy bojkotu uznali go za „pseudodemokratę”[12]. Pełnił funkcję członka Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego, Samorządu Lokalnego i Przepisów[3]. W marcu 2001 roku pomagał Mikałajowi Statkiewiczowi w czasie powtórnego głosowania w wyborach do Izby Reprezentantów. Był jednym z założycieli Europejskiej Koalicji „Wolna Białoruś”[2]. W 2003 roku, po pierwszej turze wyborów do rad miejscowych, wraz z Uładzimirem Parfianowiczem i Waleryjem Frałouem wywalczył ponowne przeliczenie głosów w jednym z okręgów w Mińsku[13]. W latach 2003–2005 trzykrotnie próbował zarejestrować własną partię pod różnymi nazwami[2] (m.in. „Białoruska Partia Demokratyczna”[14]), jednak otrzymywał odpowiedzi odmowne władz. W 2004 roku usiłować kandydować do Izby Reprezentantów III kadencji, jednak nie został zarejestrowany jako kandydat. W 2005 roku razem z działaczami Forum Obywatelskiego dołączył do zespołu wspierającego Alaksandra Milinkiewicza[2].

Życie prywatne

Uładzimir Nawasiad jest żonaty, ma córkę. Jest prawosławny[1].

Uwagi

  1. ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Уладзімеравіч Навасяд (czyt. Uładzimier Uładzimierawicz Nawasiad).

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Kto... s. 194.
  2. ↑ a b c d e f g h i Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1199
  3. ↑ a b c d e f Новосяд Владимир Владимирович. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2016-06-14]. (ros.).
  4. ↑ Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, зарэгістраваных 19 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2020-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-31)]. (biał.).
  5. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
  6. ↑ a b С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №35-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).
  7. ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
  8. ↑ a b М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
  9. ↑ Ляховіч 2011 ↓, s. 380
  10. ↑ В. Попов: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 21 ноября 2000 г. №5-П2/I. pravo.levonevsky.org, 2000-11-21. [dostęp 2020-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-18)]. (ros.).
  11. ↑ Сіліцкі 2011 ↓, s. 55
  12. ↑ Зелімханаў 2011 ↓, s. 393
  13. ↑ Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1202
  14. ↑ Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1201

Bibliografia

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
  • Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991—2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).
  • Віталь Сіліцкі: Роля парляменту ў найноўшай палітычнай гісторыі Беларусі. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 45–56. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).
  • Андрэй Ляховіч: Сыстэма ўлады і сыстэма апазыцыі пасьля альтэрнатыўных прэзыдэнцкіх выбараў 1999 году. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 374–380. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).
  • Аляксандр Зелімханаў: Выбары ў палату прадстаўнікоў 2000 г.. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 386–395. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).