Uładzimir Hryhorjeu

Уладзімір Грыгор’еў

Data urodzenia	5 kwietnia 1941
Data śmierci	17 sierpnia 2011
Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Federacji Rosyjskiej
Okres	od 1997 do 2006
Poprzednik	stanowisko utworzone
Następca	Wasil Dałhalou
Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji
Okres	od 27 listopada 1996 do 21 listopada 2000
Przynależność polityczna	Socjalistyczna Partia Białorusi
Poprzednik	stanowisko utworzone
Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres	od 9 stycznia 1996 do 9 stycznia 2001 (od 27 listopada 1996 nie uczestniczył w pracach)
Przynależność polityczna	Białoruska Partia Socjalistyczna, frakcja „Zgoda”
Następca	wybory nie odbyły się
Członek Biura Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Białorusi
Okres	od 14 grudnia 1990 do 25 sierpnia 1991
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Białorusi
Następca	stanowisko zlikwidowane
I sekretarz Komitetu Centralnego Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży Białorusi
Okres	od 1974 do 1974
Przynależność polityczna	Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży Białorusi
Poprzednik	U. Padrez
Następca	W. Radomski
Odznaczenia

Uładzimir Wiktarawicz Hryhorjeu (biał. Уладзімір Віктаравіч Грыгор’еў^[a], ros. Владимир Викторович Григорьев, Władimir Wiktorowicz Grigorjew; ur. 5 kwietnia 1941 w Kaniczach, zm. 17 sierpnia 2011) – radziecki i białoruski polityk i działacz państwowy, zajmujący liczne stanowiska w strukturach państwowych, komsomolskich i partyjnych; od 1997 roku Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Federacji Rosyjskiej, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Republiki Białorusi I kadencji.

Urodził się 5 kwietnia 1941 roku we wsi Kanicze, w rejonie kościukowickim obwodu mohylewskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. Ukończył Białoruską Państwową Akademię Gospodarstwa Wiejskiego, uzyskując wykształcenie agronoma ekonomisty, oraz Akademię Nauk Społecznych przy KC KPZR, uzyskując wykształcenie politologa. Pracował w organach Komsomołu w obwodzie mohylewskim^[1]. W 1974 roku^[2] był I sekretarzem Komitetu Centralnego Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży Białorusi. W latach 1959–1980 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowego Leninowskiego Związku Młodzieży. W latach 1980–1982 pracował jako II sekretarz Brzeskiego Komitetu Obwodowego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB). W latach 1982–1985 był przewodniczącym Brzeskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego, inspektorem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR). W latach 1986–1991 pełnił funkcję I sekretarza Witebskiego Komitetu Obwodowego KPB^[1]. Od 14 grudnia 1990 roku do zawieszenia działalności KPB 25 sierpnia 1991 roku wchodził w skład Biura Komitetu Centralnego KPB – organu kierowniczego partii^[3]. W roku 1992 stał na czele Witebskiej Otwartej Spółki Akcyjnej „Dolomit”^[1]. W 1995 roku był członkiem Białoruskiej Partii Socjalistycznej^[4] (według innego źródła w latach 1995–1997 był przewodniczącym Socjalistycznej Partii Białorusi)^[1].

W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z witebskiego-czyhunacznego okręgu wyborczego nr 68^[4]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego^[5]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu, Podatków, Banków i Finansów^[6]. Był przewodniczącym frakcji „Zgoda”, popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę. Zrezygnował z tego ostatniego stanowiska na rzecz Uładzimira Kanaploua, zdaniem autorów książki Kto jest kim w Białorusi pod naciskiem Administracji Prezydenta^[1]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji^[7]. Pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych i Kontaktów ze Wspólnotą Niepodległych Państw^[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły^[8].

Od 1997 roku był Nadzwyczajnym i Pełnomocnym Ambasadorem Republiki Białorusi w Federacji Rosyjskiej. Pracował jako I zastępca szefa Działu Administracyjnego Komitetu Wykonawczego Związku Białorusi i Rosji^[1]. Zmarł po długiej chorobie 17 sierpnia 2011 roku^[9].

• Order Czerwonego Sztandaru Pracy (ZSRR);
• dwa Ordery „Znak Honoru”;
• Order Ojczyzny drugiego i trzeciego stopnia^[10][11];
• medal^[1];
• Gramota Pochwalna Rady Ministrów Republiki Białorusi^[12];
• Gramota Pochwalna Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi^[13].

Uładzimir Hryhorjeu był żonaty^[1]. W 1995 roku mieszkał w Witebsku^[4].

• Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
• pod red. B. Saczanki: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 2: Bielick – himn. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 1994, s. 537. ISBN 5-85700-142-0. (biał.).
• pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 4: Kadety – Laszczenia. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 1997, s. 432. ISBN 985-11-0141-9. (biał.).