USS Tarantula (SS-12)

Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie.
USS Tarantula (SS-12)
Ilustracja
USS „Tarantula” w 1909 r.
Klasa

okręt podwodny

Typ

B

Historia
Stocznia

Fore River Shipyard, Quincy

Położenie stępki

5 września 1905

Wodowanie

30 marca 1907

 US Navy
Wejście do służby

3 grudnia 1907

Wycofanie ze służby

17 stycznia 1922

Los okrętu

zatopiony jako okręt-cel

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


145 ton
173 t

Długość

25,1 m

Szerokość

3,8 m

Zanurzenie

3,2 m

Zanurzenie testowe

45 m

Rodzaj kadłuba

jednokadłubowy

Napęd
1 silnik benzynowy o mocy 250 KM
1 silnik elektryczny o mocy 150 KM
1 śruba
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


9 węzłów
8 w.

Zasięg

powierzchnia: 540 Mm przy 9 w.
zanurzenie: 12 Mm przy 4 w.

Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe

2 x 450 mm (18")

Załoga

10

USS Tarantula (SS-12) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, trzecia zamówiona jednostka typu B. Została zwodowana 30 marca 1907 roku w Fore River Shipyard w Quincy i przyjęta w skład US Navy 3 grudnia 1907 roku. W listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne B-3. Okręt skreślono z listy floty 17 stycznia 1922 roku.

Projekt i dane taktyczno–techniczne

USS „Tarantula”, zaprojektowana przez inż. Johna Hollanda, stanowiła rozwinięcie jego poprzedniego projektu (typ A)[1][2]. Okręt miał większe wymiary i wyporność, a także wyposażono go w dwie wyrzutnie torped oraz powiększony kiosk i mostek[1]. W późniejszym czasie wyposażenie jednostki powiększono o drugi peryskop[1].

„Tarantula” była małym okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej. Długość całkowita jednostki wynosiła 25,1 metra, szerokość 3,8 metra i zanurzenie 3,2 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 145 ton, a w zanurzeniu 173 tony[1][2][3]. Okręt napędzany był na powierzchni przez silnik benzynowy Craig(inne języki) o mocy 250 koni mechanicznych (KM)[1][2]. Napęd podwodny zapewniał silnik elektryczny Electro-Dynamic(inne języki) o mocy 150 KM[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 9 węzłów na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[1][2][3]. Zasięg wynosił 540 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym oraz 12 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[1][2][4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 45 metrów[5].

Okręt wyposażony był w dwie dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm (18")[a], z łącznym zapasem czterech torped[1][2]. Załoga okrętu składała się z 10 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Budowa i przebieg służby

USS „Tarantula” (Submarine Torpedo Boat No. 12) zbudowana została w Fore River Shipyard w Quincy[1][2][4]. Stępkę okrętu położono 5 września 1905 roku, został zwodowany 30 marca 1907 roku[1][2], a do służby przyjęto go 3 grudnia 1907 roku.

Pierwszym dowódcą jednostki został por. mar. Joseph F. Daniels. Okręt pływał w składzie 1. i 2. Flotylli Okrętów Podwodnych we Flocie Atlantyku, gdzie brał udział w szkoleniu i eksperymentach. W okresie 6 listopada 1909 – 15 kwietnia 1910 roku był wycofany z czynnej służby. Następnie „Tarantula” została przywrócona do służby, a 9 maja 1911 roku trafiła do rezerwy. 17 listopada 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne B-3.

6 grudnia 1912 roku B-2 został przeholowany do Norfolk, a następnie wraz z bliźniaczym B-2 na pokładzie węglowca USS „Ajax”(inne języki) rozpoczął podróż na Filipiny, osiągając cel 30 kwietnia 1913 roku[7]. 2 września okręt ponownie wszedł do służby w 4. Dywizjonie Okrętów Podwodnych we Flocie Azjatyckiej[b]. W okresie I wojny światowej okręt patrolował wejście do Zatoki Manilskiej i eskortował lokalne konwoje[7].

17 lipca 1920 roku okręt otrzymał numer identyfikacyjny SS-11[2]. 25 czerwca 1921 roku w Cavite został wycofany ze służby i zatopiony jako okręt-cel. Z listy floty skreślono go 17 stycznia 1922 roku[2].

Uwagi

  1. ↑ Amerykańskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[6].
  2. ↑ Załoga okrętu mieszkała na pokładzie monitora USS „Monadnock”(inne języki).

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 155.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 127.
  3. ↑ a b J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 584.
  4. ↑ a b John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 151.
  5. ↑ Ivan Gogin: "B" submarines (1907). Navypedia. [dostęp 2019-01-14]. (ang.).
  6. ↑ Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-26]. (ang.).
  7. ↑ a b Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: 2011, s. 13.

Bibliografia

  • Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: Osprey Publishing, 2011. ISBN 978-1-84908-185-6.
  • Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-26]. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: "B" submarines (1907). Navypedia. [dostęp 2019-01-14]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
Amerykańskie okręty podwodne typu B