PROFILPELAJAR.COM

Turzyca drobnozadziorkowa
	; Turzyca drobnozadziorkowa (z lewej)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	ciborowate
Rodzaj	turzyca
Gatunek	turzyca drobnozadziorkowa
	Nazwa systematyczna
	Carex microglochin Wahlenb.; Kongl. Vetensk. Acad. Nya Handl. 24: 140 (1803)
Synonimy
	Carex lyonii Boott; Carex pauciflora Balb. ex Boott; Carex pauciflora var. microglochin (Wahlenb.) Poir.; Caricinella microglochin (Wahlenb.) St.-Lag.; Kobresia microglochin (Wahlenb.) Tang & W.T.Wang; Uncinia microglochin (Wahlenb.) Spreng.; Uncinia europaea J.Gay;
	Carex lyonii Boott; Carex pauciflora Balb. ex Boott; Carex pauciflora var. microglochin (Wahlenb.) Poir.; Caricinella microglochin (Wahlenb.) St.-Lag.; Kobresia microglochin (Wahlenb.) Tang & W.T.Wang; Uncinia microglochin (Wahlenb.) Spreng.; Uncinia europaea J.Gay;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Multimedia w Wikimedia Commons

Turzyca drobnozadziorkowa (Carex microglochin Wahlenb.) – gatunek rośliny z rodziny ciborowatych.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Eurazji i Ameryce w strefie subarktycznej oraz na obszarach górskich bardziej na południu – w środkowej i zachodniej Europie, w środkowej i zachodniej Azji, na środkowym zachodzie Stanów Zjednoczonych, poza tym także wzdłuż Andów w Ameryce Południowej od Ekwadoru po Chile i Argentynę^[3]. W Polsce znany tylko z jednego stanowiska odkrytego w 1912 r. na torfowisku koło wsi Zocie. Od tego czasu niepotwierdzony i obecnie uznany za wymarły.

Morfologia

Pokrój: Roślina trwała, wysokości 7–15 cm.
Łodyga: Wzniesiona, u podstawy ulistniona.
Liście: 4-8.
Kwiaty: Roślina jednopienna. Kwiatostan stanowi jedyny kłos szczytowy, u góry z 4-12 kwiatami męskimi, u dołu z 5–6 żeńskimi. Plewy kasztanowobrunatne. Pęcherzyki brunatne, z delikatnymi nerwami. Słupek z 3 znamionami.

Biologia i ekologia

Bylina, geofit. Kwitnie od maja do czerwca. Siedlisko: torfowiska przejściowe i niskie. Występuje na kwaśnych, ubogich glebach torfowych. Gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Caricetalia davallianae^[5]. Liczba chromosomów 2n = 50.

Zmienność

Gatunek zróżnicowany na dwa podgatunki^[6]:

Carex microglochin subsp. fuegina Kük. - występuje w Ameryce Południowej
Carex microglochin subsp. microglochin - rośnie w całym zasięgu gatunku

Zagrożenia i ochrona

Według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski (2006) gatunek wymarły w naturze (kategoria zagrożenia Ex)^[7]. W wydaniu z 2016 roku otrzymał kategorię RE (wymarły na obszarze Polski)^[8]. W Polskiej czerwonej księdze roślin ma kategorię gatunku wymarłego EX^[9].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-09-19] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Carex microglochin Wahlenb., [w:] Plants of the World Online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2023-12-29] .
↑ Carex microglochin, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
↑ Carex microglochin na eMonocot [dostęp 2013-11-23].
↑ Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kazimierz Zarzycki. Kraków: IB PAN, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.