Pojawia się wczesną wiosną. Żyje na glebach piaszczystych, przede wszystkim na nasłonecznionych i suchych stanowiskach śródleśnych i górskich. W Polsce jest gatunkiem rzadkim, spotykanym w południowej części kraju[2].
Wygląd i budowa
Jeden z większych europejskich przedstawicieli trzyszczowatych, osiąga długość 14–15 mm. Barwa grzbietu brązowa z zielonawym, metalicznym połyskiem. Na pokrywach skrzydeł wyraźny rysunek w kształcie falowanych plam, większych na końcach. Nogi smukłe, stopy wydłużone. Głowa ciemna, tylko u nasady żuwaczek koloru kremowego. Oczy duże, zapewniające bardzo dobry wzrok.
Pożywienie
Trzyszcz górski jest drapieżnym polifagiem, żywi się głównie mniejszymi owadami. Drapieżne są zarówno owady dorosłe jak i larwy, które ukryte w pionowo wykopanych norkach czyhają na ofiary wciągając je szybko do kryjówki[1].
Zachowanie
Sposób poruszania jest szybki, podobny do krótkich skoków. W locie trzyszcze te zwinnością i szybkością reagowania dorównują muchom.
↑ abŚwiat zwierząt. Ladislav Korbel (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 1993, s. 124. ISBN 83-7073-036-1.
↑Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. I. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2004. ISBN 83-88147-04-8. Brak numerów stron w książce
