Tadeusz Machalski (1881–1943)

Tadeusz Machalski
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 października 1881
Tarnów

Data śmierci

1943

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

16 Pułk Piechoty Ziemi Tarnowskiej
29 Pułk Strzelców Kaniowskich

Stanowiska

dowódca korpusów kadetów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

nauczyciel

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Tadeusz Adam Machalski[1] (ur. 16 października 1881 w Tarnowie, zm. 1943) – major piechoty Wojska Polskiego, nauczyciel.

Życiorys

Urodził się 16 października 1861[2] w Tarnowie, w rodzinie Stanisława i Julii z Czajkowskich. Ukończył w 1902 gimnazjum w Tarnowie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i uniwersytecie w Monachium, które ukończył w 1907. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel w seminarium nauczycielskim w Tarnowie[3] oraz działał w skautingu i pełnił funkcję komendanta Polskich Drużyn Strzeleckich w Tarnowie[2]. Był oficerem rezerwy piechoty c. i k. Armii. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1913. W 1914 jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 57 w Tarnowie[4]. Podczas I wojny światowej ciężko ranny dostał się do niewoli rosyjskie, następnie w 5 Dywizji Syberyjskiej, z którą powrócił do kraju i do 1923 służył w Wojsku Polskim. Został awansowany do stopnia majora rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Jego oddziałem macierzystym był 16 pułk piechoty w garnizonie Tarnów. 24 marca 1921 roku Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Kazimierz Sosnkowski mianował T. Machalskiego[7] z Oddziału III Naukowo-Szkolnego Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych dowódcą Korpusu Kadetów Nr 3 w Wielkopolsce i powierzył mu jego organizację. Po zorganizowaniu korpusu miał on przejść do miejsca przeznaczenia, które nie zostało określone[8]. W październiku 1921 major Machalski został dowódcą Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[9] i pełnił tę funkcję do 1923. W tym samym roku został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[10]. 15 marca 1924 został przeniesiony do 29 pułku piechoty w Kaliszu na stanowisko komendanta Kadry Batalionu Zapasowego[11]. W tym samym roku został przeniesiony do rezerwy[12]. W 1934 roku, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnów. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „reklamowany na 12 miesięcy”[13].

Pełnił funkcję dyrektora III Gimnazjum w Tarnowie[2] od 1934 do 1939. Pracował także w II Gimnazjum w Tarnowie.

Od 1909 był mężem Eleonory Piorunowskiej[3].

Zmarł podczas II wojny światowej w 1943[2]. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Tarnowie[2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1705. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz I Machalski” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie: Tadeusza II Machalskiego.
  2. ↑ a b c d e Spis osób pochowanych na Starym Cmentarzu w Tarnowie. starycmentarz.pl. [dostęp 2015-09-11].
  3. ↑ a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 186. [dostęp 2021-08-12].
  4. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 321, 493.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 400.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 410.
  7. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 66, 750.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 16 kwietnia 1921 roku, poz. 539.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1437.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 lutego 1924 roku, s. 86.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 195.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 251, 931.
  14. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
  15. ↑ M.P. z 1932 r. nr 245, poz. 270 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia