Tadeusz Hroboni

Tadeusz Hroboni
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1905
Stryj

Data śmierci

31 lipca 1986

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

lekarz

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doc. dr hab.

Edukacja

Państwowe Gimnazjum Męskie im. Królowej Zofii w Sanoku

Stanowisko

kierownik Kliniki Chirurgii Dzieci Akademii Medycznej w Warszawie

Rodzice

Jan, Felicja

Krewni i powinowaci

Stanisław, Zofia (rodzeństwo)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Tadeusz Marian Hroboni (ur. 2 stycznia 1905 w Stryju, zm. 31 lipca 1986) – polski chirurg, specjalista chirurgii dziecięcej, lekarz w powstaniu warszawskim.

Grobowiec rodziny Tadeusza Hroboniego

Życiorys

Tadeusz Marian Hroboni urodził się 2 stycznia 1905 w Stryju[1][2]. Był synem Jana (1872-1937, prawnik, sędzia[3][4][5][6]) i Felicji z domu Marek (zm. 1952[7]). Miał brata Stanisława (1902-1940, inżynier mechanik, oficer Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej), siostrę Zofię (zm. w 1917 w wieku 9 lat)[8]. Wraz z rodziną mieszkał w Sanoku przy ulicy Jana III Sobieskiego nr 207 (pod tym samym adresem zamieszkiwała rodzina Zygfryda Gölisa)[9].

W 1923 zdał egzamin dojrzałości w Państwowy Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Józef Galanka, Jerzy Gölis, Jan Pudełko)[1][10]. Był harcerzem sanockiego hufca, w 1923 drużynowym I Drużyny im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Sanoku (jego poprzednikiem na tym stanowisku był jego brat Stanisław)[11][12][13]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1924 został uznany przynależnym do gminy Sanok[14]. Kształcił się w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie (nauka przerwana). Studia medyczne pierwotnie przerwał po IV roku, następnie dokończył[15].

Do 1939 pracował w Warszawskim Szpitalu dla Dzieci przy ulicy Mikołaja Kopernika 43[16]. W latach 30. zajmował się pioniersko usamodzielnieniem dziedziny chirurgii dziecięcej (wraz z nim Jan Kossakowski, Edward Drescher, A. Maciejewski)[17][18].

Po wybuchu powstania warszawskiego pracował w Szpitalu Dziecięcym z konieczności zamienionym w szpital chirurgiczny[19][20]. Ponadto pracował jako lekarz chirurg w Szpitalu im. Karola i Marii przy ul. Leszno 136 w Warszawie[21] służąc w oddziale „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - z polecenia szefa Sanitariatu Kedywu KG AK mjr. "Skiby" kierował zespołem chirurgicznym. Uchodził za nie­zwy­kle uta­len­to­wanego lekarza[22]. 6 sierpnia 1944 Niemcy zajęli szpital przy ul. Leszno 136, wypędzili personel, kierując go do Szpitala Wolskiego przy ul. Płockiej 26 (którego personel, ranni i chorzy zostali uprzednio wymordowani przez Niemców). Tam Tadeusz Hroboni objął oddział chirurgiczny i prowadził go do powrotu dra Leona Manteuffla 9 września 1944, po czym współpracował z nim do czasu ewakuacji Szpitala Wolskiego pod koniec października 1944. Wykonując swoje obowiązki Tadeusz Hroboni był konwojowany przez Niemców z ul. Płockiej 26 na ul. Wolską 37. Po upadku powstania wraz z rannymi opuścił Warszawę.

Po wojnie powrócił do niej. Był świadkiem w sprawach o przyznanie rent bądź praw kombatanckich byłym pacjentom oraz powstańcom warszawskim. Pod jego nadzorem w 1947 został ponownie otwarty Szpital im. Karola i Marii w nowej siedzibie przy ulicy Działdowskiej 1[23]. Był pierwszym po wojnie ordynatorem chirurgii - kierownikiem Kliniki Chirurgii Dzieci Akademii Medycznej w Warszawie do 1972[24][25] (obecnie Samodzielny Publiczny Dziecięcy Szpital Kliniczny w Warszawie). Po przejściu na emeryturę Tadeusza Hroboniego, jego następczynią została prof. Irena Smólska (obecnie jest to II Katedra i Klinika Kardiochirurgii i Chirurgii Ogólnej Dzieci jako jednostka II Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego)[26].

Był adiunktem chirurgii[27]. Jednym z jego uczniów był Tadeusz Faryna. Tadeusz Hroboni uzyskał stopień docenta doktora habilitowanego[28].

Zamieszkiwał przy ulicy Marszałkowskiej 140 w Warszawie[29]. Zmarł 31 lipca 1986[2][30]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 315-6-18)[2]. Był żonaty z Jadwigą z domu Jasieńską (1905-1986)[2].

Publikacje

  • Przypadek karcinoidu (rakowiaka) wyrostka robaczkowego u dziecka (1936)[31]

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b XXXVI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1922/1923. Sanok: 1923, s. 9.
  2. ↑ a b c d Cmentarz Stare Powązki: JAN WACŁAW HROBONI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-02-04].
  3. ↑ Z. B.. Ś. p. Jan Wacław Hroboni. „Głos Sądownictwa”. Nr 6, s. 502-503, 1937. 
  4. ↑ Z żałobnej karty. Ś. p. Jan Hroboni. „Nowa Palestra”, s. 240, Nr 5 z maja 1937. 
  5. ↑ Nekrologia. W roku 1937 zmarli koledzy. W: Sprawozdania Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1937/1938. Warszawa: 1938, s. 48.
  6. ↑ Informacja o zmarłych: Jan Wacław Hroboni. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2016-05-04].
  7. ↑ Informacja o zmarłych: Felicja Hroboni. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2016-05-04].
  8. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 206 (poz. 20).
  9. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 536, 540.
  10. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2017-09-30].
  11. ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 57-59.
  12. ↑ Krystyna Chowaniec: 100 lat sanockiego harcerstwa 1911–2011. Suplement. Sanok: 2011, s. 94. ISBN 978-83-62960-05-7.
  13. ↑ Krystyna Chowaniec: Wypominki harcerskie. braterstwo.zhp.pl, 2009-11-15. [dostęp 2015-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-24)].
  14. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 183 (poz. 153).
  15. ↑ Tomasz Morawski. Losy wychowanków Szkoły Podchorążych Sanitarnych pierwszych dziesięciu promocji (1922-1930); na podstawie archiwum dra Romana Jakubskiego. „Medycyna Nowożytna”, s. 108, Tom 8, zeszyt 2 z 2001. 
  16. ↑ Historia Warszawskiego Szpitala dla Dzieci.. wsdz.pl. [dostęp 2014-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lipca 2014)].
  17. ↑ Czesław Stoba, Mariusz Sroka. Historia Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych. „Rocznik Dziecięcej Chirurgii Urazowej”, s. 151, 9 (XXXIII) z 2005. 
  18. ↑ Czesław Stoba, Mariusz Sroka. Historyczne i etyczne aspekty przemocy nad dzieckiem. „Psychiatria w Praktyce Ogólnolekarskiej”, s. 247, 2002, tom 2, nr 4. 
  19. ↑ Fragment wspomnień. [dostęp 2014-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
  20. ↑ Witold Sikorski, Kazimierz Łodziński: Służba Zdrowia w Batalionie „Zośka”. tlw.waw.pl. [dostęp 2014-07-01].
  21. ↑ Tadeusz Hroboni. lekarzepowstania.pl. [dostęp 2014-07-01].
  22. ↑ Jerzy Hagmajer ps. Kiejstut, Marek. lekarzepowstania.pl. [dostęp 2014-07-01].
  23. ↑ M. Baglaj, J. Czernik: A History of Surgical Pediatrics.
  24. ↑ Janusz Ziółkowski, Dział Anestezjologii Pediatrycznej Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego [online], s. 1075.
  25. ↑ Historia - Szpital Działdowska. spdsk.edu.pl. [dostęp 2014-07-01].
  26. ↑ Strona główna. kardiochirurgiadzieci.wum.edu.pl. [dostęp 2014-07-01].
  27. ↑ Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. Errata do Księgi pamiątkowej Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888-1958 (s. 2). – Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 97–98.
  28. ↑ Tomasz Morawski. Losy wychowanków Szkoły Podchorążych Sanitarnych pierwszych dziesięciu promocji (1922-1930); na podstawie archiwum dra Romana Jakubskiego. „Medycyna Nowożytna”, s. 108, Tom 8, zeszyt 2 z 2001. 
  29. ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 126.
  30. ↑ Alfabetyczny Spis Zmarłych Nazwiska Z Zakresu How-Hyż. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2014-07-01].
  31. ↑ Przypadek karcinoidu (rakowiaka) wyrostka robaczkowego u dziecka. books.google.pl. [dostęp 2014-07-01].
  32. ↑ M.P. z 1954 r. nr 100, poz. 1224
  33. ↑ M.P. z 1956 r. nr 29, poz. 391

Bibliografia