Główną siedzibą rodu były tereny obejmujące dobra szydłowieckie, położone w okolicach źródeł Kamiennej i Radomki, wokół późniejszego miasta Szydłowca. Był to jeden z kilku kluczy dóbr ziemskich rodu Odrowążów w województwie sandomierskim. Pierwszymi, którzy podpisywali się tym nazwiskiem byli Jakub i Sławko, wymienieni w akcie uposażenia kościoła farnego w Szydłowcu z 1401. Położyli starania o rozwój gospodarczy swojej siedziby, która w 1427 otrzymała prawa miejskie.
Ostatnim męskim przedstawicielem rodu był Krzysztof, który osiągnął największą karierę spośród rodu. Dostojnik królewski, kanclerz, kasztelan krakowski, wojewoda krakowski i przyjaciel Zygmunta I Starego zmarł w 1532. W roku śmierci, dzięki poselstwu do cesarza rzymskiego, otrzymał dla siebie dziedziczny tytuł hrabiego, którego siedzibę ustanowiono w Szydłowcu. Poza dobrami rodowymi Krzysztof posiadał klucze dóbr w Opatowie i Ćmielowie oraz pomniejsze posiadłości. Ostatnią kobietą z rodu była jego córka Elżbieta, która w 1548 wniosła w posagu hrabstwo szydłowieckie Mikołajowi Radziwiłłowi zw. „Czarnym” (zmarła w 1562).
↑Bartosz Paprocki wymienia Andrzeja Obulo „de Szydlowiecz”, dziedzica Gór, kasztelana sandomierskiego w 1362. Dokument ten jest jednakże falsyfikatem, gdyż Andrzej, kasztelan wiślicki, jest wymieniony w 1342, nie był zaś kasztelanem sandomierskim w 1362. Por.: Dumała, 1967, s. 190.
Bibliografia
Krzysztof Dumała. Studia z dziejów Szydłowca. „Rocznik Muzeum Świętokrzyskiego”. 4, 1967.
Kardyś, Piotr: Fraters armorum et domus Odrowąsinae : Odrowążowie przez wieki – ze szczególnym uwzględnieniem terenów na północ od rzeki Kamiennej. [W:] Z dziejów powiatu szydłowieckiego. Red. Przeniosło, Marek. [Kielce] – Szydłowiec: „Panzet”, 2009; s. 9-42. ISBN 978-83-61240-84-6.
.jpg)