Radomka ( dawniej Radomierza, Radomierz[2], Radomia[3]) – rzeka, lewobrzeżny dopływ Wisły[4] o długości 115,989 km[5] i powierzchni dorzecza ponad 2000 km².
Rzeka wypływa z Lasów Koneckich ok. 4 km na południe od Przysuchy na wysokości ok. 310 m n.p.m. Przepływa przez miejscowości: Przysucha, Wieniawa, Mniszek, Przytyk, Jedlińsk, Jastrzębia, Brzóza, Głowaczów, Ryczywół, po czym uchodzi do Wisły.
Dopływami Radomki, w kolejności od źródeł do ujścia, są: Szabasówka, Wiązownica, Dobrzyca, Ślepotka, Bosak, Tymianka, Mleczna, Jastrzębianka, Łukawka, Leniwka i Kosionek.
Na Radomce tuż po przyjęciu głównych dopływów (prawych) Szabasówki i Jabłonicy postawiono zaporę betonowo-ziemną, która utworzyła zbiornik w Domaniowie.
Historia
Rzeka o pewnym znaczeniu gospodarczym już w średniowieczu, w XVII wieku, a następnie po pracach wykonanych w latach 1823–1824 w części spławna – od Gorynia, znana w dokumentach źródłowych od XIII wieku. W 1256 r. Bolesław, książę krakowski i sandomierski, nadaje klasztorowi miechowskiemu prawo polowania na bobry we wsi klasztornej Swirczewice (Świerże?) przy ujściu Radomki do Wisły (Kodeks Małopolski 104)[2].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Radomka (dopływ Wisły) na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-06-25].
- ↑ a b Radomka 1(1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 422 .
- ↑ Radomka, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-02-08] .
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 229, ISBN 83-239-9607-5 .
- ↑ Radomka na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-06-25].
Linki zewnętrzne
