Po wybuchu II wojny światowej znalazła się wraz z mężem najpierw w Białymstoku, a po jego aresztowaniu przeniosła się do Lwowa. W 1944 roku trafiła do Rzeszowa, gdzie była jedną z organizatorek tamtejszego Teatru Narodowego Ziemi Rzeszowskiej oraz działającego przy nim Studia Dramatycznego. Następnie, w 1945 roku, przeniosła się do Jeleniej Góry, gdzie miała objąć kierownictwo Teatru Dolnośląskiego. Omyłkowo to samo stanowisko przyznano również Jerzemu Waldenowi. W 1947 roku wraz z drugim mężem Andrzejem Szalawskim przeniosła się do Łodzi, gdzie występowała do 1949 roku w tamtejszym Teatrze Wojska Polskiego. Rozpoczęła również studia reżyserskie na tamtejszej Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej, które ukończyła w 1949 roku. Lata 1949–1951 spędziła grając w Częstochowie, natomiast w okresie 1950–1951 pracowała w Warszawie w Zjednoczonych Przedsiębiorstwach Rozrywkowych. Następnie była kierownikiem artystycznym Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1951–1953), aktorem i reżyserem Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi (1953–1954) oraz kierownikiem artystycznym w Teatrze Ziemi Łódzkiej (1954–1958). Ostatnie lata pracy spędziła w Warszawie, reżyserując w Teatrze Narodowym (1958–1976).
