PROFILPELAJAR.COM

Błogosławiony
Stanisław Kubski
	prezbiter i męczennik
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1876 ; Książ
Data i miejsce śmierci	18 maja 1942 ; Hartheim
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	13 czerwca 1999; Warszawa; przez Jana Pawła II
Wspomnienie	12 czerwca

Stanisław Kubski (ur. 13 sierpnia 1876 w Książu, zm. 18 maja 1942 Monachium) – polski duchowny katolicki, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego, kapłan archidiecezji gnieźnieńskiej, męczennik.

Życiorys

Pochodził z rodziny rolniczej. Był synem Michała i Franciszki, urodził się w 1876 we wsi Książ k. Strzelna. Najpierw uczęszczał do gimnazjum w Trzemesznie, a następnie w Wągrowcu. W 1897 zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do seminarium duchownego w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 listopada 1900 od biskupa Andrzejewicza.

Po otrzymaniu sakramentu święceń kapłańskich został skierowany do Śremu, gdzie pełnił obowiązki wikariusza, a od 1910 był proboszczem parafii św. Wawrzyńca w Gnieźnie^[1]. W 1917 został proboszczem gnieźnieńskiego kościoła św. Trójcy. W okresie powstania wielkopolskiego został członkiem Miejskiej Rady Ludowej^[2]. Gdy w 1923 proboszcza inowrocławskiego, ks. Antoniego Laubitza ogłoszono sufraganem gnieźnieńskim, przejął jego funkcję przy kościele Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu. Odbudował zrujnowaną przez szkody górnicze świątynię Matki Boskiej (w 1929).

Ks. Stanisław Kubski angażował się w duszpasterstwie: dzieci, młodzieży, ubogiej inteligencji, robotników, rzemieślników, wiele czasu spędzał na adoracji Najświętszego Sakramentu, prowadził także działalność charytatywną.

Po wybuchu II wojny światowej niemieccy narodowi socjaliści aresztowali go 8 września 1939 Prowadzony przez miasto ksiądz musiał iść z rękoma uniesionymi nad głową. Pierwszą noc spędził klęcząc na dziedzińcu koszarowym. Przewieziono go najpierw do Piły, stamtąd 21 listopada 1939 skierowano do Buchenwaldu (KL), gdzie przez rok pracował w kamieniołomach^[2] i poddawany był torturom. Skrajnie wycieńczony, ze złamaną ręką trafił następnie do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau i oznakowany numerem obozowym 21878. W relacjach świadków zachował pogodę ducha i odznaczał się wielką pobożnością^[3]. Zapamiętano go, jak na barłogu odmawiał różaniec, trzymając w ręku kawałek sznurka z zaplecionymi supłami. Starszego, chorego na świerzb, owrzodzonego i ważącego 39 kg^[2] księdza, uznano w maju 1942 za niezdolnego do pobytu w obozie pracy i włączony został do tzw. transportu inwalidów. Ciało bł. Stanisława Kubskiego zostało spopielone w krematorium miejskim w Monachium. Od roku 1963 urna z prochami jest przechowywana w katakumbach miejskiego cmentarza w Monachium Perlacher Forst (Ehrenhain).

Jego beatyfikacja miała miejsce 13 czerwca 1999 w Warszawie w grupie 108 błogosławionych męczenników z czasów II wojny światowej. Dokonał jej papież Jan Paweł II.

Jego wspomnienie obchodzone jest 18 maja.

W 2019 odsłonięto w Książu obelisk upamiętniający bł. ks. Stanisława Kubskiego^[4].

Zobacz też

Przypisy

↑ Znani absolwenci szkoły. Ks. kan. Stanisław Kubski. I Liceum Ogólnokształcące im. Powstańców Wielkopolskich. [dostęp 2016-05-20].
↑ ^a ^b ^c Monika Białkowska. Śmierć niezapomniana. „Przewodnik Katolicki”. 21, s. 5. Drukarnia i Księgarnia św. Wojciecha. ISSN 0137-8384. (pol.).
↑ ks. Dezydery Wróblewski Biografie męczenników.
↑ W Książu odsłonięto obelisk ku czci błogosławionego ks. Stanisława Kubskiego. pomorska.pl, 2019-08-29. [dostęp 2024-05-18].

Bibliografia

Aleksandra Witkowska: MOCARZE DUCHA. Polscy święci i błogosławieni 999-2007. Tarnów: Wydział Duszpasterstwa Ogólnego Kurii Diecezjalnej: Wydawnictwo Diecezji Tarnowskiej Biblos, 2008.