Urodził się jako trzecie dziecko Stanisława Jana i Amelii z domu Łubieńskiej[1][2]. był prawnukiem siostry Aleksanda Fredry[2]. Miał pięcioro rodzeństwa: Zofię Morstinową (1891–1966), Ludwika (ur. 1894, żonaty z Marią Dembińską, podporucznik rezerwy kawalerii Wojska Polskiego[3]), Marię (pracująca w szkole dla pielęgniarek, zm. 1951[4]), Mariana (doktor praw) i Izę (absolwentka prawa, zatrudniona w Banku Rolnym)[1].
15 września 1914 został zmobilizowany do armii austriackiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej, od 28 czerwca 1915 w szeregach pułku artylerii polowej walczył na froncie wschodnim w Rosji, gdzie brał udział w walkach o Lwów i Przemyśl. 3 marca 1918 przeniesiony został na zachód i walczył na froncie włoskim nad rzeką Piawą[2].
24 sierpnia 1921 poślubił w ŁabuniachMarię Szeptycką (1894–1976), prawnuczkę Aleksandra Fredry w linii prostej, z którą zamieszkał w majątku we wsi Łaszczów[1][2], który stanowił własność jej ojca Aleksandra Szeptyckiego[12]. Mieli sześcioro dzieci: Ignacy (1922), Aleksander (1923–1944, poległ w Powstaniu Warszawskim), Maria (1925), Stanisław (1927), Elżbieta (1929), Andrzej (1931),
Nie podjął studiów prawniczych, natomiast ukończył kurs rolniczy[2]. Działał wówczas społecznie i charytatywnie, wspierał finansowo kształcenie katolików świeckich, zorganizował ośrodek szkoleniowo-rekolekcyjny, stworzył Koło Porad Sąsiedzkich, salę teatralną dla Kółka Miłośników Sceny[2], organizował Koła Inteligencji Katolickiej i zainicjował ich zjazdy, we wrześniu 1934 współorganizował diecezjalny Kongres Eucharystyczny w Chełmie. Działał głównie w ramach Akcji Katolickiej, od 1932 był wiceprezesem, a od 1935 prezesem Diecezjalnego Instytutu AK w Lublinie. Uczestniczył w międzynarodowych kongresach kościelnych. W 1934 papież Pius XI nadał mu tytuł szambelana papieskiego.
Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej 1939 jego dom był schronieniem dla uciekinierów. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 i wkroczeniu wojsk radzieckich na tereny Lubelszczyzny, jego dwór był rabowany przez Sowietów, a Stanisław Starowieyski i jego brat Marian zostali aresztowani. Początkowo osadzeni w areszcie, następnie oswobodzili się uciekając podczas transportu do Tomaszowa Lubelskiego. Po wycofaniu się Sowietów za linię Bugu Starowieyski powrócił pod koniec września 1939 do swojego majątku. Podczas okupacji niemieckiej działał charytatywnie, wspierał Kurię Diecezjalną w Lublinie. 19 czerwca 1940 został aresztowany przez Gestapo i uwięziony w Rotundzie Zamojskiej, potem na Zamku w Lublinie, po czym przewieziony do niemieckiegoobozu koncentracyjnegoSachsenhausen, gdzie otrzymał numer 25711 i został umieszczony w bloku 49. We wrześniu 1940 został przewieziony do obozu w Dachau, gdzie otrzymał numer 16532 (inne źródło podaje 22403[2]) i trafił do bloku 23. Wśród współwięźniów prowadził działalność apostolską oraz udzielał im pomocy. Jako przedstawiciel ziemiaństwa i działacz katolicki był surowiej prześladowany w obozie. Jego stan zdrowia ulegał pogorszeniu, miał obrzęki nóg i krwotoki z żylaków, a w tym stanie został pobity przez funkcjonariuszy obozowych. Zmarł w nocy z Wielkiej Soboty na Niedzielę Wielkanocną 13 kwietnia 1941[2]. Urna z jego prochami została przesłana rodzinie przez władze obozu, po czym pochowana na cmentarzu rodzinnym Szeptyckich w Łabuniach[12].
Stanisław Kostka Starowieyski jest patronem Akcji Katolickiej w Polsce[14].
Patronat jego imienia i nazwiska został nadany placówkom edukacyjnym: Szkoła Podstawowa w Bratkówce[2] i Liceum Ogólnokształcące w Łaszczowie (obecnie Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych)[15]. Na budynku dworskim w Bratkówce 17 października 2002 ustanowiono tablicę upamiętniającą jego osobę.
Od 18 czerwca 2017 w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Łaszczowie znajdują się jego relikwie II stopnia – różaniec święty, na którym się modlił, który został przechowany przez jego żonę po tym jak został aresztowany i wywieziony. Później różaniec był przechowywany w rodzinie, w ostatnich czasach w rodzinie pana Wojciecha Starowieyskiego z Krakowa, wnuka bł. Stanisława, który przekazał go do kościoła w Łaszczowie, za zgodą biskupa diecezji zamojsko-lubaczowskiejMariana Rojka.[16]
Bogusław Szwedo: Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niedpodległościowych 1939-1956. T. 11. Kraków: Barbara, 2005, s. 123-125. ISBN 83-921802-1-6.
Ks. bp dr Mariusz Leszczyński: Bł. Stanisław Kostka Starowieyski (1895-1941) jako działacz Akcji Katolickiej. W pierwszą rocznice beatyfikacji, Zamość 2000,
.png){kind=small}
