Pochodził z żydowskiej, spolonizowanej rodziny o poglądach lewicowych[1]. Był synem adwokata Salomona Ehrlicha (1865–1919) i Klary z domu Ehrlich (1869–1942). Jego dziadek był właścicielem Domu Bankowego Jakub Ehrlich przy pl. Na Bramie w Przemyślu i uczestnikiem pierwszego zjazdu syjonistów w Bazylei[2]. Początkowe nauki pobierał w domu. W roku szkolnym 1916/1917 został zapisany do Szkoły Ludowej Czteroklasowej, w której ukończył klasę IV[3]. Przez następne osiem lat uczęszczał do Państwowego Gimnazjum II im. prof. K. Morawskiego, w którym w 1925 zdał maturę. W 1925 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, które w latach 1926–1929 kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Równolegle studiował w Wyższej Szkole Nauk Politycznych, którą ukończył w 1929. W 1930 uzyskał stopień naukowy doktora prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie rozprawy Stanowisko prawne cudzoziemców we Francji. Przed wojną pracował w Prokuratorii Generalnej.
Bezpośrednio po wojnie pracownik Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie, od 1948, pracownik naukowo-dydaktyczny Uniwersytetu Warszawskiego[6]. Stał na czele Komitetu Uczelnianego PZPR na Uniwersytecie Warszawskim w 1950 roku[7]. Profesor nadzwyczajny UW od 1951 r., profesor zwyczajny od 1958 r. Kierował Katedrą Teorii Państwa i Prawa oraz istniejącą przez pewien czas Katedrą Prawa Radzieckiego. Był założycielem i wieloletnim redaktorem naczelnym miesięcznika „Państwo i Prawo”.
Początkowo marksista, stopniowo odchodził od dogmatycznego podejścia do nauki prawa. Był zwolennikiem interdyscyplinarności w badaniach zjawisk społecznych. Od lat sześćdziesiątych koncentrował się na badaniach pluralizmu[8].
23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[10].
↑Błażej Brzostek, Życie społeczne Uniwersytetu 1945–1989, [w:] Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945. Warszawa 2016, s. 83.
↑Adam Bosiacki, „Stanisław Ehrlich”, [w:] Profesorowie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1808-2008, praca zbiorowa pod red. Grażyny Bałtruszajtys, Warszawa 2008, s. 223–224.
↑M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 155 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
