PROFILPELAJAR.COM

Ten artykuł wymaga uzupełnienia informacji.

Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: W haśle nie ma informacji dot. krytyki tej metody przez środowisko medyczne, wskazujące na brak działania farmakologicznego soli Schuesslera i odrzucające możliwość leczenia nią pacjentów.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą medyczną.

Sole mineralne Schuesslera (inne określenia: biochemiczne sole komórkowe, sole tkankowe lub sole komórkowe) – dwanaście nieorganicznych soli mineralnych w postaci homeopatycznych rozcierek, które są podawane doustnie pacjentowi według zasad leczenia opracowanych przez Wilhelma Schuesslera w XIX wieku^[1]^[2].

Metoda leczenia komórkowymi solami mineralnymi Wilhelma Schuesslera jest zaliczana do alternatywnych metod leczenia^[1].

Charakterystyka

Roztarte (rozcieńczone w procesie trituracji) z cukrem molekuły soli tkankowych są lekami dla chorych tkanek, jak również poprawiają ich kondycję^[2]. Tak spreparowane molekuły soli komórkowych mają przywracać utraconą lub zaburzoną równowagę nieorganicznych soli w tkankach^[2]. Schuessler zwykle stosował sole komórkowe w szóstej potencji decymalnej^[3].

Według Schuesslera sole tkankowe działają poprzez pobudzenie ludzkiego organizmu do lepszego wchłaniania brakujących soli mineralnych ze strawionego pokarmu i do lepszego ich wykorzystania w tkankach^[1]. Ich rola nie polega na dostarczaniu organizmowi brakujących soli^[1], gdyż podawana pacjentowi ilość soli jest „nieskończenie mała”, aby mogła spełnić to zadanie, a łatwiejszym sposobem byłoby uzupełnienie poprzez podanie brakujących soli wraz z pożywieniem^[3]. Homeopata William Boericke uważał, że preparaty Schuesslera wpływają na rozmieszczenie molekuł nieorganicznych soli mineralnych w organizmie, przywracając stan równowagi, co sprawiało, że chore tkanki ponownie zaczynały pracować prawidłowo.

Wilhelm Schuessler zdecydowanie twierdził, że jego metoda leczenia nie ma nic wspólnego z homeopatią i wskazywał na jej związek z biochemią^[3], histologią i patologią^[2]. Rozcieranie nieorganicznych soli mineralnych miało na celu otrzymanie pojedynczych molekuł, które byłyby wchłaniane przez zakończenia nerwów sympatycznych w śluzówce jamy ustnej i poprzez zwoje nerwowe docierałyby do chorej tkanki, gdzie ulegałyby wchłanianiu^[2]. Opierało się to na założeniu, że organizm nie absorbował molekuł z czystej substancji, a jedynie z rozcierki, która zawiera pojedyncze cząsteczki^[2]. Schuessler zaznaczał, że była to inna droga wchłaniania soli mineralnych niż przez jelita^[2].

Nazywał nieorganiczne sole mineralne obecne w ludzkich tkankach „lekami tkankowymi”. Twierdził, że niezależnie od przyczyny choroby właściwie dobrane leki tkankowe na podstawie objawów chorobowych były w stanie wyleczyć chore tkanki^[2]. Dotyczyło to zarówno chorób nagłych, jak i chronicznych^[2]. Wyjątek stanowiły zatrucia ostre^[2].

Sole Schuesslera

Biochemiczne sole mineralne Schuesslera obejmują nieorganiczne sole, które są normalnie (w warunkach fizjologicznych) zawsze obecne w komórkach lub tkankach u ludzi^[1]. Określał je jako nieorganiczne elementy w organicznej materii, z której zbudowane jest ludzkie ciało^[2].

Do dwunastu biochemicznych soli mineralnych Schuessler zaliczył^[4]:

Tkankowe sole mineralne są dostępne na rynku farmaceutycznym w postaci homeopatycznych tabletek na bazie laktozy lub rzadziej maści. Tabletki Schuesslera są dostępne w następujących potencjach: 3X, 6X, 12X, 30X i 200X^[1].

Rys historyczny

Wilhelm Schuessler rozwinął ideę, wzmiankowaną w archiwum Stapfa już w 1832 i 1846 oraz obecną w Text Book of Homoeopathy Eduarda von Grauvogla^[5], zgodnie z którą „wszystkie ważne składniki ludzkiego ciała są wielkimi medykamentami” i „działają na organy, w których funkcjonowaniu odgrywają rolę”^[3]. Do wykonania własnych badań nad fizjologiczno-chemicznymi efektami działania substancji nieorganicznych w ciele ludzkim zainspirowały go także twierdzenia profesora fizjologii Moleschotta^[2], który zauważył, że struktura i funkcjonowanie organów i tkanek zależy od obecności w nich soli nieorganicznych (obecnych w popiele po spaleniu tkanek) w pewnych prawidłowych ilościach i proporcjach. Przez 9 lat Schuessler przeprowadzał eksperymenty, łączył fakty fizjologiczne i patologiczne, zanim opracował własną metodę leczenia^[3]^[2], tzw. metodę biochemiczną lub teorię dwunastu medykamentów tkankowych^[3], opartą na udokumentowanych faktach związanych z chemią tkanek^[2].

W marcu 1873 przedstawił swoją metodę w artykule pt. A Shortened Homoeopathic Theraeutics, zamieszczonym w „Homoeopathic Gazette” w Lipsku^[3]. W maju 1873 w czasopiśmie „Medical Investigator” ukazało się tłumaczenie wypowiedzi Schuesslera z języka niemieckiego^[3].

Według Schuesslera jakiekolwiek zaburzenie równowagi molekularnej soli komórkowych w żywych tkankach powodujące chorobę – może zostać przywrócone do stanu równowagi poprzez podanie tych samych soli mineralnych w nieskończenie małych ilościach^[3]. Sam podawał swoim pacjentom nieorganiczne sole mineralne zwykle w szóstej potencji decymalnej^[3], ale także stosował trzecią, czwartą i piątą^[3]. W przypadkach ostrych podawał dawkę co dwie godziny, a w przypadkach przewlekłych dwa lub trzy razy dziennie aż do ustąpienia objawów^[3]. Sole mogły być podawane w postaci suchej (proszku) lub kropelek^[3]. Jednorazowa dawka była wielkości ziarna grochu^[2]. W przypadku stosowania zewnętrznego zalecał rozpuścić 1 dawkę wielkości ziarna grochu w szklance wody^[2].

Dwanaście nieorganicznych soli tkankowych wyodrębnionych przez Schuesslera można także spotkać w ziołach leczniczych, np. krzemionkę w skrzypie polnym^[3].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Biochemistry and Biography of Dr. Wilhelm Schuessler. www.daruladviat.com.pk. [dostęp 2012-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 czerwca 2012)]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p W.H. Schussler, autoryzowane tłumaczenie na język angielski M. Docetti Walker: Abridged Therapeutics Founded Upon Histology and Cellular Pathology. New York: Gavin Houston, 42 Bleecker Street, 1884.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ William Boericke, Willis A. Dewey: The Twelve Tissue Remedies of Schuessler. 1888. (ang.).
↑ Schüssler salts. www.schusslersalts.com. [dostęp 2012-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 czerwca 2012)]. (ang.).
↑ Eduard von Grauvogl, Geo E. Shipman (tłumaczenie): Text Book of Homoeopathy. 1870. (ang.).