Serafin Opałko

Serafin Opałko
Prałat honorowy Jego Świątobliwości
kanonik kolegiaty kaliskiej
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1911
Jaroszewice Rychwalskie

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1986
Konin

Miejsce pochówku

Cmentarz rzymskokatolicki w Kole

Proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP w Radziejowie
Okres sprawowania

1960–1971

Proboszcz parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Kole
Okres sprawowania

1971–1986

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

diecezja częstochowska (1937-1945)
diecezja włocławska (od 1945)

Prezbiterat

29 czerwca 1937

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal Wojska (trzykrotnie) Krzyż Armii Krajowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Multimedia w Wikimedia Commons
Serafin Opałko
Zygmunt
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1911
Jaroszewice Rychwalskie

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1986
Konin

Przebieg służby
Lata służby

1939–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa
ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Grób Serafina Opałko na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole

Serafin Opałko ps. „Zygmunt”[1] (ur. 10 sierpnia 1911 w Jaroszewicach Rychwalskich, zm. 1 sierpnia 1986 w Koninie) – polski duchowny katolicki, kanonik i prałat Jego Świątobliwości, podpułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

Uczęszczał do szkoły podstawowej w Rychwale. W 1930 roku zdał maturę w Gimnazjum Diecezjalnym w Częstochowie i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego diecezji częstochowskiej. 29 czerwca 1937 roku wyświęcony został na prezbitera, w tym samym roku uzyskał tytuł magistra teologii[2]. Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikariusz w Skomlinie (do 1938), a następnie w Żarkach, gdzie był m.in. prezesem Chrześcijańskiego Spółdzielczego Stowarzyszenia Spożywców[3][2].

Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się jako kapelan do Wojska Polskiego i uczestniczył w kampanii wrześniowej. Przeszedł szlak bojowy przez Jędrzejów, Kielce, Sandomierz, Janów Lubelski i Zamość, gdzie jego oddział został rozwiązany[3]. W październiku 1939 roku powrócił do swojej parafii[2].

W 1940 roku zorganizował w Łaskach komórkę ZWZ[1][3]. Kierował tam zorganizowaną przez siebie skrzynką kontaktową, współpracował również z wywiadem Armii Krajowej[1]. Od 14 lutego 1942 roku pełnił funkcję kapelana leśnych oddziałów Armii Krajowej operujących w powiecie radomszczańskim i okolicach Złotego Potoku, w 1944 roku został awansowany na stopień majora[2][3].

Ze względu na swoją działalność partyzancką, krótko po wojnie musiał opuścić Żarki. Powrócił na teren powiatu kolskiego i sprawował opiekę duszpasterską w parafii Grochowy, Rychwał, Dzierzbin i w Złoczewie[1]. Następnie został rektorem kościoła w Kościelcu. W latach 1948–1960 pełnił obowiązki proboszcza w Ciechocinku[2]. W 1960 roku objął probostwo parafii Wniebowzięcia NMP w Radziejowie[1]. W 1971 roku przeszedł do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Kole[1][2].

W 1975 roku został awansowany do stopnia podpułkownika[3]. Był dziekanem dekanatu kolskiego. W 1967 roku otrzymał przywilej noszenia rokiety i mantoletu[1]. Od 1975 roku nosił tytuł kanonika honorowego kolegiaty kaliskiej, a od 1982 roku kanonika gremialnego[2]. W 1986 roku mianowany prałatem honorowym Jego Świętobliwości[1]. Dzięki jego staraniom odrestaurowano farę w Kole, wzniesiono kościół Matki Bożej Częstochowskiej w Kole i Wniebowstąpienia Pańskiego w Ochlach[1][2][4]. Aby zakupić potrzebne do budowy materiały budowlane, prywatnym samochodem odwiedzał Spółdzielnie „Samopomoc Chłopska” na terenie całego kraju, poszukując m.in. cegieł i stali[5]. Zakupił również dom przy ul. Bliznej, który następnie przeznaczony został na mieszkanie dla księży posługujących w parafii Matki Bożej Częstochowskiej[6].

W okresie stanu wojennego zajmował się działalnością charytatywną, wspierał również działalność NSZZ „Solidarność”[7]. W wigilię świąt Bożego Narodzenia nawoływał parafian do otoczenia opieką pozostających na posterunkach w mieście żołnierzy LWP, osobiście również odwiedzał wojskowe posterunki z opłatkiem[8].

1 sierpnia 1986 roku zmarł na atak serca w konińskim szpitalu. Został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole[1][4], według relacji w jego pogrzebie brało udział kilka tysięcy ludzi, którzy wypełnili kolską farę i zablokowali pobliskie ulice. W uroczystościach brało udział kilkuset duchownych, a przewodniczył im biskup Czesław Lewandowski[7][9][10].

Upamiętnienie

Jego imieniem nazwano rondo niedaleko Kościoła Matki Bożej Częstochowskiej oraz ulicę prowadzącą na kolski dworzec kolejowy[11]. Na polichromii kolskiej fary, na wysokości chóru została namalowana jego podobizna[11]. Poza tym, w tym samym kościele znajduje się również poświęcona mu tablica pamiątkowa[9].

Jego wspomnienia z okresu II wojny światowej opublikowano w książce „Udział kapelanów wojskowych w II wojnie światowej”[3].

Odznaczenia

Za osobiste męstwo w latach wojny ks. Serafin Opałko otrzymał wiele odznaczeń, m.in.[2][4]:

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Wojciech Krzysztof Jankowski, Dobry żołnierz Jezusa, „Przewodnik Katolicki” (48/2006).
  2. ↑ a b c d e f g h i Jaśkowski i in. 2014 ↓, s. 219.
  3. ↑ a b c d e f Kasperkiewicz 2012 ↓, s. 86.
  4. ↑ a b c Jaśkowski i in. 2014 ↓, s. 220.
  5. ↑ Mujta 2003 ↓, s. 113.
  6. ↑ Mujta 2003 ↓, s. 114.
  7. ↑ a b Kasperkiewicz 2012 ↓, s. 88.
  8. ↑ Mujta 2003 ↓, s. 72.
  9. ↑ a b Kasperkiewicz 2012 ↓, s. 89.
  10. ↑ Mujta 2003 ↓, s. 117.
  11. ↑ a b Minęły 33 lata od śmierci ks.Serafina Opałko – odnowiciela kolskiej Fary i budowniczego dwóch kościołów: na Bliznej i w Ochlach [online], Kurier Kolski [dostęp 2020-12-18] (pol.).

Bibliografia