Sea Skua jest używany głównie przez helikoptery i może być przenoszony przez wiele typów, np. Westland-Lynx lub Sea-King.
Po oddzieleniu się od śmigłowca następuje krótka faza startu bez zasilania. Silnik rakietowy startuje w bezpiecznej odległości od helikoptera. To przyspiesza pocisk do prędkości około Mach 0,8 (ok. 1000 km/h), a pocisk opada pod stromym kątem do wysokości przelotowej od 2 do 5 m nad lustrem wody (w zależności od stanu morza). Wykorzystując platformę nawigacji inercyjnej i wysokościomierz radarowy AHV-7, pocisk utrzymuje kurs na swój cel. Przez ostatnie 2 km od celu pocisk kierowany wymaga tzw. radarowego oświetlenia celu. Opiera się to na zasadzie półaktywnego wyszukiwania celów radarowych (radar pasywny). W tym celu helikopter wykorzystuje swój radar pokładowy do oświetlenia celu. Pokładowy radar w sposób ciągły wysyła fale radarowe w kierunku celu. Sea Skua ma tylko jeden odbiornik sygnału, który sam nie przesyła żadnych sygnałów radarowych, a jedynie je odbiera. Głowica poszukiwacza Sea Skua wykorzystuje odbitą falę radaru do znalezienia celu. Rakieta uderza w cel na wysokości fali w kadłubie statku. W optymalnym przypadku, pocisk przebija burtę, a głowica eksploduje wewnątrz okrętu (statku).
Wersja Sea Skua SL była rozwijana w latach 1981-1988. Jest instalowana głównie na małych jednostkach (łodziach patrolowych). Tam Sea Skua SL znajduje się w kontenerze, w którym można go przechowywać, ale jednocześnie wystrzeliwać. Łodzie patrolowe, które mają być w nie wyposażone, muszą być również wyposażone w radar Seaspray 3000 lub Mk. 3, który służy do namierzania i oświetlania celu.
Pocisk w wersji SL może być również zainstalowany na wyrzutniach lądowych na podwoziu samochodowym w celu obrony wybrzeża.
Sea Skua pierwszy raz wykorzystany został w warunkach bojowych 2 maja 1982 w wojnie o Falklandy. Z dwóch helikopterów zostały odpalone z odległości ok. 6,5 km cztery rakiety podczas silnych burz śnieżnych na argentyński okręt patrolowy ARA "Comodoro Somerella", który uważany jest za pierwszy okręt zatopiony przez śmigłowiec (są sprzeczne doniesienia)[1] i ARA „Alférez Sobral”, który mimo ciężkich uszkodzeń odpłynął w kierunku kontynentu i dotarł do portu Puerto Deseado. Cztery kolejne rakiety zostały później wystrzelone w kierunku wraku frachtowca „Río Carcarañá” i łodzi patrolowej PNA „Río Iguazú”[2].
W trakcie tego konfliktu użyto powtórnie Sea Skua, które wystrzelono po raz pierwszy 24 stycznia 1991 ze śmigłowca Westland Lynx należącego do Royal Navy. Zatopiono dwa irackie trałowce, a trzeci został uszkodzony.
29 stycznia na południe od wyspy Failaka zauważono zespół 17 irackich łodzi desantowych i ścigaczy. Dwie łodzie zostały zatopione przez Westland Lynx należące do Royal Navy za pomocą pocisków kierowanych Sea Skua. Reszta łodzi została zatopiona lub uszkodzona przez lotnictwo z amerykańskiegolotniskowca.
30 stycznia na tym samym obszarze, co dzień wcześniej, odkryto grupę trzech okrętów desantowych projektu 773, trzech ścigaczy rakietowych typu TNC 45 oraz stawiacz min projektu 43. Śmigłowce Westland Lynx z Królewskiej Marynarki Wojennej użyły kierowanych pocisków rakietowych Sea Skua i uszkodziły stawiacz min oraz okręt desantowy, które zostały później zatopione przez samoloty Royal Air Force.
W lutym 1991 roku kuter patrolowy typu Zhuk, okręt minowy i okręt desantowy projektu 773 zostały zatopione przez śmigłowce Westland Lynx z Royal Navy za pomocą kierowanych pocisków rakietowych Sea Skua. Kolejny kuter patrolowy typu Zhuk został uszkodzony[3].
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)