PROFILPELAJAR.COM

S-300W
	Informacje podstawowe
Inne nazwy	• SA-12A/B, Giant, Gladiator; • Antej-2500
Państwo	ZSRR / Rosja
Producent	Zakłady Mechaniczne imienia Kalinina, Maryjska Fabryka Maszyn
	Pocisk
Pocisk	• 9M82, 9M83, S-300WM: 9M82M
Platforma pocisku	mobilna-drogowa typu TEL
	Głowica
Naprowadzanie	Inercyjne, komendowe, półaktywne radarowe
Masa głowicy	150 kg
	Zasięg i pułap
Zasięg	> 200 km
	Użytkownicy
	Rosja

S-300W – rakietowy system przeciwlotniczy produkcji radzieckiej i rosyjskiej klasy ziemia-powietrze, od niskiego do wysokiego pułapu, przeznaczony do zwalczania celów powietrznych i taktycznych rakietowych pocisków balistycznych. Należy go odróżnić od niespokrewnionych z nim systemów wojsk obrony powietrznej serii S-300P.

Historia

Prace nad rodziną systemów przeciwlotniczych oznaczoną S-300 prowadzono od końca lat 60. XX wieku, z zamiarem stworzenia po raz pierwszy w ZSRR uniwersalnego systemu przeciwlotniczego dla wojsk obrony powietrznej, lądowych i marynarki, służącego do zwalczania celów na dużych i małych wysokościach^[2]. Ich podstawa było postanowienie Rady Ministrów ZSRR z 27 maja 1969 roku^[3]. Prace prowadzone w biurze konstrukcyjnym Ałmaz doprowadziły do powstania systemu zdolnego do zwalczania celów aerodynamicznych, który jednak spełnił wymagania tylko wojsk obrony powietrznej (S-300P) i marynarki (S-300F)^[2]^[3]. Wojska lądowe jednak od początku stawiały systemowi wyższe wymagania zdolności do zwalczania taktycznych i operacyjno-taktycznych rakiet balistycznych państw NATO, które mogły być użyte przeciw nacierającym radzieckim wojskom w razie wojny w Europie^[3]. W konsekwencji, wojska lądowe ostatecznie zamówiły rozwój odrębnego systemu S-300W, zdolnego także do obrony przeciwrakietowej, Naukowo-Badawczemu Instytutowi Elektromechanicznemu w Moskwie (NIEMI, późniejsze biuro Antiej)^[2]^[3]. Nowy system miał być następcą samobieżnego systemu 2K11 Krug^[3].

Zadanie zwalczania rakiet balistycznych wymagało opracowania pocisków o znacznie większej prędkości lotu od dotychczasowych, oraz nowych stacji radiolokacyjnych zdolnych do śledzenia niewielkich celów poruszających się z dużą prędkością^[3]. Pierwsze doświadczalne elementy zestawu testowano w 1974 roku na poligonie Emba w republice kazachskiej^[3]. Pierwsze skuteczne przechwycenie celu balistycznego miało tam miejsce w kwietniu 1980 roku, a łącznie podczas prób zestrzelono ich około 60^[3]. Pierwsza wersja systemu S-300W1, oznaczona też indeksem GRAU 9K81, została przyjęta na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1983 roku^[3].

Opis

System ten został pierwotnie opracowany w celu wzmocnienia i ewentualnie zastąpienia systemu 2K11 Krug na poziomie frontu i armii. W rzeczywistości opracowano system wyposażony w dwa rodzaje pocisków: 9M82 (kod NATO: SA-12B Giant^[4]) oraz 9M83 (kod NATO: SA-12A Gladiator^[4]). Pierwszy z nich ma charakter strategiczny, drugi natomiast taktyczny, co determinuje, przede wszystkim, zasięg tych pocisków. Podział taki ma znaczenie z uwagi na zakładane cele tych pocisków – o ile celami pocisków 9M83 były w pierwszym rzędzie samoloty i inne statki powietrzne, w tym także pociski manewrujące, o tyle pociski 9M82 skonstruowano z myślą o zwalczaniu taktycznych pocisków balistycznych (TPB) NATO: amerykańskich MGM-52 Lance i MGM-31B Pershing II oraz francuskich Pluton.

**Wersje systemu S-300W**^[5]
Rodzina	S-300W
Rodzina	Antej-300		Antej-2500
Pocisk			S-300WM
Pocisk	9M82	9M83	9M82M
Kod NATO	SA-12B	SA-12A	SA-X-23
Kod NATO	Giant	Gladiator
Cel	taktyczne pociski balistyczne	samoloty (głównie)	samoloty + taktyczne pociski balistyczne
Zasięg	13 do 100 km TPB: 13/40 km	6 do 75 km TPB: 6/40 km	200 km TPB: 40 km
Pułap	100 do 30 000 m	25 do 25 000 m	25 do 30 000 m
Czas reakcji	15 s		7 s
Kill Probability	0,6 (cele wysoko lecące) 0,8 do 0,9 (cele nisko lecące)		0,96
Naprowadzanie	Inercyjne + komendowe + samonaprowadzanie radarowe – półaktywne
Wyrzutnia	dwururowa	czterorurowa w rzędzie
Długość	9,9 m	7,8 m
Średnica	715 mm	715 mm
Masa startowa	4690 kg	2318 kg
Prędkość	2400 m/s	1700 m/s
Przyśpieszenie	20 G	20 G
Głowica	150 kg, fragmentacyjna – kierunkowa
Napęd	dwustopniowy, silnik na paliwo stałe

Zobacz też

Bibliografia

Bernard Blake, Jane's Weapon Systems 1988-1989, Nineteenth Edition, 4774.131, Alexandria, Wirginia, USA, Jane's Information Group Inc., 1988, ISBN 0-7106-0855-1.
Marek Depczyński. S-300W – frontowy zestaw obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej. „Nowa Technika Wojskowa”. 11/2021, listopad 2021. Warszawa: Magnum-X.