Tablica upamiętniająca Ruch Wolność i Pokój we Wrocławiu
Ruch Wolność i Pokój (WiP) – niezależne ugrupowanie społeczno-polityczne należące do nurtu „solidarnościowego”, działające w opozycji wobec władz komunistycznych, w latach 1985–1992 w Polsce. Większość uczestników Ruchu WiP stanowili studenci i przedstawiciele środowisk młodzieżowych (od anarchistów po aktywistów kościelnych). Ruch przeprowadził liczne akcje propagandowe i protestacyjne. Liczył w szczytowym okresie rozwoju kilkuset członków.
Powstanie ruchu
Impulsem do powstania ruchu była obrona szczecińskiego działacza Niezależnego Zrzeszenia Studentów (NZS) Marka Adamkiewicza, który za odmowę złożenia przysięgi wojskowej został w grudniu 1984 r. skazany i uwięziony w Zakładzie Karnym w Stargardzie. W dniach 17–23 marca 1985 r. w ramach protestu przeprowadzono w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej głodówkę, w której uczestniczyło około dwudziestu osób, przeważnie związanych z NZS. O ideach ruchu pokojowego z protestującymi rozmawiał Jacek Kuroń. Akcja zakończyła się konferencją, na której zapowiedziano powołanie ruchu pokojowego, co formalnie stało się 14 kwietnia w Krakowie[1][2][3].
W latach 1986–1989 w Gdańsku wydawano poza cenzurą Nieregularnik Ruchu Wolność i Pokój „A cappella”[4], w którym postulowano idee wolności w świecie bez granic. Wartości ruchu miały być osiągane tylko metodami non violence (bez przemocy i negatywnych emocji wobec przeciwników)[5].
↑E. Olszewski, M. Wolski, Organizacje ekstremistyczne i radykalne w Polsce. Wybór, [w:] Doktryny i ruchy współczesnego ekstremizmu politycznego, red. E. Olszewski, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2004, s. 418. ISBN 83-227-2278-8.
.jpg)
