Roman Sitko (ur. 30 marca 1880 w Czarnej Sędziszowskiej, zm. 12 października 1942 w Auschwitz-Birkenau) – polski duchowny katolicki, błogosławiony Kościoła katolickiego.
Życiorys
Był jednym z ośmiorga dzieci Wawrzyńca i Marii Borys. Po śmierci matki (1886) i ślubie ojca z wdową Ludwiną Porzuczek od 1889 roku wychowywał się w Kamionce. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Czarnej i w Sędziszowie Małopolskim.
Ukończył gimnazjum im. ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie, a po egzaminie maturalnym w 1900 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Tarnowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1904 r. z rąk bpa Leona Wałęgi.
W lipcu 1904 roku został kapelanem biskupim oraz prefektem Małego Seminarium. W latach 1907–1921 przebywał w Mielcu. W tym czasie był katechetą w miejscowym C. K. Gimnazjum, przyczynił się do wniesienia przyzakładowej bursy, której był kierownikiem[1]. Prace budowlane trwały od wiosny 1911 do jesieni 1912 (bursa stanowi część kompleksu Zespołu Szkół Ekonomicznych im. bł. ks. Romana Sitki w Mielcu)[2].
Roman Sitko był sekretarzem Tarnowskiego Koła Teologicznego, współredaktorem i wydawcą pisma „Dobry Pasterz”. W Tarnowie pełnił także obowiązki katechety. W 1922 roku mianowany został kanclerzem Kurii Biskupiej w Tarnowie, a w 1936 został rektorem Seminarium, gdzie uprzednio studiował.W 1935 r. zainicjował budowę kościoła na Grabówce w Tarnowie i stanął na czele Komitetu Budowy. We wrześniu 1941 r. ten budynek, jeszcze w stanie surowym, został przejęty na potrzeby armii okupanta. Po wybuchu II wojny światowej prowadził (z przerwami) nauczanie alumnów. 22 maja 1941 w Błoniu koło Tarnowa Gestapo dokonało jego aresztowania. Wraz z rektorem aresztowano 19 alumnów I roku oraz dwóch przełożonych. 27 sierpnia 1942 r. został przywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau[3]. Zarejestrowany został jako numer 61908. Zamordowany przez obozowego nadzorcę.
Ordery i odznaczenia
Upamiętnienie
W 1970 na ścianie pod chórem muzycznym w kościele w Tarnowie, którego był inicjatorem budowy, wmurowano tablicę pamiątkową[8] z płaskorzeźbą twarzy Romana Sitki i okolicznościowym napisem, według projektu Bogdany Ligęzy-Drwal[9], a profesor Czesław Lenczowski namalował do wnętrza budynku obraz rektora Sitki, posiłkując się fotografiami wykonanymi w Zakładzie Fotograficznym Mroczkowskich przy ulicy Kaczkowskiego w Tarnowie[9].
Na początku 1998 proces beatyfikacyjny na terenie diecezji podjął biskup Wiktor Skworc. Ks. Roman Sitko został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 w grupie 108 polskich męczenników.
Na terenie Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Pasierbcu postać Romana Sitko upamiętniono rzeźbą (stacja IX Drogi Krzyżowej)[10].
Od 2006 ks. Roman Sitko jest patronem Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mielcu[11], który mieści się m.in. w budynku bursy uczniowskiej wybudowanej przez ks. Sitkę.
W latach 2013–2014 nakręcono pierwszy film dokumentalno-fabularyzowany na jego temat. Ksiądz Roman Sitko. Bohater z wiary[12] jest pracą niezależnego reżysera Dawida Szpary[13][14]. 6 listopada 2014 r. premierę filmu gościły Lusławice – Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego[15][16][17].
W 2020 r. TVP3 Rzeszów przygotowała film dokumentalny Miłość większa niż śmierć. Ks. Roman Sitko w reżyserii ks. Józefa Brzostowskiego. Premierowa emisja miała miejsce w sobotę 17 października 2020[18][19][20].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcjii Gimnazjum Państwowego w Mielcu za rok szkolny 1920/21. Tarnów: 1921, s. 3, 9.
- ↑ KrzysztofK. Haptaś KrzysztofK., Zarys historii Bursy gimnazjalnej im. ks. Stanisława Konarskiego w Mielcu, Mielec: Parafia pw. Ducha Świętego w Mielcu, 2012, s. 14, ISBN 978-83-936564-0-0 .
- ↑ Roman Sitko. auschwitz.org. [dostęp 2020-04-25].
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1020.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ a b Krzysztof G. Gucwa: Bardzo szanowany rektor. Numer 61908 z KL Auschwitz. Tarnów: JAMAKASZ, 2014, s. 63. ISBN 978-83-938416-9-1.
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 75, poz. 872 „za zasługi w pracy społecznej”.
- ↑ Piotr MieczysławP.M. Gajda Piotr MieczysławP.M., „Własny pasterz”: z dziejów parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa i bł. Karoliny w Tarnowie, Tarnów: „Biblos”, 2003, s. 39, ISBN 978-83-7332-135-9 [dostęp 2023-09-12] .
- ↑ a b Kalendarium pamięci o zamęczonym kapłanie, [w:] Krzysztof G.K.G. Gucwa Krzysztof G.K.G., RyszardR. Banach RyszardR., Bardzo szanowany rektor: numer 61908 z KL Auschwitz, Gliwice: Wydawnictwo Jamakasz, 2014, s. 88, ISBN 978-83-938416-9-1 [dostęp 2023-09-12] .
- ↑ Droga Krzyżowa [online], Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Pasierbcu [dostęp 2020-07-20] .
- ↑ Patron » Zespół Szkół Ekonomicznych w Mielcu [online], Zespół Szkół Ekonomicznych w Mielcu [dostęp 2023-09-12] (pol.).
- ↑ Ks. Roman Sitko. Bohater z wiary. w bazie filmpolski.pl
- ↑ Dawid Szpara w bazie filmpolski.pl
- ↑ Tarnów. Kręcili film o księdzu, gdy wkroczyła policja. [dostęp 2014-11-05]. (pol.).
- ↑ Błogosławiony ksiądz Roman Sitko na dużym ekranie. [dostęp 2014-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-06)]. (pol.).
- ↑ Sądeckie akcenty w filmie o bł. ks. Romanie Sitko. [dostęp 2014-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (pol.).
- ↑ Bohater z wiary. [dostęp 2014-11-05]. (pol.).
- ↑ „Miłość większa niż śmierć” i Muzyczny Festiwal w Łańcucie - premiery TVP3 Rzeszów. rzeszow.tvp.pl, 2020-10-17. [dostęp 2020-12-06]. (pol.).
- ↑ Gość TVP3 Rzeszów: ks. Józef Brzostowski. rzeszow.tvp.pl, 2020-10-14. [dostęp 2020-12-06]. (pol.).
- ↑ Miłość większa niż śmierć. Ks. Roman Sitko. rzeszow.tvp.pl, 2020-10-17. [dostęp 2020-12-06]. (pol.).
Bibliografia
- ks. Adam Nowak, Ksiądz rektor Roman Sitko. Życie, działalność, męczeństwo, Wydawnictwo Diecezji Tarnowskiej BIBLOS, Tarnów 1998, ISBN 83-86889-54-3.
- ks. Stanisław Sojka, Męczennicy 1939–1945. Błogosławiony ks. Roman Sitko, Zeszyt 45, Wydawnictwo Duszpasterstwa Rolników, Włocławek 2001, ISBN 83-88743-64-3.
- Krzysztof G. Gucwa, Bardzo szanowany rektor. Numer 61908 z KL Auschwitz, Wydawca JAMAKASZ, Tarnów 2014, ISBN 978-83-938416-9-1.
Linki zewnętrzne