PROFILPELAJAR.COM

Roman Gineyko
	; Roman Gineyko z wizytą u Haliny i Macieja Masłowskich, Otrębusy koło Warszawy, ok. 1943.
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1892 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 czerwca 1955 ; Warszawa
Narodowość	polska
Alma Mater	Szkoła Sztuk Pięknych w Warszawie, Académie Colarossi
Dziedzina sztuki	plastyka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Roman Gineyko (ur. 11 kwietnia 1892 w Warszawie, zm. 15 czerwca 1955 tamże) – polski artysta-malarz.

Życiorys

Urodził się 11 kwietnia 1892 w Warszawie, w zubożałej szlacheckiej rodzinie Adama i Elżbiety z Chrząszczewskich. Uczył się najpierw w gimnazjach w Warszawie i w 1912 w Rosji. Studiował początkowo w latach 1918–1922 pod kierunkiem K. Krzyżanowskiego w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych – wykazując równocześnie uzdolnienia muzyczne^[2]. Następnie studiował w Académie Colarossi w Paryżu (1923).

W jego malarskim wykształceniu istotne były zagraniczne podróże artystyczne – w latach 1923–1925 do Francji, w 1930 i 1937 – do Włoch, Holandii i Belgii.

Powróciwszy do kraju zamieszkał w Warszawie, gdzie spędził później także okres okupacji niemieckiej. Natomiast – w końcu lat dwudziestych i w latach trzydziestych XX wieku – wyjeżdżał na plenery na Podhale do Białki Tatrzańskiej i Bukowiny Tatrzańskiej, gdzie organizował plenery malarskie, a także do Kazimierza. Pokłosiem wyjazdów plenerowych były takie jego prace, jak: „Góralka”, „Pejzaż z Bukowiny”, „Narciarze”, „Narciarze w chatce góralskiej”^[3]. W tym okresie zajmował się również kolekcjonerstwem podhalańskiej sztuki ludowej^[4]^[5]^[6].

Na Podhalu spotykał się Gineyko między innymi z poetą Jerzym Liebertem, który leczył się tam na gruźlicę i poświęcił Gineyce jeden ze swych wierszy^[7].

Od 1934 był członkiem ZZPAP (Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków), wchodząc w latach 1932–1935 w skład jego Zarządu. Jego zasługą było utworzenie w 1934 Biblioteki ZZPAP^[8].

Okres bezpośredni po powstaniu warszawskim spędził w Kurzeszynie w okolicach Rawy Mazowieckiej (u pp. Rayzacherów^[9]) i w okolicach Warszawy – w Zalesiu (gdzie znajdował się domek należący do jego rodziny)^[10], a także w Otrębusach, gdzie gościł u swych kuzynów Masłowskich.

W 1946 wrócił do Warszawy i później, w okresie powojennym, zamieszkiwał tam przy ul. Piusa XI 11 m.13 (od 26 marca 1949 – ul. Piękna).

W latach powojennych (1947–1951) był zatrudniony w ówczesnym Ministerstwie Kultury i Sztuki na stanowisku radcy i starszego radcy Departamentu Twórczości Artystycznej, a od 1 listopada 1948 Naczelnika Wydziału Plastyki w tym Departamencie.

Życie prywatne

Jego żoną była Stanisława z Godlewskich (ur. 1897, zm. 12 marca 1970)^[11]^[12].

Umarł w Warszawie 15 czerwca 1955 bezpotomnie. Pochowany – a także jego żona – na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Ł-3-17,18)^[13].

Twórczość

Uprawiał malarstwo sztalugowe – (olejne, temperowe), ilustratorstwo i karykaturę. Specjalizował się w pejzażu i portrecie. Zajmował się także rysunkiem (węgiel, pastel, kreda)^[14].

Oprócz twórczości plastycznej zajmował się również publikacjami z dziedziny sztuki. Opublikował między innymi artykuły: Arystokratyzm pojęć we współczesnym malarstwie, „Pion” 1934, nr 19, Obraz i jego treść malarska, „Wiadomości Literackie” 1934, nr 25, Grafika i rysunki Rembrandta w Orangerie, „Głos Plastyków” 1938, nr 8/12. Współpracował z „Instytutem Wydawniczym Biblioteka Polska” (1939), dla którego wykonywał ilustracje książkowe i z „Wiadomościami Literackimi”, gdzie zamieszczał karykatury.

Jego debiutem było wystawienie w warszawskim TZSP, w 1909 obrazu Moje okienko.

Większość jego twórczości została zniszczona podczas II wojny światowej i powstania warszawskiego. Przykładami prac, które ocalały z wojennej pożogi mogą być obrazy wymienione w powojennym wydawnictwie Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP^[15], mianowicie zatytułowane: „Dziewczyna z dzbankiem”, „Chłopiec z jarzynami”, „Pejzaż z Kazimierza”, „Portret pani Szczyglińskiej”, „Po pracy”, trzy karykatury w Muzeum E. Zegadłowicza („Dwór Emila Zegadłowicza”) w Gorzeniu Górnym (1975), a także obrazy w zbiorach rodziny pod nazwami: „Kwiaty”, „W trolejbusie” (tusz sygn. 1952), „Więzień” (tempera, sprzed 1929), „Krajobraz z Bolkowa” (ol.), „Szachiści” (ol., 3 wersje), „Pejzaż” (ol.), „Własny pokój” (akw., 3 wersje), rysunki z Rawy Mazowieckiej i z Kurzeszyna, „Kazimierz Dolny” (ol.), „Sąd pięciu komunistów” (węgiel) – u siostrzenicy artysty, Zofii Lothowej, żony lekarza Felicjana Lotha i jej brata Olgierda Guttakowskiego; szkice piórkiem – (groteska): „Spowiedź”, szkice z klasztoru w Kartuzach (trzy karykatury) – u Macieja Masłowskiego^[16]

Mieczysław Wallis (1929) scharakteryzował twórczość Romana Gineyki w następujący sposób^[17]:

Roman Gineyko widzi świat inaczej, niejako odwrotnie, niż większość ludzi. Pod pozorami wesela dostrzega smutek. Odkrywa domieszkę śmieszności w rzeczach poważnych.
Dziewczynki szyją lalki. Szycie lalek to na pozór coś wesołego. Tymczasem dziewczynki te wcale nie są wesołe. Zabawki, które one robią masami, mechanicznie – nie są dla nich. I smutna jest ta „fabryka lalek”.
Jakiś człowieczek radośnie wymachuje balonikiem. Ale człowieczek ten jest – karzełkiem.
To smutek pod pozorami wesela.
A teraz rysy zabawne, karykaturalne, groteskowe w rzeczach poważnych. Trzy pogrzeby ciągną pod górę, ale za jednym z nich wlecze się na ostatku pies. Ludzie modlą się na cmentarzu w Dzień Zaduszny, lecz wśród tych modlących się są takie komiczne stare babska.
W góralach podhalańskich widziano dotąd przeważnie siłę, krzepkość, zdrowie fizyczne i psychiczne. Gineyko w twarzach starych górali czyta sceptycyzm, smutek istnienia, melancholię.
Niekiedy Gineyko daje „czystą groteskę”, np. w golącym się jegomościu, którego opasła fizjonomia odbija się nieskończoną ilość razy w dwóch wiszących na przeciw siebie lustrach.
W polskim malarstwie współczesnym pierwiastek ironii, parodii, groteski jest niemal nieobecny.
I z tego chociażby względu, twórczość Romana Gineyki powinna wywołać żywe zainteresowanie.

Mieczysław Wallis, Wstęp do Katalogu: „Wystawa prac Romana Gineyki, kwiecień-maj 1929, Salon Sztuki Czesława Garlińskiego, Warszawa, Mazowiecka 16"

Wystawy indywidualne^[18]

Twórczość Gineyki najszerzej została eksponowana na dwu wystawach indywidualnych w latach 1929 i 1932.

1929 – w Salonie Garlińskiego, w Warszawie^[19] – 40 obrazów zwykle małego formatu malowanych w większości temperą; były to przedstawienia rodzajowe, jak Góralka, Zabawa dzieci, Kobiety przy studni i krajobrazy Z Krościenka, St.Tropez, Pejzaż z Bukowiny oraz kompozycje alegoryczne i symboliczne: Nagość przed sądem, Smutek istnienia, Furiat, Le Penseur, Sobowtór nawiązujące do kubizmu przy pomocy formy, bardziej rysunkowej niż malarskiej, o charakterystycznych skrótach płaszczyznowych i deformacji modela
1932 – w Salonie „Niezależnych” w Warszawie eksponowano studia górali, chłopów, pejzaże o wysubtelnionym „wyczuciu barwy”^[20].

Wystawy zbiorowe^[18]

1932 – Międzynarodowa Wystawa Karykatury, Wiedeń,
1932, 1933 i 1934 – wystawy Kazimierz Dolny w Sztuce w Sekcji Plastycznej Towarzystwa Przyjaciół Kazimierza nad Wisłą
1932, 1934, 1935, 1936 i 1938 – wystawy w salonach IPS – Warszawa
1933 – Wystawa w Sekcji Plastycznej Towarzystwa Przyjaciół Kazimierza nad Wisłą – Warszawa i Kazimierz nad Wisłą,
1936 i 1938 – Salon Plastyków ZZPAP (Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków),
1939 – wystawa prac artysty w Lublinie,
1953, 1954 i 1955 – wystawy twórczości plastycznej Okręgu Warszawskiego ZPAP.

Ordery i odznaczenia

Srebrny Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)^[21]

Przypisy

↑ Roman Gineyko był skoligacony z rodziną Masłowskich poprzez swą matkę Elżbietę z Chrząszczewskich i matkę Macieja Anielę z Ponikowskich, W okresie okupacji niemieckiej Masłowscy zamieszkiwali w Otrębusach w „Osadzie Wierzbówek” (należącej wówczas do rodziny Wierzbowskich, po wojnie w stanie narastającego skrajnego zaniedbania), położonej przy drodze od przystanku ówczesnej kolejki EKD w kierunku Nadarzyna po prawej za skrzyżowaniem z ul. Piaseckiego.
↑ Kuzyn Romana Gineyki historyk sztuki, Maciej Masłowski zapisał w swych notatkach wspomnieniowych: „Gineykę znałem bez przesady, od urodzenia. – Ściślej mówiąc od chwili kiedy się rozróżnia ludzi otaczających. – Wtedy byłem wożony w wózku, a on jako początkujący sztubak towarzyszył mojej matce, bawiąc ją rozmową na spacerze w Parku Ujazdowskim. Pamiętam go potem w czasach sprzed „tamtej” wojny – na tle wielkiego staroświeckiego, ciemnawego mieszkania w Alejach Jerozolimskich, jak odrzucając niesforną czuprynę i kiwając się całą figurą wyciągał na skrzypcach smętne pieśni Czajkowskiego. A później po dłuższej przerwie, kiedy zniknął mi z oczu w okresie wojny i rewolucji październikowej, spotkaliśmy się znowu po raz pierwszy jako dorośli w bramie domu na Hożej – on szedł na niedzielną wizytę do znajomych – ja podobne przyjęcie opuszczałem – on był początkującym malarzem w pracowni Krzyżaka w czarnym [jeden wyraz nieczyt.] kapeluszu i malowniczo zwisającym czarnym krawacie – ja początkującym studentem historii sztuki w niezgrabnej biało-czerwonej rogatywce zwanej jaśkiem pani Pałczewskiej. – Spotkanie było krótkie, ale wystarczające aby widywaliśmy się coraz częściej. Pierwsze próby malarskie Gineyki sięgały jeszcze czasów sprzed 1914-go roku. Wahał się wtedy między smyczkiem i pędzlem – ale, o ile mnie pamięć nie myli, chodził już wówczas do tzw. Szkoły Gersona. Były to jednak raczej lata młodzieńczego anarchizmu wywołane zbytkiem bogactw naturalnych – niż nauką na serio. <Wystawiał nawet wówczas w Zachęcie jakiś niewielki><olejny obrazek.> Nawet wystawił w Zachęcie wcale niezły olejny obrazek – studium wnętrza przy lampie naftowej, która oświetlała siedzącą przy stoliczku i cerującą kobietę Francuzkę [jeden nieczyt.wyraz]. Dopiero po kilkuletnim antrakcie wojennym wraca do malarstwa [z] brawurą. Zaczyna na nowo u Krzyżanowskiego, malarza z wielkim talentem, a nade wszystko z temperamentem, ale niebezpiecznego jako pedagog, podobnie jak Stanisławski. Bo brawura prowadziła do łatwizny.[...]” – zob.: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Memories,_manuscript_about_Roman_Gineyko_by_Maciej_Maslowski,_ca_1960_(page_1)_tvjq9P.jpg i dalej: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Memories,_manuscript_about_Roman_Gineyko_by_Maciej_Maslowski,_ca_1960_(page_2)_4TOV4e.jpg.
↑ Zob: https://z-ne.pl/t,haslo,1409,gineyko_roman.html (dostęp: 2017-09-10).
↑ Zob.: https://www.zakopane.eu/assets/zakopaneEu/media/files/f585a7cc-3a09-4853-98fb-4838d0d922a8/tatrzanski-szlak-na-powazkach.pdf.
↑ Hasło: Gineyko Roman (oprac. I. Żera) w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających – malarze, rzeźbiarze, graficy, tom II, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk, 1975, Ossolineum, s. 347.
↑ „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, wyd. Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków, Warszawa, 1972, s. 149.
↑ Jerzy Liebert: „Koguty Rzężąc, z brodą u kolan, bryła mięsa ciepła, Niezgrabnie, niedołężnie wypływam na jawę – Odcięta głowa wolno z tułowiem się zrasta I w blaskach snem ocieka na pledy jaskrawe... Wyratowany, śpiewem zawrotnym znaglony, Żebrom moim i biodrom ufnie wracam siebie. Powieki opuchnięte z trudem się unoszą – Widzę, topielec były – KOGUTA NA NIEBIE! Płynie, ścigany z dołu kogucimi wrzaski. Wyższy nad kurze grzędy – pąsowe redliły! W obłoki odlatuje, w naręcza jarzębin. On, kur na wysokościach! Śpiewajcie, koguty!... Wrzesień 1928” – Zob.: https://www.zakopane.pl/assets/zakopane25/media/files/f585a7cc-3a09-4853-98fb-4838d0d922a8/tatrzanski-szlak-na-powazkach.pdf [dostęp 24 lutego 2024].
↑ „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, op.cit., s. 149.
↑ Zob.: https://spkurzeszyn.pl/cms/102421/patron)[dostęp: pon, 22 sty 2024, 20:43:36].
↑ W Zalesiu Dolnym k. Piaseczna przy ul. Granicznej 5 (wówczas tę osadę zwano „Borówka” – zob. linki zewn.: https://www.zalesie-dolne.pl/drewniany-domek-przy-ul-granicznej-5/ [dostęp 2020-07-23] i https://zalesie.b-cdn.net/wp-content/uploads/2019/11/Graniczna_5-zima-scaled.jpg [dostęp 2020-07-23]).
↑ Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Gh-Giń » Lista zmarłych « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2023-11-16] (pol.).
↑ W okresie powojennym zamieszkiwał w Warszawie przy ul. Piusa XI 11 m.13 (od 26 marca 1949 ul. Piękna), a także w Zalesiu Dolnym k. Piaseczna przy ul. Granicznej 5 (wówczas tę osadę zwano „Borówka” – zob. linki zewn.: https://www.zalesie-dolne.pl/drewniany-domek-przy-ul-granicznej-5/ [dostęp 2020-07-23] i https://zalesie.b-cdn.net/wp-content/uploads/2019/11/Graniczna_5-zima-scaled.jpg [dostęp 2020-07-23]). Był spokrewniony przez swoją matkę z Jadwigą z Chrząszczewskich Trzeciakową – pedagog, pisarką dla dzieci i młodzieży (ur. ok. 1870, zm. 28 lutego 1935) – w rodzinie zwaną „Ciocią Jadzią”. Był też spowinowacony przez swoją siostrę Irenę („Renię”) i siostrzenicę Zofię z Guttakowskich (zwaną w rodzinie: „Nini”) – z jej mężem Felicjanem Lothem zasłużonym lekarzem, w okresie okupacji więźniem obozu na Pawiaku, a po wojnie – lekarzem kliniki dziecięcej „Omega” w Al. Jerozolimskich 57 w Warszawie.
↑ Cmentarz Stare Powązki: CHRZĄSZCZEWSCY I GINEYKOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-11-16] .
↑ Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP..., op.cit. s. 159.
↑ „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, op.cit., s. 149.
↑ Słownik artystów polskich i obcych..., op.cit., s. 348.
↑ „Wystawa prac Romana Gineyki, kwiecień-maj 1929, Salon Sztuki Czesława Garlińskiego, Warszawa, Mazowiecka 16" – Katalog – słowo wstępne.
↑ ^a ^b „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, ibidem.
↑ Niektóre reprodukowane w katalogu prace. Źródło: Katalog wystawy prac Romana Gineyki, Salon Garlińskiego, 1929.
↑ Hasło: Gineyko Roman (oprac. I. Żera) w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających – malarze, rzeźbiarze, graficy, tom II, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk, 1975, Ossolineum, s. 347–348.
↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

Bibliografia

Mieczysław Wallis: Krótki rys twórczości – R. Gineyko, 1929.
Mieczysław Wallis: W związku z wystawą w Salonie Sztuki Cz. Garlińskiego, „Robotnik”, 1929, 13 czerwca
Maciej Masłowski: Gineyko, „Wiadomości Literackie”, 1929, VI, nr 22, s. 4.
Jan Emil Skiwski: Z pracowni artysty. U Romana Gineyki, „Tęcza”, 1929, z.11, s. 7–8
Wystawa prac Romana Gineyki, Salon Sztuki Cz. Garlińskiego, Warszawa 1929.
Tygodnik Illustrowany, 1929, półr. I, s. 419, 1932, półr. I, s. 347.
Wystawa prac Romana Gineyki, Salon Sztuki Cz. Garlińskiego, Warszawa 1932.
Sztuki Piękne, VIII, 1932, s. 208, 255, 274, IX 1933, s. 330,, X 1934, s. 351.
A. Peretiatkowicz, M. Sobeski: Współczesna kultura polska, Poznań 1932.
III Salon Zimowy IPS, Warszawa 1933.
IV Salon Zimowy IPS Warszawa 1934.
Katalog wystawy Kazimierz Dolny w Malarstwie, IPS, Warszawa 1933
„Pion” 1935, nr 3.
Maciej Masłowski: W laboratorium Romana Gineyki, „Pion” 1935 nr 26, s. 4.
V Salon zimowy IPS, Warszawa 1935.
Salon Plastyków ZZPAP, IPS, Warszawa 1936
X Salon Malarstwo-Rzeźba-Grafika, IPS, Warszawa 1838.
Wystawa Malarstwa Rzeźby i Grafiki Polskich Artystów Plastyków Okręgu Warszawskiego, CBWA, Warszawa 1953
Janina Wiercińska: Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, w latach 1860–1914, Wrocław 1969.
„Tęcza” 1935, nr 3.
Hasło: Gineyko Roman (oprac. I. Żera) w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających – malarze, rzeźbiarze, graficy, tom II, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk, 1975, Ossolineum, s. 347–348.
Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP, wyd. Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków, Warszawa, 1972.
Zofia i Witold Paryscy: Internetowa Wielka Encyklopedia Tatrzańska – hasło „Gineyko Roman” – https://z-ne.pl/t,haslo,1409,gineyko_roman.html (dostęp: 2017-09-10).
Materiały nieopublikowane: Hanna Garlińska-Zembrzuska: „Salon Sztuki Cz. Garlińskiego”, 1962, maszynopis u autorki; H.Górska, E.Lipiński:: „Karykaturzyści polscy”, rękopis u E.Lipińskiego, Warszawa, Zarząd Główny ZPAP, dział ewidencji, ankieta personalna; Ministerstwo Kultury i Sztuki, dział osobowy, archiwum poz.40.^[1]

↑ Hasło: Gineyko Roman (oprac. I. Żera) w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających – malarze, rzeźbiarze, graficy, tom II, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk, 1975, Ossolineum, s. 348.

[1] Roman Gineyko był skoligacony z rodziną Masłowskich poprzez swą matkę Elżbietę z Chrząszczewskich i matkę Macieja Anielę z Ponikowskich, W okresie okupacji niemieckiej Masłowscy zamieszkiwali w Otrębusach w „Osadzie Wierzbówek” (należącej wówczas do rodziny Wierzbowskich, po wojnie w stanie narastającego skrajnego zaniedbania), położonej przy drodze od przystanku ówczesnej kolejki EKD w kierunku Nadarzyna po prawej za skrzyżowaniem z ul. Piaseckiego.

[2] Kuzyn Romana Gineyki historyk sztuki, Maciej Masłowski zapisał w swych notatkach wspomnieniowych: „Gineykę znałem bez przesady, od urodzenia. – Ściślej mówiąc od chwili kiedy się rozróżnia ludzi otaczających. – Wtedy byłem wożony w wózku, a on jako początkujący sztubak towarzyszył mojej matce, bawiąc ją rozmową na spacerze w Parku Ujazdowskim. Pamiętam go potem w czasach sprzed „tamtej” wojny – na tle wielkiego staroświeckiego, ciemnawego mieszkania w Alejach Jerozolimskich, jak odrzucając niesforną czuprynę i kiwając się całą figurą wyciągał na skrzypcach smętne pieśni Czajkowskiego. A później po dłuższej przerwie, kiedy zniknął mi z oczu w okresie wojny i rewolucji październikowej, spotkaliśmy się znowu po raz pierwszy jako dorośli w bramie domu na Hożej – on szedł na niedzielną wizytę do znajomych – ja podobne przyjęcie opuszczałem – on był początkującym malarzem w pracowni Krzyżaka w czarnym [jeden wyraz nieczyt.] kapeluszu i malowniczo zwisającym czarnym krawacie – ja początkującym studentem historii sztuki w niezgrabnej biało-czerwonej rogatywce zwanej jaśkiem pani Pałczewskiej. – Spotkanie było krótkie, ale wystarczające aby widywaliśmy się coraz częściej. Pierwsze próby malarskie Gineyki sięgały jeszcze czasów sprzed 1914-go roku. Wahał się wtedy między smyczkiem i pędzlem – ale, o ile mnie pamięć nie myli, chodził już wówczas do tzw. Szkoły Gersona. Były to jednak raczej lata młodzieńczego anarchizmu wywołane zbytkiem bogactw naturalnych – niż nauką na serio. <Wystawiał nawet wówczas w Zachęcie jakiś niewielki><olejny obrazek.> Nawet wystawił w Zachęcie wcale niezły olejny obrazek – studium wnętrza przy lampie naftowej, która oświetlała siedzącą przy stoliczku i cerującą kobietę Francuzkę [jeden nieczyt.wyraz]. Dopiero po kilkuletnim antrakcie wojennym wraca do malarstwa [z] brawurą. Zaczyna na nowo u Krzyżanowskiego, malarza z wielkim talentem, a nade wszystko z temperamentem, ale niebezpiecznego jako pedagog, podobnie jak Stanisławski. Bo brawura prowadziła do łatwizny.[...]” – zob.: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Memories,_manuscript_about_Roman_Gineyko_by_Maciej_Maslowski,_ca_1960_(page_1)_tvjq9P.jpg i dalej: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Memories,_manuscript_about_Roman_Gineyko_by_Maciej_Maslowski,_ca_1960_(page_2)_4TOV4e.jpg.

[3] Zob: https://z-ne.pl/t,haslo,1409,gineyko_roman.html (dostęp: 2017-09-10).

[4] Zob.: https://www.zakopane.eu/assets/zakopaneEu/media/files/f585a7cc-3a09-4853-98fb-4838d0d922a8/tatrzanski-szlak-na-powazkach.pdf.

[5] Hasło: Gineyko Roman (oprac. I. Żera) w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających – malarze, rzeźbiarze, graficy, tom II, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk, 1975, Ossolineum, s. 347.

[6] „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, wyd. Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków, Warszawa, 1972, s. 149.

[7] Jerzy Liebert: „Koguty Rzężąc, z brodą u kolan, bryła mięsa ciepła, Niezgrabnie, niedołężnie wypływam na jawę – Odcięta głowa wolno z tułowiem się zrasta I w blaskach snem ocieka na pledy jaskrawe... Wyratowany, śpiewem zawrotnym znaglony, Żebrom moim i biodrom ufnie wracam siebie. Powieki opuchnięte z trudem się unoszą – Widzę, topielec były – KOGUTA NA NIEBIE! Płynie, ścigany z dołu kogucimi wrzaski. Wyższy nad kurze grzędy – pąsowe redliły! W obłoki odlatuje, w naręcza jarzębin. On, kur na wysokościach! Śpiewajcie, koguty!... Wrzesień 1928” – Zob.: https://www.zakopane.pl/assets/zakopane25/media/files/f585a7cc-3a09-4853-98fb-4838d0d922a8/tatrzanski-szlak-na-powazkach.pdf [dostęp 24 lutego 2024].

[8] „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, op.cit., s. 149.

[9] Zob.: https://spkurzeszyn.pl/cms/102421/patron)[dostęp: pon, 22 sty 2024, 20:43:36].

[10] W Zalesiu Dolnym k. Piaseczna przy ul. Granicznej 5 (wówczas tę osadę zwano „Borówka” – zob. linki zewn.: https://www.zalesie-dolne.pl/drewniany-domek-przy-ul-granicznej-5/ [dostęp 2020-07-23] i https://zalesie.b-cdn.net/wp-content/uploads/2019/11/Graniczna_5-zima-scaled.jpg [dostęp 2020-07-23]).

[11] Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Gh-Giń » Lista zmarłych « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2023-11-16] (pol.).

[12] W okresie powojennym zamieszkiwał w Warszawie przy ul. Piusa XI 11 m.13 (od 26 marca 1949 ul. Piękna), a także w Zalesiu Dolnym k. Piaseczna przy ul. Granicznej 5 (wówczas tę osadę zwano „Borówka” – zob. linki zewn.: https://www.zalesie-dolne.pl/drewniany-domek-przy-ul-granicznej-5/ [dostęp 2020-07-23] i https://zalesie.b-cdn.net/wp-content/uploads/2019/11/Graniczna_5-zima-scaled.jpg [dostęp 2020-07-23]). Był spokrewniony przez swoją matkę z Jadwigą z Chrząszczewskich Trzeciakową – pedagog, pisarką dla dzieci i młodzieży (ur. ok. 1870, zm. 28 lutego 1935) – w rodzinie zwaną „Ciocią Jadzią”. Był też spowinowacony przez swoją siostrę Irenę („Renię”) i siostrzenicę Zofię z Guttakowskich (zwaną w rodzinie: „Nini”) – z jej mężem Felicjanem Lothem zasłużonym lekarzem, w okresie okupacji więźniem obozu na Pawiaku, a po wojnie – lekarzem kliniki dziecięcej „Omega” w Al. Jerozolimskich 57 w Warszawie.

[13] Cmentarz Stare Powązki: CHRZĄSZCZEWSCY I GINEYKOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-11-16] .

[14] Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP..., op.cit. s. 159.

[15] „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, op.cit., s. 149.

[16] Słownik artystów polskich i obcych..., op.cit., s. 348.

[17] „Wystawa prac Romana Gineyki, kwiecień-maj 1929, Salon Sztuki Czesława Garlińskiego, Warszawa, Mazowiecka 16" – Katalog – słowo wstępne.

[ReferenceA-18] „Artyści Plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP”, ibidem.

[19] Niektóre reprodukowane w katalogu prace. Źródło: Katalog wystawy prac Romana Gineyki, Salon Garlińskiego, 1929.

[20] Hasło: Gineyko Roman (oprac. I. Żera) w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających – malarze, rzeźbiarze, graficy, tom II, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk, 1975, Ossolineum, s. 347–348.

[21] M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

[22] Hasło: Gineyko Roman (oprac. I. Żera) w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających – malarze, rzeźbiarze, graficy, tom II, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk, 1975, Ossolineum, s. 348.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[1]

PROFILPELAJAR.COM

Roman Gineyko

Życiorys

Życie prywatne

Twórczość

Wystawy indywidualne^[18]

Wystawy zbiorowe^[18]

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Read other articles:

Bahasa Min Timur

Hirving Lozano

Partai Progresif Demokrat

Ieva Lagūna

Синелобый амазон

Electoral district of Molong

コルク

Stella Manzie

وحيدة السداة

Abortion in the United Kingdom

Chirurgie

Tofu skin

Gavelkind

Colombia–Indonesia relations

Henry Paulson

Soude (rivière)

琳达·韦尼·法内特里

Paradiso perduto (film 1998)

Arròs de la terra

Investment (military)

Roman Gineyko

Życiorys

Życie prywatne

Twórczość

Wystawy indywidualne[18]

Wystawy zbiorowe[18]

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Read other articles:

Wystawy indywidualne^[18]

Wystawy zbiorowe^[18]