W 1950 ukończył w Poznaniu studia medyczne. W 1960 został doktorem medycyny, w 1964 habilitował się, uzyskując tytuł docenta chirurgii, w 1972 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1979 profesora zwyczajnego. Był prekursorem i ojcem ruchu stomijnego w Polsce. Przez 13 lat kierował Kliniką Chirurgii Ogólnej i Gastroenterologicznej Akademii Medycznej w Poznaniu[2]. Od 1972 do 1981 był rektorem Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.
W 1967 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był w niej I sekretarzem Komitetu Uczelnianego. W 1976 uzyskał mandat posła na Sejm PRL VII kadencji w okręgu Poznań. Zasiadał w Komisji Spraw Zagranicznych oraz w Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej. W 1980 uzyskał reelekcję. W Sejmie VIII kadencji zasiadał w Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej, Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej oraz w Komisji Polityki Społecznej, Zdrowia i Kultury Fizycznej. Po zakończeniu kadencji (1985) był pierwszym przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Opieki Nad Chorymi ze Stomią Pol-Ilko (założonego w 1987)[2]. Z jego inicjatywy powstał także Polski Klub Koloproktologii[3]. Ponadto pełnił m.in. funkcje prezesa Towarzystwa Chirurgów Polskich, wiceprezesa Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii (którego był współzałożycielem) i prezesa Unii Polskich Towarzystw Chirurgicznych (której również był współzałożycielem).
.jpg){kind=small}
