Praca doktorska R. MacArthura, wykonywana pod opieką G.E. Hutchinsona – twórcy pojęcia n-wymiarowej niszy ekologicznej, dotyczyła nisz pięciu gatunków owadożernychptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes) żerujących w lasach New England (Cape May, Yellow-rumped, Black-throated Green, Blackburnian i Bay-breasted). Rejestrował częstość i czas żerowania ptaków poszczególnych gatunków w różnych strefach poszczególnych jodeł, świerków i sosen, na różnych wysokościach, w różnych odległościach od pnia, na końcach gałązek ze świeżymi igłami i pączkami, wśród martwych igieł oraz na gałązkach bez igieł, pokrytych porostami (16 różnych stref). Zgromadził dane doświadczalne pozwalające wykazać, że liczebność populacji ptaków jest ograniczana przez dostępność pokarmu (pojemność środowiska) oraz że różne gatunki nie zajmują tej samej niszy ekologicznej wbrew zasadzie wypierania (jak wówczas uważano) – mają różne preferencje żywieniowe[5]. Był to wniosek istotny dla ekologii populacyjnej i ewolucyjnej, potwierdzający rolę konkurencji międzygatunkowej w kształtowaniu struktury ekosystemu, co sprawiło, że młody naukowiec został uznany za jednego z twórców ekologii ewolucyjnej[2][3].
Za kluczową publikację R. MacArthura jest uważana książka pt. The Theory of Island Biogeography (1967), napisana wspólnie z E. O. Wilsonem. Model biogeografii wysp MacArthura-Wilsona (i jego późniejsze modyfikacje) wiąże liczbę gatunków na wyspie z[7][8]:
wielkością jej powierzchni (związaną z długością linii brzegowej),
topografią wyspy (związaną ze zróżnicowaniem zasobów i typów siedlisk),
odległością od obszarów, z których organizmy nowych gatunków mogą dotrzeć na wyspę,
Popularność książki, która znajdowała się przez dziesięciolecia w centrum dyskusji na temat geograficznego rozmieszczenia i rozprzestrzeniania się gatunków, była porównywana[2][3][9] z popularnością The Song of the Dodo: Island Biogeography in an Age of ExtinctionDavida Quammena[10].
Zależność liczby gatunkówpłazów i gadów na siedmiu różnych wyspach Karaibów od ich powierzchni (źródło: MacArthur i Wilson, „The theory of island biogeography”, fig. 2, s. 8 oparty na danych Darlingtona z ok. 1957), na zdjęciach Redonda i Montserrat.
– Computer simulation and analysis of simple ecological systems (wsp. D. Garfinkel, R. Sack). Ann. N.Y. Acad. Sci. 115: 943–951,
– A field's capacity to support a butterfly population (wsp. V. G. Dethier). Nature 21: 728–729,
– Competition habitat selection and character displacement in a patchy environment (wsp. R. Levins). Proc. Nat. Acad. Sci. USA 51: 1207–1210,
– Ecology. Pp. 230–233 w: A.L. Thompson ed. New Dictionary of Birds. Nelson,
1965
– Patterns of species diversity. Biol. Reviews 40: 510–533,
– Ecological consequences of natural selection. Pp. 388–397 w: T. H. Waterman, H. J. Morowitz, eds., Theoretical and Mathematical Biology. Blaisdell,
1966
– On the relation between habitat selection and species diversity (wsp. H. Reche, M. Cody). Amer. Natur. 100: 319–332,
– The maintenance of genetic polymorphism in a spatially heterogeneous environment: variations on a theme by Howard Levene (wsp. R. Levins). Amer. Natur. 180: 585–589,
– On optimal use of a patchy environment (wsp. E.R. Pianka). Amer. Natur. 100: 603–609,
– A reformulation of alternative b of the broken stick model of species abundance (wsp. J. Vandermeer). Ecology 47: 139–140,
– Note on Mrs. Pielou's comments. Ecology 47: 1074,
– The Biology of Populations (wsp. J.W. Connell). 200pp. Wiley,
1967
– The limiting similarity, convergence and divergence of coexisting species (wsp. R. Levins). Amer. Natur. 101: 377–385,
– The Theory of Island Biogeography (wsp. E.O. Wilson). 203pp. Princeton,
1968
– Selection for life tables in periodic environments. Amer. Natur. 102: 381–383,
– The theory of the niche. Pp. 159–176 w" R.C. Lewontin, ed., Population Biology and Evolution. Syracuse,
1969
– Patterns of communities in the tropics. Biol. J. Linn. Soc. 1: 19–30,
Od roku 1983 ESA przyznaje Robert H. MacArthur Award za merytoryczny wkład w ekologię, w oczekiwaniu dalszych osiągnięć. Nagroda jest przyznawana co dwa lata osobom w środku kariery naukowej[12]
Życie prywatne
Ożenił się w roku 1952 z Elizabeth Bayles Whittemore, z którą miał czworo dzieci (Duncan, Alan, Elizabeth i Donald). Zmarł 1 listopada 1972 roku w Princeton na raka nerki[1][2].
Przypisy
↑ abcMacArthur, Robert Helmer. [w:] what-when-how In Depth Tutorials and Information, Lyme disease [on-line]. [dostęp 2013-07-04]. (ang.).
↑ abcdeMacArthur, Robert Helmer. [w:] Complete Dictionary of Scientific Biography [on-line]. 2008. [dostęp 2013-07-04]. (ang.).
↑ abRobert Helmer MacArthur (1930–1972). [w:] Strona internetowa National Center for Ecological Analysis and Synthesis (NCEAS) [on-line]. [dostęp 2013-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-16)]. (ang.).
↑Charles J. Krebs (tłum. Anna Kozakiewicz, Michał Kozakiewicz, Jakub Szacki): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wyd. 4. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 227.