Początek ryskiego, jak i łotewskiego żużla datuje się na 1958 rok, kiedy to z inicjatywy Władimira Karniejewa(inne języki), działacza federacji motocyklowej Rosyjskiej FSRR, zorganizowano pierwsze zawody żużlowe w Związku Radzieckim. Odbyły się one w dniach 10–12 czerwca 1958 roku na moskiewskim Stadionie Łużniki. W gronie motocyklistów zaproszonych na te zawody znalazło się dwóch motocyklistów z Rygi: Edmunds Krūze i Egīls Jansons. Po trzech dniach zawodów indywidualnych lepiej wypadł Krūze, zajmując w klasyfikacji 8. miejsce[2]. W tym samym roku, w dniach 1–2 sierpnia na stadionie Łużniki odbył się turniej o "Wielką nagrodę centralnego stadionu im. W. I. Lenina". Oprócz Krūzego i Jansonsa, wziął w nich udział trzeci przedstawiciel Rygi, Viktors Tjaguņenko. Ryżanie osiągnęli w zawodach dobre wyniki, do finałowej gonitwy dostało się dwoje z nich: Krūze i Jansons, zajmując odpowiednio 3 i 4. miejsce, za zwycięzcą zawodów Borisem Samorodowem i Wiktorem Kuzniecowem. W końcowej klasyfikacji tych zawodów Krūze zajął 3. miejsce ex aequo z ufimcem Nikołajem Czernowem, Jansons był 5., zaś Tjaguņenko wywalczył 7. lokatę ex aequo z W. Simonowem reprezentującym obwód moskiewski[3]. Kolejnego dnia, 3 sierpnia 1958 roku, na Łużnikach odbyły się kolejne zawody o "Nagrodę Centralnego Automotoklubu DOSAAF" w którym Egīls Jansons zajął w finale 3. miejsce[4].
Wizerunek koguta na iglicy katedry w Rydze był symbolem ryskiego zespołu
Powstanie klubu i występy w lidze radzieckiej
Powstanie stadionu żużlowego w stolicy Łotwy związane było z rozwojem kompleksu sportów motorowych Biķernieki. Po budowie kolejnych torów: wyścigowego, kartingowego i motocyklowego, rozpoczęto budowę stadionu dla motoball(inne języki) (piłka motocyklowa), wraz z torem żużlowym. Poza miejscowymi działaczami Eduardsem Kiope – dyrektorem kompleksu, Valdisem Otto – trenerem sportów motocyklowych i Egīlsem Jansonsem – żużlowcem, w pomoc w budowie toru zaangażowani byli Władimir Karniejew, nazywany ojcem radzieckiego żużla, oraz działacze Lokomotivu Dyneburg, Dmitrij Drinbincew i Rihards Podžuks[8].
Począwszy od 1979 zespół z Rygi rozpoczął starty w radzieckiej lidze żużlowej, pod nazwą "Rigatrans", od zrzeszenia transportowego, które zostało sponsorem klubu. Na klubowych plastronach zagościł ryski kogut, figura wieńcząca iglicę miejscowej katedry[8]. Drużyna występowała w drugiej klasie rozgrywkowej tj. Pierwoj lidze w jej pierwszej strefie, w której startował także drugi łotewski zespół Lokomotiv Dyneburg, rosyjska Strieła Łuchowicy, oraz kluby ukraińskie: Łtawa Połtawa, Woschod Wozniesieńsk, Szachtar Czerwonogród i Sygnał Równe. W pierwszym sezonie startów zespół zajął 3 miejsce. Rezultat ten udało się powtórzyć rok później, w rozgrywkach brało wtedy 5 drużyn, oprócz Woschodu, Szachtara i Sygnału, startował także Montażnik Tiumeń. Lepszy wynik udało się osiągnąć w 1981 roku, kiedy Rigatrans zajął 2. miejsce, ulegając jedynie Donbassowi Donieck.
Po upadku przedsiębiorstwa Rigatrans, w 1982 roku nowym sponsorem klubu został trust budowlany Lattjumeṇdorstroj(inne języki) zajmujący się budową dróg i mostów prowadzących do pól naftowych w obwodzie tiumeńskim, toteż zespół przyjął nazwę Ceļinieks (pol.drogowiec). Pod nową nazwą zespół zajął ostatnie, piąte miejsce w swojej grupie. W kolejnych sezonach, 1983 i 1984, Ceļinieks zajął odpowiednio 2. i 3. miejsce. Dopiero w 1985 roku, drużyna wygrała rozgrywki 1. strefy i awansowała do rundy finałowej rozgrywanej na domowym stadionie. Rywalami byli zwycięzcy pozostałych stref Pierwoj ligi: Junost' Czerkiesk i Trud Mieleuz. Pomimo atutu własnego toru Ceļinieks przegrał oba spotkania i nie uzyskał awansu do Wyższej Ligi[11]. W kolejnym sezonie, ze względu na przebudowę stadionu drużyna rozgrywała swoje mecze na stadionie żużlowym w Dyneburgu. Właśnie podczas rozgrywanego tam meczu 5 maja 1986 r., w którym rywalem Ceļinieksu był Szachtar Czerwonogród, drużynę spotkała tragedia, bowiem debiutujący w niej Estończyk, Meelis Helm, podczas 13. biegu szczepił się motocyklem z rywalem, na skutek czego uderzył w bandę, wyłamując ją i miażdżąc kask. Zmarł w drodze do szpitala z powodu ciężkich obrażeń twarzoczaszki[8]. Sezon 1986 ryżanie zakończyli na 2. miejscu, a na skutek reorganizacji rozgrywek ligowych w kolejnych latach startowali w klasie "B" Pierwszej ligi, będącą trzecim poziomem rozgrywkowym. na skutek rozpadu ZSRRLattjumeṇdorstroj(inne języki) wycofał się z dalszego sponsorowania drużyny, dlatego też nie przystąpiła ona do ostatniego sezonu ligi radzieckiej w sezonie 1991.
Wyniki zespołu Rigatrans/Celinieks Ryga w lidze radzieckiej
1987: 2. miejsce w 1. strefie Pierwoj Ligi, klasy B
1988: 2. miejsce w 1. strefie Pierwoj Ligi, klasy B
1989: 3. miejsce w 1. strefie Pierwoj Ligi, klasy B
1990: 5. miejsce w 1. strefie Pierwoj Ligi, klasy B
Zanik i odrodzenie klubu w niepodległej Łotwie
Pod koniec lat 80. (rozpad ZSRR) sytuacja finansowa kompleksu Biķernieki zaczęła podupadać[12]. Ryscy zawodnicy startowali w zawodach o indywidualne[6] i parowe[13] mistrzostwo kraju oraz organizowanym w latach 1992–1993 Pucharze Bałtyku[14]. 22 czerwca 1994 roku zorganizowano mecz w którym zmierzyły się reprezentacja Łotwy i reprezentacja WNP. Kolejne spotkanie w podobnej formule, rozegrano dopiero po 8 latach, po odnowieniu zapuszczonego toru żużlowego (z inicjatywy m.in. Kasparsa Gintersa, byłego zawodnika żużlowego)[15].
