Zespół piłkarski nigdy nie zakwalifikował się do rozgrywek polskiej ekstraklasy, a jego największym sukcesem okazało się wywalczenie wicemistrzostwa lwowskiego OZPN w sezonie 1928 po przegraniu barażów z Polonią Przemyśl (0:3, 3:1 i 2:4) oraz (po 1933) wielokrotne mistrzostwo ligi okręgowej Stanisławowskiego OZPN[3]. Liga okręgowa (było ich kilkanaście) była wtedy druga po ekstraklasie.
W 1934 Rewera dotarła do drugiego poziomu (półfinałów) gier barażowych o awans do I ligi, przegrywając w dwumeczu (1:0 w Stanisławowie i 0:5 w Świętochłowicach) ze Śląskiem Świętochłowice.
W 1938 w rywalizacji o I ligę z pierwszą drużyną grupy śląskiej Dębem Katowice (2:2, 1:6), grupy małopolskiej Garbarnią Kraków (1:7, 1:4) oraz grupy lwowskiej Czarnymi Lwów (1:0, 0:2) niestety okazali się przegranymi.
W 1939 w sierpniu odbył się w Stanisławowie mecz piłki nożnej o Puchar Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego pomiędzy Stanisławowem a Lwowem. Trenerem drużyny stanisławowskiej był czeski szkoleniowiec o nazwisku Boder, kierownikiem sekcji piłki nożnej był Wiktor Rodowicz (ojciec Maryli) – pracownik Firmy Pawłowski i spółka przy ulicy Sapieżyńskiej. Skarbnikiem był sierżant 48 PP Pan Pieszko[4].
Na skutek wybuchu II wojny światowej – działalność klubu została zawieszona, zaś po jej zakończeniu już nigdy go nie reaktywowano (w 1945 – w wyniku konferencji teherańskiej – Stanisławów znalazł się bowiem w granicach ZSRR).
Sukcesy
Drużyna Rewery Stanisławów w 1909Drużyna Rewery Stanisławów w 1922Drużyna KS Revera (1928)
.jpg)
.jpg)
