René Just Haüy (ur. 28 lutego 1743 w Saint-Just-en-Chaussée, zm. 3 czerwca 1822 w Paryżu) – francuski mineralog, wraz z Jeanem Baptiste Romé de l’Isle był twórcą krystalografii geometrycznej.
Życiorys
Pochodził z biednej rodziny tkackiej[1]. Absolwent Collège de Navarre i Collège de Lemoine, po ukończeniu którego przyjął święcenia kapłańskie i wykładał w koledżu. Podczas swej 21-letniej pracy w Collège de Navarre zainteresował się botaniką. W r. 1802 został profesorem mineralogii w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, a w 1809 został mianowany na podobne stanowisko na Sorbonie[2]. Krystalografią zainteresował się przypadkowo; podczas obserwowania pękniętego kryszatału kalcytu zauważył regularności w jego strukturze[2]. Po przeprowadzeniu szeregu eksperymentów sformułował teorię struktury kryształu, w której najistotniejszą było stwierdzenie istnienia stałych kątów, które miały być identyczne jak struktura cząsteczkowa kryształów. Badał również zjawisko piezoelektryczności kryształów.
Prześladowany podczas rewolucji francuskiej; jego kolekcję minerałów skonfiskowano, a sam Haüy został uwięziony w Séminaire de Saint-Firmin[1]. Po zakończeniu rewolucji wrócił do pracy naukowej.
Jego bratem był pedagog Valentin Haüy.
Hołd
Był jednym z pierwszych członków Legii Honorowej[3].
Jego nazwisko pojawiło się na liście 72 nazwisk na wieży Eiffla[4].
Przypisy
Linki zewnętrzne
| Strona południowo-zachodnia |
|
|---|
| Strona południowo-wschodnia |
|
|---|
| Strona północno-zachodnia |
|
|---|
| Strona północno-wschodnia |
|
|---|
.jpg)