Rejon ubiński (ros Убинский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.
Historia
Pierwsze wzmianki o rosyjskiej obecności na ziemiach dzisiejszego rejonu ubińskiego pochodzą z XVII wieku, co sprawia, że są one jednymi z najstarszych w historii eksplorowania Syberii przez Rosję[2]. Na terenach tych zakładano forty oraz tworzono umocnienia do obrony wschodnich rubieży rosyjskiego państwa[2]. W 1628 roku największy fort rejonu został spalony przez Tatarów i nigdy już nie podniósł się z upadku, na jego bazie w 1675 roku tworzy się wieś dająca początek przyszłemu Ubinskoje[2]. Pod koniec XVII wieku przez ziemie te przebiega trakt prowadzący do Tomska, a od 1722 roku do jego ochrony wykorzystywano garnizon złożony z 50 Kozaków[2]. Od 1753 roku zaczynają tu być osiedlani zesłańcy oraz więźniowie, powoli rozwija się także rolnictwo[2]. Wkrótce wytyczono też trakt handlowy prowadzący aż do Moskwy[2]. Od 1790 roku ziemie te podlegają pod rosyjską administrację w Tobolsku, a wraz z utworzeniem tomskiej guberni przechodzą pod jej jurysdykcję[2]. Bardzo powoli napływała nowa ludność. W centrum administracyjnym regionu, w 1859 roku żyło 691 ludzi, istniała tu także prawosławna cerkiew oraz kaplica[2]. Impulsem do rozwoju staje się oddanie do użytku w 1896 roku stacji Kolei Transsyberyjskiej[2]. W czasie rosyjskiej wojny domowej ziemie te zajęte zostają przez wojska Białych, wierne admirałowi Aleksandrowi Kołczakowi, a następnie przechodzą w ręce bolszewików. W 1925 roku w ramach reformy administracyjnej powstaje rejon ubiński. W 1929 roku w stoicy rejonu zamieszkiwało 24 747 osób, w tym 12 640 mężczyzn i 12 107 kobiet[2]. Podział narodowościowy wśród mieszkańców rejonu w 1931 roku był następujący:
W czasach stalinowskich rejon przeszedł przez politykę forsownej kolektywizacji[3]. Od 1937 roku administracyjnie należy do obwodu nowosybirskiego.
Charakterystyka
Rejon ubiński położony jest w północno-wschodniej części obwodu nowosybirskiego[4]. Odległość od obwodowej stolicy, Nowosybirska wynosi przeszło 200 kilometrów[5]. Ponad 40% jego obszaru rejonu zajęte jest przez różnego typu zasoby wodne, 30% to tereny leśne, a reszta przeznaczona jest pod osadnictwo ludzie i rolnictwo[5]. Główne bogactwo naturalne regionu to przede wszystkim lasy[6]. W 2010 roku gospodarka rejonu ubińskiego warta była ponad 1 miliard rubli[7]. 82,6% tej liczby wytworzyło rolnictwo oraz handel[7]. Rolnictwo jest główną gałęzią ubińskiej gospodarki[8]. W 2011 roku wytworzyło ono towarów o wartości 518,6 milionów rubli[8]. W 2011 roku zebrano ponad 29 tysięcy ton różnych zbóż, hodowano tu 13 tysięcy sztuk bydła, a liczba wytworzonego mleka wyniosła 15 tysięcy ton[8]. Gospodarka regionalna związana jest głównie z przetwórstwem drewna oraz produkcją różnego typu ubrań[9]. W 2011 roku sektor ten wytworzył towarów o wartości 55,3 milionów rubli[9]. Według danych z 1 stycznia 2012 roku na terenie rejonu ubińskiego działały 293 przedsiębiorstwa zaangażowane w szeroko pojęty handel[10]. W 2011 roku nowe inwestycje w gospodarkę rejonową pochłonęły łącznie 160,7 milionów rubli[11]. Władze rejonu inwestują w poprawę infrastruktury mieszkaniowej, wodno-kanalizacyjnej, ciepłowniczej oraz w gazyfikację[11].
Administracyjnie rejon składa się z 16 osiedli typu wiejskiego (sielsowietów)[4]. Łączna długość dróg na tym obszarze wynosi 335,7 kilometrów, z czego drogi o utwardzonej nawierzchni to 233,4 kilometrów[4]. Na terenie rejonu działają łącznie 32 placówki publicznej edukacji, w tym szkoły różnego szczebla[12]. Opiekę medyczną zapewnia rejonowy szpital oraz 32 przychodnie zdrowotne[12]. Rejonowy szpital dysponuje łóżkami dla 196 pacjentów[12]. Swe siedziby ma tu 18 instytucji kulturalnych różnego typu, rejonowy dom kultury, 14 wiejskich domów kultury, rejonowa biblioteka z 18 wiejskimi oddziałami, muzeum oraz klub sportowo-rekreacyjny[12]. Według statystyk federalnych liczba ludności w 2010 roku wyniosła 17 300 ludzi[1]. Jest to spadek w porównaniu z latami dziewięćdziesiątymi XX wieku, gdyż w 1998 roku obszar ten zamieszkiwało 20 400 osób[3]. Lokalne statystyki z 2011 roku wskazują, że populacja spadła do liczby 16 997 dusz[13]. Rosjanie stanowią 91% mieszkańców, pozostałe narodowości to m.in. Tatarzy, Niemcy i Ukraińcy[3]. Przeciętna miesięczna pensja wyniosła w 2011 roku 7063 rubli, a 31% populacji korzysta z pomocy opieki społecznej[13]. W rolnictwie zatrudnionych jest około 15% wszystkich zarejestrowanych na terenie obwodu mieszkańców[4].
Część rejonu zajmuje Rezerwat Wasiugański[14].
Zobacz też
Przypisy
.jpg)
.png)
.png)
