Rejencja wrocławska w 1905Mapa rejencji w prowincji śląskiej w 1905 r.Siedziba rejencji we WrocławiuNowa siedziba rejencji od lat 30. XX w.
Rejencja wrocławska (niem.Regierungsbezirk Breslau) – pruska jednostka administracyjna w środkowej części Śląska, utworzona w 1809, a zlikwidowana w 1945. W 1815 weszła w skład Prowincji Śląskiej[1]. Rejencja wrocławska była potocznie określana „Śląskiem Średnim” (Mittelschlesien) lub rzadziej, „Śląskiem Centralnym” (Zentralschlesien).
Historia
W momencie powstania w 1809 r. w skład rejencji wszedł Górny Śląsk oraz Śląsk Środkowy, jednak ten pierwszy wydzielono w 1816 r. w odrębną jednostkę, za to do rejencji dołączono w tymże roku hrabstwo kłodzkie, a w 1820 większość powiatów rozwiązanej rejencji dzierżoniowskiej. Tak ukształtowana rejencja istniała do 1919 r., gdy niewielkie fragmenty leżące w jej północnej i północno-wschodniej części weszły w skład państwa polskiego, zreformowano też wówczas podział rejencji na powiaty i zmieniono nazwę nadrzędnej jednostki administracyjnej na Prowincję Dolnośląską. Siedzibą rejencji był gmach obecnego Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Wśród 1,95 mln mieszkańców rejencji w 1938 r. przeważali protestanci (56%) i katolicy (37%). Rejencja obejmowała wówczas obszar blisko 13 tys. km²[1].
W 1932 nastąpiła komasacja niektórych powiatów: Kłodzko i Nową Rudę złączono w Kłodzko, Ząbkowice Śląskie i Ziębice w Ząbkowice Śląskie, Rychbach i Niemczę w Rychbach, Brzeg i Oławę w Brzeg-ziemski, Świdnicę i Strzegom w Świdnicę, Wołów i Ścinawę w Wołów.
1 października 1933 ponownie podzielono powiat Brzeg-ziemski na dwa powiaty, brzeski i oławski.
