Ranny Ranny – członek regularnych lub nieregularnych sił zbrojnych, który stał się (trwale lub tymczasowo) niezdolny do walki, na skutek obrażeń doznanych w trakcie konfliktu zbrojnego[1]. W czasie działań bojowych jest to żołnierz niepełnowartościowy, nieposiadający pełnej zdolności bojowej, najczęściej kierowany do punktów medycznych lub szpitali wojskowych. Lekko ranni żołnierze mogą prowadzić działania bojowe w ograniczonym zakresie.[potrzebny przypis] Prawo międzynarodoweMiędzynarodowe prawo wojenne nakazuje szczególnie chronić osoby ranne i chore, oraz rozbitków, zapewnić im humanitarne traktowanie oraz pomoc medyczną, bez względu na ich rasę, płeć, narodowość, poglądy religijne i polityczne itp. W szczególności zabrania się torturowania, dobijania, celowego pozostawiania bez opieki czy leczenie, przeprowadzania eksperymentów medycznych. Rozszerzenia konwencji prawa międzynarodowego objęły ochroną także rannych, chorych i rozbitków w konfliktach, które nie mają międzynarodowego charakteru jak wojny domowe, czy wojny narodowowyzwoleńcze[1]. Pierwszym dokumentem prawa międzynarodowego, regulującą kwestię rannych była konwencja genewska z 1864 roku, uzupełnionej przez konwencje z 1906 i 1929 roku. Kolejny umowy, z 1949 roku, regulowały szczegółowo kwestię jeńców (co obejmowało też kwestię rannych, chorych i rozbitków, którzy dostali się w ręce nieprzyjaciela). Na mocy tych umów wprowadzono też nakaz ścisłego ewidencjonowania rannych, chorych i rozbitków[1]. I Protokół Dodatkowy do Konwencji Genewskich z 1949 roku, podpisany w 1977, zabrania atakowania przeciwnika wyłączonego z walki (hors de combat), jak ranny czy jeniec (art. 41)[2]. Terminologia NATOW terminologii armii państw NATO (w tym w Wojsku Polskim) na oznaczenie rannych w walce stosowany bywa także akronim WIA pochodzący od angielskiego terminu wounded in action[3]. W statystyce wojskowej ranni w walce wraz z poległymi w walce (KIA), chorymi, pojmanymi i zaginiony w akcji stanowią sumę strat osobowych. W terminologii NATO osobną podkategorię stanowią zmarli w wyniku odniesionych ran, czyli osoby zmarłe już po objęciu ich opieką medyczną, czy to na polu bitwy, czy poza nim[3]. OdznaczeniaW niektórych państwach fakt odniesienia rany w boju jest ważną przesłanką lub warunkiem dostatecznym do otrzymania państwowego odznaczenia. Do odznaczeń tego typu należą m.in. amerykańskie Purpurowe Serce, austro-węgierski Medal Rannych, francuskie Médaille des blessés de guerre i Insigne des blessés civils, niemieckie Verwundetenabzeichen, kanadyjski Medal Ofiary czy polskie odznaka za Rany i Kontuzje i wojskowa odznaka „Za Rany i Kontuzje”. Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (pojęcie techniczne): |
