Rachel Robards Jackson z domu Donelson (ur. zap. 15 czerwca 1767 w hrabstwie Halifax, zm. 22 grudnia 1828 w Nashville) – amerykańska pierwsza dama, żona Andrew Jacksona, córka pułkownika Johna Donelsona i Rachel Stockley.
Życiorys
Rachel Donelson urodziła się w czerwcu 1767 roku w hrabstwie Halifax, jako córka pułkownika Johna Donelsona[1]. Nie uczęszczała do szkoły jednak nauczyła się pisać i czytać a także kilku prac domowych jak szycie czy gotowanie[2]. W 1780 roku rodzina przeprowadziła się na teren współczesnego miasta Nashville[2]. Tereny te były wówczas atakowane przez Indian, co zmusiło Donelsonów do przenosin do Kentucky, jednak wkrótce potem powrócili do Nashville[2].
W wieku 17 lat wyszła za mąż za Lewisa Robardsa, który tytułował się kapitanem, pomimo że nie był żołnierzem[3]. Oboje zamieszkali wówczas z matką Robardsa w Kentucky[3]. Gwałtowne wybuchy zazdrości Lewisa, sprawiły, że Rachel opuściła męża trzy lata po ślubie i zamieszkała ze swoją matką[3]. Wkrótce potem małżonkowie pogodzili się i zamieszkali w Cumberland[3]. Ponieważ charakter Robardsa nie uległ zmianie, Rachel postanowiła trwale opuścić męża w 1790 roku, w czym pomógł jej Andrew Jackson[3]. Wobec tego Robards założył żonie sprawę rozwodową[4]. Sądząc, że Lewis otrzymał rozwód, Rachel wyszła za mąż za Jacksona jesienią 1791 roku[1]. Dwa lata później okazało się, że żadnej sprawy rozwodowej nie było i z punktu widzenia prawa Rachel nadal była żoną Lewisa Robardsa[1]. Z tego powodu Rachel wielokrotnie była oskarżana o bigamię[1]. Jeszcze w tym samym roku orzeczono rozwód pomiędzy Robardsami, a Rachel pełnoprawnie poślubiła Andrew Jacksona 17 stycznia 1794 roku[1].
Po ślubie małżonkowie zamieszkali w posiadłości Hunter’s Hill[5]. W czasie trwania małżeństwa Jackson wielokrotnie stawał w obronie czci żony[5]. Wyzwał na pojedynki m.in. Charlesa Dickensona i gubernatora Tennessee, Johna Seviera[5]. Jacksonowie nie mieli własnych dzieci, ale mieli trzech przysposobionych synów: Andrew juniora (bratanek Rachel), Lyncoyę (Indianina z plemienia Krików) oraz Andrew Jacksona Hutchingsa (sierotę po towarzyszu broni Jacksona)[5]. W 1804 małżonkowie musieli sprzedać posiadłość Hunter’s Hill i przenieść się do nowego domu, który potem został nazwany The Hermitage[5]. Ponieważ Rachel źle znosiła rozłąkę i żyła w obawie o życie męża podczas wojny brytyjsko-amerykańskiej, Andrew sprowadził ją do swojej kwatery w Nowym Orleanie w 1815 roku[6]. Po zwycięstwie Jacksonowie wyjechali na jakiś czas do Waszyngtonu[7]. Niebawem Jackson wyruszył na wojnę z Seminolami[7]. W czasie, gdy nie przebywał w domu, Rachel doglądała prac nad wykończeniem posiadłości The Hermitage[7].
W 1821 roku Jackson został gubernatorem Florydy i oboje zamieszkali w Pensacoli[7]. Dwa lata później został senatorem i przeniósł się do stolicy, jednak Rachel dołączyła do męża dopiero w 1824[7]. Rzadko opuszczała swój apartament hotelowy i nie włączała się w życie towarzyskie Waszyngtonu[7]. W tym samym roku Jackson po raz pierwszy kandydował na prezydenta, jednak decyzją Izby Reprezentantów przegrał z Johnem Quincy Adamsem[8]. Cztery lata później ponownie ubiegał się o fotel prezydencki i, podobnie jak w poprzedniej kampanii, on i jego żona byli atakowani ze względu na jej rzekomą bigamię[9]. Oskarżenia te znacznie wpłynęły na pogorszenie się stanu zdrowia Rachel[9]. Andrew Jackson zwyciężył w wyborach, jednak jego żona nigdy nie została oficjalnie pierwszą damą, gdyż w grudniu 1828 zachorowała na serce[10]. Kilka dni później zaraziła się grypą i ostatecznie zmarła w wyniku zapalenia opłucnej 22 grudnia[10]. Została pochowana w posiadłości The Hermitage[10].
Przypisy
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 110.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 111.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 112.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 109.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 113.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 114.
- ↑ a b c d e f Pastusiak 2012 ↓, s. 115.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 116.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 117.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 119.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
