Jest to wyraźnie wyodrębniony, lesisto-skalisty szczyt zbudowany ze skał wapiennych. Od zachodniej strony kończy się stromą, przepaścistą ścianą skalną o wysokości ok. 50 m. Niektórzy, m.in. Maria Konopnicka, uważali, że na jego szczycie stał niegdyś zamek. Jednak nie jest to prawdą. Szczyt był od dawna turystycznie zwiedzany, malował go i opisywał m.in. Maciej Bogusz Stęczyński. W 1860 r. pisano: „Nawet płeć piękna bawiąca w kąpielach szczawnickich nie szczędzi pieszego trudu w towarzystwie przewodnika górala doznając zupełnego zadowolenia”. Krążyły opowieści o rzekomych lochach łączących go z Jarmutą oraz o istniejących w nim sztolniach. Według niepotwierdzonych informacji do 1914 r. istniało na nim gniazdo ostatniego w Pieninach, bardzo rzadkiego na obszarze Polski gatunku ptaka – sępa płowego[3].
Nazwa tego szczytu w wersji Rabenstein, Rabstin versus Tsawnitz i inne pojawia się już w pismach słynnego brata Cypriana z Czerwonego Klasztoru na Słowacji, który zbierał tutaj zioła[3]. Występuje tutaj rzadka w Polsce i chroniona roślina – pluskwica europejska[4]. Od północnej, polskiej strony pod szczytem znajdują się duże polany[2], na których prowadzony jest kulturowy wypas owiec, w bacówce sprzedawane są oscypki.
Przez sam szczyt nie prowadzi szlak turystyczny, można na niego jednak bez większych trudności (dość stromo) wejść od południowego wschodu. Szlak turystyczny prowadzi polanami pomiędzy Rabsztynem a wzniesieniem zwanym Huściawą (818 m)[1]. Ze szlaku dobre widoki na Trzy Korony, Tatry, Beskid Sądecki. Około 500 m na wschód od Rabsztynu, w tym samym grzbiecie Małych Pienin, pomiędzy Rabsztynem a Wysokim Wierchem znajdowało się dawniej turystyczne przejście graniczne Szlachtowa – Wielki Lipnik (na wysokości 865 m)[3].
↑ abcdPieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, ISBN 83-87873-07-1. Brak numerów stron w książce
