Obraz przedstawia papieża Juliusza II siedzącego na fotelu. Na jego twarzy Santi wiernie odtworzył rysy starego, zmęczonego, i zamyślonego człowieka. Broda papieża została zapuszczona na znak upokorzenia w latach 1511–1512 po tym, jak podczas jednej z kampanii wojskowej utracił miasto Bolonię. Zarost zgolił w 1512 roku. Ten fakt z życia papieża pozwala na określenie daty powstania dzieła. Biała broda kontrastuje z czerwonym tłem i zieloną kotarą. W prawej ręce papież trzyma arystokratyczną batystową chustę, a jego ozdobiona dłoń jest zrelaksowana. Lewa dłoń silnie zaciska poręcz fotela. Juliusz II znany był ze zmienności charakteru, z wybuchowości i gwałtowności, a zarazem z umiłowania do sztuki i architektury. Zmienne cechy papieża Rafael ujął właśnie w symbolice dłoni. Juliusz II siedzi na fotelu wykończonym dwoma żołędziami z brązu, które były osobistym godłem papieża[1].
Santiemu przypisuje się trzy obrazy – portrety papieża Juliusza II. Prócz tego w londyńskiej galerii, dwa pozostałe znajdują się w Galerii Uffizi (wł.Galleria degli Uffizi) i w Pałacu Pitti (wł. Palazzo Pitti) we Florencji. Oryginalność tych dwóch obrazów jest kwestionowana. Obraz z Uffizi jest prawdopodobnie autorstwa Tycjana. Oryginalność dzieła z galerii londyńskiej została potwierdzona m.in. przez brytyjskiego historyka Cecila Goulda. W 1969 roku podczas prac oczyszczających, odkryto zmianę dokonaną przez malarza na zielonej zasłonie, na której znajdują się ledwo widoczne wzory z kluczy papieskich i potrójnych koron. Wzory te były pierwotnie pomalowane w kolorze złotym. Santi zamalował je, przez co uznaje się go dziś za oryginał.
Przypisy
↑Rodowe imię papieża brzmiało della Rovere co po włosku znaczy dąb.
_%E2%80%93_Galleria_degli_Uffizi,_Florence.jpg)
