PROFILPELAJAR.COM

Południowo-zachodnia grań Spiskiej Grzędy (słow. JZ rameno Spišského štítu^[1]) – krótka grań w słowackich Tatrach Wysokich, odgałęziająca się na południowy zachód od wyższego z dwóch wierzchołków Spiskiej Grzędy (Spišský štít) w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika^[2].

Grań biegnie w kierunku Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Jej zachodnie stoki opadają do Baraniego Ogrodu, natomiast wschodnie – do Spiskiego Kotła^[3] i leżących wyżej Pośredniego Spiskiego Kotła i Wyżniego Spiskiego Kotła, oddzielonych od niego Spiskimi Spadami^[4].

Przebieg grani

Od głównego wierzchołka Spiskiej Grzędy można wyróżnić kolejno obiekty:

Wyżnia Spiska Przełączka (Vyšná Mačacia štrbina),
Zadnia Spiska Turniczka (Zadná Mačacia veža),
Pośrednia Spiska Przełączka (Prostredná Mačacia štrbina),
Spiskie Czuby (Mačacie zuby),
Spiska Przełączka (Mačacia štrbina),
Skrajna Spiska Turniczka (Mačacia veža, 2376 m)^[1].

W Skrajnej Spiskiej Turniczce grań rozgałęzia się na dwa żebra. Zachodnie opada ku Baraniemu Ogrodowi i znajdują się w nim:

Spiski Karbik (Mačacie sedielko),
Spiska Czubka (Mačací hrb)^[1]^[2].

Południowo-wschodnie biegnie w kierunku Spiskich Spadów. Położone są w nim:

Przełączka za Spiskim Mnichem (Sedielko za Mačacím mníchom),
Spiski Mnich (Mačací mních)^[1]^[2].

Między żebrami, u podnóży Skrajnej Spiskiej Turniczki, rozciąga się taras zwany Spiską Galerią (Mačacia galéria)^[2]. Na południe od niego można wyróżnić jeszcze Spiską Kazalnicę (Mačacia kazateľnica)^[4]^[1].

Historia i nazewnictwo

Polskie nazwy obiektów w grani pochodzą od Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Pochodzenie nazewnictwa słowackiego nie jest pewne – część osób wywodzi je od żbików obecnych niegdyś w tatrzańskich lasach, określanych jako dzikie koty (divá mačka)^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-07-30].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 406. ISBN 83-01-13184-5.
↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
↑ ^a ^b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 77–99.