Pemikan (kripimîhkân, pemmicane, czyli tłuszcz) – suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane przez suszenie na słońcu chude mięso upolowanych zwierząt (najczęściej bizonów, łosi lub jeleni) lub ryb[1], pokrojone w cienkie paski lub plastry, następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim łojem i kwaśnymi jagodami lub suszonymi rajskimi jabłkami[1], po czym umieszczane w zszytych ze skóry jeleni długich, wąskich rurkach[1] lub bochenkach[2]. Skórzany wałek wypełniony pemikanem potrafił osiągać długość 90 cm[1].
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez Indian północnoamerykańskich żyjących w rejonie Wielkich Jezior i Wielkich Równin. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, czyli przed uzyskaniem dostępu do broni palnej, potrafili upolować w krótkim czasie dużą liczbę zwierząt, a więc większość pochodzącego z nich mięsa bez znajomości sposobu jego konserwacji w krótkim czasie popsułaby się i zmarnowała.
↑ abcdZuzannaZ.KaszkurZuzannaZ., Dzika strona jedzenia : utracone ogniwa zdrowego odżywiania, Białystok: Illuminatio, 2014, ISBN 978-83-63965-50-1, OCLC892606983 [dostęp 2021-04-07]. Brak numerów stron w książce