Pekariowiec obrożny

Pekariowiec obrożny
Dicotyles tajacu
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

świniokształtne

Rodzina

pekariowate

Rodzaj

pekariowiec

Gatunek

pekariowiec obrożny

Synonimy
  • Sus tajacu Linnaeus, 1758
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Pekariowiec obrożny[2], dawniej nazywany także pekari obrożny[3] (Dicotyles tajacu) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny pekariowatych występujący w Ameryce Południowej i Środkowej. Jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju pekariowiec (Dicotyles )[2]. Najmniejszy z 3 gatunków pekariowatych (ważą od 14 do 30 kg). Posiada charakterystyczną białą obrożę na szyi.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od pustyń po tropikalne lasy deszczowe. Żywi się głównie pokarmem roślinnym – jagody, pędy, bulwy, kłącza, a także w mniejszym stopniu zwierzęcym - bezkręgowcami czy drobnymi kręgowcami. Aktywny w nocy oraz w chłodniejszych porach dnia. Tworzy stada do 20-50 osobników (zwykle 6 do 9), którym przewodzi dominująca samica. Po 142-151 dniach ciąży rodzą się 1-3 młode. Żyje do 25 lat. Jest symbolem Parku Narodowego Copo w Argentynie.

Przypisy

  1. Dicotyles tajacu, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  2. a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 168. ISBN 978-83-88147-15-9. [dostęp 2015-11-18].
  3. Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.