Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Paxillus, Paxillaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go Marco E. Contu i Paolo Dessi w 1999 r. na Sardynii w lasach liściastych z eukaliptusami, topolami i dębami, oraz w lasach iglastych z jodłą lub sosną, związanych z czystkiem[1].
Średnica 3–13 cm, u młodych okazów wypukły z silnie podwiniętym brzegiem, potem płasko rozpostarty, nawet lejkowaty z prostym brzegiem, podczas wilgotnej pogody nieco prążkowanym. Powierzchnia początkowo owłosiona i cecha ta utrzymuje się do osiągnięcia dojrzałości, o barwie od bladożółtej przez złotożółtą do płowobrązowej, w stanie wilgotnym śluzowata i gładka[2].
Wysokość 2–6,5 cm, grubość 0,5–2 cm, dołem cylindryczny lub z nieco rozszerzoną podstawą. Powierzchnia gładka lub delikatnie żeberkowana, tej samej barwy co kapelusz[2].
Podstawki maczugowate, 4-zarodnikowe, rzadko 2-zarodnikowe, 22–40 × 6–9 µm ze sterygmami o długości do 10 µm, z bladożółtą zawartością. Bazydiospory elipsoidalne lub jajowate, z niepozornym wierzchołkiem, dużą środkową gutulą i mniejszymi na biegunach w kolorze żółtozielonym i wymiarach (6,49) 6,80–8,07 (9,56) × (4,35) 4,59–5,31 (5,60) µm; Q = 1,26–1,61. Cystydy krótkie i brzuchate, wrzecionowate, butelkowate lub z wąskim wyrostkiem, czasami długie i faliste, cienkościenne, z rozproszonym wewnątrzkomórkowym pigmentem o bladożółtej barwie lub refrakcyjną brązową zawartością, 28–51 × 6–13 µm[2].
Występowanie i siedlisko
Podano występowanie w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Azji i na Nowej Zelandii[3]. W Polsce po raz pierwszy podano jego stanowiska w 2010 r.[4]
