Pawęż (pawęza) (z wł.pavese) – rodzaj wielkiej (do 1,9 m wys.), prostokątnej tarczy drewnianej, często bogato zdobionej malowidłami[1]. Wprowadzona powszechnie do uzbrojenia ok. XIV wieku[1]. Do XVI wieku była popularnym typem uzbrojenia piechoty[1].
Ciężka, wykonana z drewna obitego z wierzchu blachą lub skórą, z pionową wypukłością pośrodku[1], od wewnątrz na ogół miała pasy do przenoszenia, a pośrodku dość duży imacz (uchwyt) do chwytu oburęcznego. Jej dolna krawędź często zaopatrzona była w ostrogę (ostrogi) pozwalającą na unieruchomienie przez osadzenie w ziemi[1]; dla dodatkowego podparcia stosowano też czasami drewniany wspornik. Pawęż niekiedy miała także w górnej części wycięcie (wizjer), ułatwiające użycie kuszy lub broni palnej[1]. W mniejszej i lżejszej odmianie stosowanej dla jazdy miewała z kolei wycięcie ułatwiające użycie kopii[potrzebny przypis].