Pawężnicy

Pawężnicy – w średniowieczu żołnierze piechoty wyposażeni w pawęże, czyli duże tarcze w kształcie czworokąta.

Pawężnicy pełnili ważną rolę w wojsku husytów^[1]. Od połowy XV wieku w wojsku polskim. Przeciętnie w skład polskiej roty pieszej wchodziło 20% pawężników, do zadań których należała osłona kuszników. Od końca XV wieku ich liczba w piechocie polskiej stopniowo malała. W pierwszej połowie XVI wieku zastąpieni przez pieszych pikinierów.

• tarczownik

• Włodzimierz Kwaśniewicz: Od rycerza do wiarusa czyli słownik dawnych formacji, funkcji, instytucji i stopni wojskowych. Zielona Góra: Lubuska Oficyna Wydawnicza, 1993.
• Mała Encyklopedia Wojskowa, Warszawa, 1970, tom II.