Paula Szalit, też Paulina Szalitówna (ur. 5 listopada 1886 w Drohobyczu[a], zm. 1920 w Kulparkowie[1][2]) – polska pianistka i kompozytorka.
Życiorys
Była bratanicą kompozytora Henryka Szalita. Uczyła się muzyki u stryja w Konserwatorium Lwowskim, a następnie u Eugena d’Alberta w Bawarii. Od 1897 studiowała w Wiedniu pod kierunkiem Roberta Fischofa, Heinricha Schenkera, Józefa Hofmanna i Teodora Leszetyckiego[1][2][3].
Uważana była za cudowne dziecko budzące podziw swoją muzykalnością. Koncertowała w 1898 w Petersburgu i Moskwie. W 1903 r. występowała w Berlinie. Wtedy też przyjechała do Warszawy. W 1904 koncertowała we Lwowie i Krakowie[1][2].
Około 1907 uczyła gry na fortepianie w Lwowskim Instytucie Muzycznym Anny Niementowskiej[2]. Ostatni koncert dała w 1913 wraz ze skrzypkiem Pawłem Kochańskim[1][2][3].
Komponowała utwory na fortepian: kaprysy, mazurki i preludia[3].
Zmarła w 1920 w Zakładzie dla Chorych Umysłowo na Kulparkowie[1][2][3].
Uwagi
- ↑ Maja Trochimczyk podaje, że Szalit urodziła się w 1887 w Brodach[3].
Przypisy
Bibliografia
- Leon Tadeusz Błaszczyk: Żydzi w kulturze muzycznej ziem polskich w XIX I XX wieku. Słownik biograficzny. Warszawa: Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce, 2014, s. 239. ISBN 978-83-939735-1-4. (pol.).
Linki zewnętrzne
