Jego ojciec, Charles Louis Napoléon d’Albert, pochodził z Nienstedten; matka, Annie Rowell, pochodziła z Newcastle upon Tyne[10][11], gdzie mieszkała rodzina d’Albertów[12].
5 lutego 1881 w Pałacu Kryształowym zagrał Koncert fortepianowy a-moll Roberta Schumanna[2]. W tym samym roku, dzięki stypendium im. Mendelssohna[3] przyznawanym na podróż zagraniczną[12], wyjechał do Wiednia, gdzie kształcił się u Hansa Richtera[3], na którego koncercie 24 października wykonał Koncert fortepianowy A-dur własnej kompozycji[2]. W latach 1882–1884 w Weimarze był uczniem Ferenca Liszta, który porównywał go do Karola Tausiga[3].
Był sześciokrotnie żonaty[10][13]. Jego pierwszą żoną była Louise Salingré[10]. W 1892 poślubił pianistkę Teresę Carreño, z którą rozwiódł się w 1895. Następnie[2], od 18 października 1895[10] do 1910, był żonaty ze śpiewaczką Herminą Finck, a od 1910 do 1912 z Idą Theumann[2]. W 1913 poślubił Friederike Jauner. Później związał się z Hilde Fels. Jego syn, Benvenuto, zmarł pięć dni po narodzinach[10].
W 1882 koncertował w Wiedniu, a w 1883 w Warszawie (Filharmonia Warszawska) i Rosji[1]. W 1885 w Lipsku wykonał oba koncerty fortepianowe Brahmsa pod dyrekcją kompozytora. Te same utwory wykonał 10 stycznia 1886 na ostatnim koncertcie dyrygowanym przez Brahmsa[9]. W 1889, 1890 i 1892 występował w Stanach Zjednoczonych[1]. W latach 1883–1925 wielokrotnie występował we frankfurckim Museumsgesellschaft[11]. Brał udział w redagowaniu wydania dzieł wszystkich Liszta[7].
D'Albert swobodnie traktował, szczególnie w przypadku Beethovena, tekst muzyczny, zwłaszcza oznaczenia tempa[9]. Dokonał niewielu nagrań, do których odnosił się krytycznie[8]. Nie przywiązywał większej wagi do możliwości rejestracji wykonania[9].
W 1886 w Wiedniu wykonano jego Symfonię F-dur pod dyrekcją Hansa von Bülowa[8]. W 1904 w Stanach Zjednoczonych prawykonał swój koncert fortepianowy E-dur w towarzystwie Bostońskiej Orkiestry Symfonicznej[1]. Twórczość d’Albert, poza nielicznymi operami, popadła w zapomnienie[7][10].
pieśni na głos i fortepian; pieśni na sopran i orkiestrę
Upamiętnienie
W 2012 w Lugano z okazji 80. rocznicy śmierci d’Alberta odbył się międzynarodowy konkurs pianistyczny jego imienia, którego laureatami zostali Sonya Bach, Chao Wang i Aleksander Jakowlew[17].
DenisD.ArnoldDenisD. (red.), The new Oxford companion to music, t. I. A–J, Oxford: Oxford University Press, 1984, OCLC830179686(ang.).
TheodoreT.BakerTheodoreT., AlfredA.RemyAlfredA. (red.), Baker's Biographical Dictionary of Musicians, wyd. 3, New York: G. Schirmer, 1919, OCLC752566(ang.).
WernerW.BollertWernerW., d'Albert, Eugen Franz Karl, [w:] Deutsche Biographie, Bayerischen Akademie der Wissenschaften [dostęp 2022-12-21](niem.).???
AndrzejA.ChodkowskiAndrzejA. (red.), Encyklopedia muzyki, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, ISBN 83-01-11390-1.
ElżbietaE.DziębowskaElżbietaE. (red.), Encyklopedia muzyczna, t. 1. AB, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, ISBN 83-224-0113-2.
Hans HeinrichH.H.EggebrechHans HeinrichH.H., CarlC.DahlhauCarlC. (red.), Brockhaus Riemann Musiklexikon, t. I. A–K, Wiesbaden: F.A. Brockhaus, 1978, OCLC916831808(niem.).
MichaelM.KennedyMichaelM., The Oxford dictionary of music, JoyceJ.Bourne (red.), wyd. 2, Oxford: Oxford University Press, 1994, OCLC0198691629(ang.).
HorstH.SeegerHorstH., Musiklexikon Personen A–Z, wyd. 1, Leipzig: Deutscher Verlag für Musik, 1981, OCLC830234831(niem.).
Eugen d’Albert – biografia, [w:] Historyczne interpretacje utworów Fryderyka Chopina, Biblioteka Narodowa, 2008 [dostęp 2022-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2022-12-21].???
Albert, Eugen Franz Karl d', [w:] Hessische Biografie, Landesgeschichtliches Informationssystem Hessen [dostęp 2022-12-21](niem.).???
PiotrP.KamińskiPiotrP., Tysiąc i jedna opera, t. I. A–M, Kraków: Państwowe Wydawnictwo Muzyczne, 2008, ISBN 978-83-224-0899-5.
StanleyS.SadieStanleyS., ChristinaCh.BashfordChristinaCh., The new Grove dictionary of opera, t. I. A–D, London, New York: Macmillan Press, 1992, OCLC749914260(ang.).