Data i miejsce urodzenia
|
30 lipca 1972 Aosta
|
Klub
|
CS Esercito
|
Wzrost
|
180 cm
|
Debiut w PŚ
|
17.12.1992, Pokljuka (33. miejsce – b.indywidualny)
|
Pierwsze punkty w PŚ
|
18.12.1993, Pokljuka (21. miejsce – sprint)
|
Pierwsze podium w PŚ
|
15.01.1994, Ruhpolding (1. miejsce – sprint)
|
Dorobek medalowy
|
|
Patrick Favre (ur. 30 lipca 1972 w Aoście) – włoski biathlonista, a następnie trener, trzykrotny medalista mistrzostw świata.
Kariera
W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 17 grudnia 1992 roku w Pokljuce, zajmując 33. miejsce w biegu indywidualnym. Pierwsze pucharowe punkty (do sezonu 2000/2001 punkty zdobywało 25. najlepszych zawodników) zdobył 18 grudnia 1993 roku w tej samej miejscowości, kiedy zajął 21. miejsce w sprincie. Na podium zawodów tego cyklu pierwszy raz stanął 15 stycznia 1994 roku w Ruhpolding, wygrywając rywalizację w sprincie. W zawodach tych wyprzedził Czecha Petra Garabíka i Olega Ryżenkowa z Białorusi. W kolejnych startach jeszcze cztery razy stanął na podium: 20 stycznia 1994 roku w Anterselvie był drugi w biegu indywidualnym, 14 grudnia 1994 roku w Bad Gastein wygrał w tej konkurencji, 28 stycznia 1995 roku w Ruhpolding był trzeci w sprincie, a 12 lutego 1999 roku w Kontiolahti sprint ukończył na drugiej pozycji. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1994/1995, kiedy zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Norwegiem Jonem Åge Tyldumem a przed Włochem, Wilfriedem Pallhuberem. W tym samym sezonie zwyciężył w klasyfikacji biegu indywidualnego.
Na mistrzostwach świata w Ruhpolding w 1996 roku wspólnie z Pieralberto Carrarą, René Cattarinussim i Hubertem Leitgebem zdobył brązowy medal w biegu drużynowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Lahti razem z Carrarą, Cattarinussim i Wilfriedem Pallhuberem zajął trzecie miejsce w sztafecie. Swój ostatni medal wywalczył podczas mistrzostw świata w Kontiolahti/Oslo w 1999 roku. Rozdzielił tam na podium Niemca Franka Lucka i Frode Andresena z Norwegii. Był też między innymi czwarty w sprincie na MŚ 1997, przegrywając walkę o brązowy medal z Ryżenkowem o 3,5 sekundy.
W 1994 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, zajmując 22. w biegu indywidualnym i 6. miejsce w sztafecie. Brał również udział w igrzyskach w Nagano cztery lata później, gdzie zajął 54. pozycję w biegu indywidualnym i 9. w sztafecie.
W 2004 roku zakończył karierę, następnie został trenerem[1].
Osiągnięcia
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w zawodach chronologicznie
Lp. |
Dzień |
Rok |
Miejscowość |
Konkurencja |
Lokata |
Pudła |
Czas biegu |
Strata |
Zwycięzca
|
1.
|
15 stycznia
|
1994
|
Ruhpolding
|
Sprint na 10 km
|
1.
|
1+0
|
28:05,1
|
–
|
–
|
2.
|
20 stycznia
|
1994
|
Anterselva
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
2.
|
0+0+0+0
|
55:32,0
|
+19,5
|
Sven Fischer
|
3.
|
14 grudnia
|
1994
|
Bad Gastein
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
1.
|
0+2+0+0
|
59:16,9
|
–
|
–
|
4.
|
28 stycznia
|
1995
|
Ruhpolding
|
Sprint na 10 km
|
3.
|
0+1
|
24:39,0
|
+35,4
|
Oleg Ryżenkow
|
5.
|
12 lutego
|
1999
|
Kontiolahti
|
Sprint na 10 km
|
2.
|
0+0
|
28:05,6
|
+22,0
|
Frank Luck
|
Przypisy
Bibliografia