Park Narodowy Haleakalā

Haleakalā National Park

park narodowy
Państwo	Stany Zjednoczone
Stan	Hawaje
Położenie	Maui
Data utworzenia	1961
Powierzchnia	134,62 km²[1]
Odwiedzający	1 112 390 (2017)[2]
Położenie parku Haleakalā na wyspie Maui
Położenie na mapie Hawajów Park Narodowy Haleakalā
Położenie na mapie Oceanu Spokojnego Park Narodowy Haleakalā
20°43′13,4400″N 156°09′18,5400″W/20,720400 -156,155150
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Park Narodowy Haleakalā (ang. Haleakalā National Park) – park narodowy w Stanach Zjednoczonych, na wyspie Maui w stanie Hawaje. Park zajmuje 134,62 km², z czego około 100 km² to obszar przyrody nienaruszonej przez człowieka.

Pierwotnie Park Narodowy Haleakalā został stworzony jako część Parku Narodowego Wulkany Hawaiʻi wraz z wulkanami Mauna Loa i Kīlauea na wyspie Hawaiʻi w 1916, jako odrębny park narodowy zaistniał w 1961. W 1980 roku oba parki zostały zakwalifikowane jako rezerwat biosfery Hawaii Islands. Nazwa Haleakalā pochodzi od hawajskiego słowa oznaczającego „dom Słońca”. Według lokalnej legendy heros Maui uwięził tu Słońce, aby wydłużyć dzień.

Charakterystycznym miejscem parku jest drzemiący wulkan Haleakalā, który ostatni raz wybuchł w 1790 roku. Park jest podzielony na dwie sekcje – region wulkanu i Kīpahulu.

Obie części parku odwiedza ponad milion turystów rocznie.

Jedną z głównych części parku jest okolica krateru wulkanu Haleakalā.

Większą część tej części parku zajmuje krater Haleakalā, szeroki na 11,25 km, długi na 3,2 km i głęboki na około 800 metrów. Wnętrze krateru jest usiane przez wiele tworów wulkanicznych, np. wielkie stożki z popiołu.

Jednymi z atrakcji tego terenu są widowiskowe wschody i zachody słońca widoczne z krateru. Inną atrakcją jest Lasek Hosmer, unikatowy las egzotycznych drzew np. cedrów himalajskich z Himalajów, Cryptomeria japonica z Japonii, eukaliptusów z Australii i kilku gatunków z Ameryki Północnej (sosny, świerki, cyprysowate, jodły).

Park znany jest także jako bardzo dobre miejsce do obserwacji nieba, przyciągając wielu astronomów amatorów.

Drugą częścią parku jest Kīpahulu. Turyści nie mogą jej zwiedzać bezpośrednio, ponieważ jest to obszar ściśle chroniony; mogą poruszać się jedynie krętą, nadmorską drogą prowadzącą wzdłuż nawietrznej części wybrzeża wyspy. Ta część parku leży wewnątrz niższej części doliny Kīpahulu, oddzielona od części kraterowej przez wyższą część doliny.

Kīpahulu posiada ponad dwa tuziny naturalnych kąpielisk wzdłuż strumienia Palikea w kanionie zwanym ʻOheʻo. Turyści mogą pływać w tych kąpieliskach lub wybrać się na pieszą wędrówkę do wodospadów Waimoku.

• Oficjalna strona parku