Ciemnozielony: założyciele Jasnozielony: przystąpienia Jasnoniebieski: kolonie stron Ciemnoniebieski: terytoria mandatowe stron
Pakt Brianda–Kellogga, Traktat Przeciwwojenny[1] znany również jako pakt paryski – międzynarodowy traktat ustanawiający wyrzeczenie się wojny jako instrumentu polityki narodowej. Został zaproponowany w 1927 roku przez Aristide Brianda, ministra spraw zagranicznych Francji, jako traktat między Stanami Zjednoczonymi i Francją, zakazujący prowadzenia wojny między tymi krajami. Była to próba włączenia Stanów Zjednoczonych we francuski system bezpieczeństwa. Briand zdobył poparcie amerykańskich ruchów pacyfistycznych, które naciskały na swój rząd, by podpisał traktat.
Zgodnie z wymogami ustalonymi przez Traktat wersalski w art. 18 Pakt zarejestrowano w Sekretariacie Ligi Narodów 4 września 1929 pod nr 2137[10].
Pakt składa się ze wstępu i trzech artykułów. Artykuł 1 potępia uciekanie się do wojny w celu rozwiązywania sporów międzynarodowych i nakazuje rezygnację z niej jako narzędzia polityki narodowej we wzajemnych stosunkach państw – stron. Art. 2 uznaje, że rozstrzyganie wszystkich sporów i konfliktów bez względu na ich naturę lub pochodzenie, które mogłyby powstać między stronami, powinno być osiągane zawsze tylko za pomocą środków pokojowych. Art. 3 uzależnia wejście w życie od złożenia w Waszyngtonie dokumentów ratyfikacyjnych przez 15 państw założycielskich, zaznaczając że pakt pozostanie otwarty tak długo, jak długo tego będzie potrzeba do przystąpienia doń wszystkich Mocarstw Świata.
Pakt, nakazując rezygnację z wojny bez rozróżnienia na wojny agresywne i obronne, nie określa sankcji grożących za jego naruszenie. Preambuła głosi każde Mocarstwo podpisujące, któreby odtąd starało się rozwijać swoje interesy narodowe uciekając się do wojny będzie musiało być pozbawione korzyści traktatu niniejszego z czego domniemywać można dopuszczalność wojny obronnej, brak takiej wzmianki wyrażonej wprost.
Ponieważ Pakt Brianda–Kelloga został zawarty poza Ligą Narodów, nie został unieważniony wraz z jej rozwiązaniem. Formalnie nadal jest wiążącym aktem prawa międzynarodowego, nie zawiera klauzuli umożliwiającej wypowiedzenie go.
Pierwszą okazją zastosowania był konflikt o Kolej Wschodniochińską, który wybuchł wkrótce po wejściu Paktu w życie i został szybko zakończony.
W praktyce Pakt nie spełnił swojego głównego celu – zaniechania wojny. W tym sensie nie wniósł żadnego realnego wkładu do międzynarodowego pokoju, a swoją nieskuteczność okazał już w 1931 r. wraz z inwazją japońską w Mandżurii i w 1935 r. z włoską inwazją w Etiopii. Wprowadzony przez układ zakaz agresji był wielokrotnie łamany, jednak nawet państwa dopuszczające się aktów agresji nigdy nie kwestionowały otwarcie i oficjalnie zasady zakazu wojny napastniczej, lecz twierdziły z reguły, że agresji dokonała strona przeciwna, działania zostały podjęte na prośbę albo w interesie władz lub ludności państwa zaatakowanego, względnie iż akcja nie ma charakteru działań wojennych, lecz jedynie „akcji policyjnej lub porządkowej” przeciwko „bandytom”[12], lub wreszcie że napadnięte państwo „przestało istnieć” a przez to „zawarte z nim traktaty utraciły moc”[13].
Pakt pozostaje istotnym traktatem wielostronnym, gdyż oprócz zobowiązania, jakie stwarzał jego sygnatariuszom, stanowił także prawną bazę do ustanowienia międzynarodowej normy, że użycie siły wojskowej jest z definicji nielegalne, a uzyskane w ten sposób zdobycze nie będą uznane (por. doktryna Stimsona)[14]. W szczególności pakt posłużył jako prawna podstawa do wprowadzenia pojęcia zbrodni przeciwko pokojowi – w oparciu o nie Trybunał Norymberski skazał pewną liczbę osób za wywołanie drugiej wojny światowej.
Zakaz wojny agresywnej został potwierdzony i rozszerzony przez Kartę Narodów Zjednoczonych, która stwierdza w artykule 2, paragraf 4, że Wszyscy członkowie Organizacji powstrzymają się w swych stosunkach międzynarodowych od groźby użycia siły lub użycia jej przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej któregokolwiek państwa bądź w jakikolwiek inny sposób niezgodny z celami Organizacji Narodów Zjednoczonych. Konsekwencją tego jest to, że po drugiej wojnie światowej rozmaite kraje, podejmując akcję wojskową, powoływały się na prawo do samoobrony czy obrony zbiorowej.
↑PiotrP.SobańskiPiotrP., Roszczenia Polski wobec RFN w świetle doktryny niemieckiej, Poznań: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogiki i Administracji im. Mieszka I w Poznaniu, 2019, s. 34, ISBN 978-83-60038-70-3.
↑Oświadczenie rządowe z 3 sierpnia 1929 r. w sprawie złożenia dokumentów ratyfikacyjnych, dokumentów o przystąpieniu i wejścia w życie międzynarodowego traktatu przeciwwojennego, podpisanego w Paryżu 27 sierpnia 1928 roku. (Dz.U. 1929 Nr 63 poz. 490). Ze strony Polski Pakt podpisał minister spraw zagranicznych August Zaleski. Ustawa o ratyfikacji z 13 lutego 1929 r. (Dz.U. 1929 nr 11 poz. 88)
↑G. B. Tindall, D. E. Shi, Historia Stanów Zjednoczonych, Poznań 2002, s. 1075.
↑Z ówczesnych państw suwerennych udziału odmówiło kilkanaście, w większości z Ameryki Łacińskiej. W regionie tym obowiązywały porozumienia o pokojowym rozwiązywaniu sporów : Traktat Gondry (1923), Traktat o Nieagresji i Pojednawstwie autorstwa C. Lamasa (1933), szereg układów zawartych w Buenos Aires w grudniu 1936
↑Jest sprawą charakterystyczną, iż Pakt Ribbentrop–Mołotow będący formalnie paktem o nieagresji wzmiankę taką pomijał, choć obie strony należały do Paktu Paryskiego.
↑Lord Russell of Liverpool, Rycerze Bushido, Warszawa 1961, rozdział 2 „Incydent” chiński, s. 47.
.jpg)
