Od kiedy w 1970 wszedł w życie układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, trzy państwa nie wzięły w nim udziału i przeprowadzały testy jądrowe: Indie, Pakistan, oraz Korea Północna. Korea była członkiem układu o nierozprzestrzenianiu, jednak wystąpiła w 2003 roku. Ponadto nieoficjalnym posiadaczem broni jądrowej jest także Izrael. Według Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem Izrael posiada około 80 głowic jądrowych. Z kolei według Bulletin of the Atomic Scientists w 2014 na całym świecie znajdowało się około 10 144 głowic[2]. Jest to suma niemal siedmiokrotnie niższa, niż pod koniec lat 80. XX wieku, kiedy na świecie w użyciu było około 70 tysięcy, z czego 45 tysięcy należało do Związku Radzieckiego.
Państwami, które w przeszłości posiadały broń jądrową, są Południowa Afryka, Ukraina, Białoruś i Kazachstan. Trzy ostatnie kraje odziedziczyły głowice po rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991. RPA posiadała broń jądrową, ale zrezygnowała z niej w 1994 po przystąpieniu do układu o nierozprzestrzenianiu broni nuklearnej. III Rzesza próbowała w czasie II wojny światowej wyprodukować broń jądrową, jednak próby te skończyły się niepowodzeniem. Pierwszym krajem dysponującym siłą nuklearną stały się Stany Zjednoczone w 1945. Ponadto pięć państw należących do NATO (Niemcy, Włochy, Turcja, Belgia i Holandia) należy do programu o nazwie Nuclear Sharing, który przewiduje przechowywanie amerykańskich głowic na terenie tych państw. Jedno państwo CSTO (Białoruś) przechowuje na swoim terenie głowice rosyjskie.
Ukraina – po uzyskaniu niepodległości Ukraina posiadała ponad 5 tysięcy głowic. Wszystkie zostały przesłane do Rosji w 1996 na podstawie układu budapesztańskiego[15].
Białoruś – po uzyskaniu niepodległości Białoruś posiadała około 800 głowic. Wszystkie zostały przekazane Rosji w 1996. Białoruś była od 1992 członkiem układu o nierozprzestrzenianiu broni[16], do lutego 2022 roku, kiedy to przeprowadzono referendum konstytucyjne, w wyniku którego ustał jej status niejądrowy[potrzebny przypis].
Kazachstan – po 1991 Kazachstan posiadał około 1800 głowic. Wszystkie zostały przekazane Rosji w 1995. Kazachstan jest członkiem układu o nierozprzestrzenianiu broni[17].
Południowa Afryka – w 1967 RPA przystąpiła do programu nuklearnego. Nie jest pewne, czy władze tego państwa przeprowadziły testy jądrowe. 22 września 1979 doszło do incydentu Vela. Wówczas z satelity VELA 6911 zaobserwowano silny rozbłysk nad Oceanem Indyjskim w pobliżu Wysp Księcia Edwarda. Prawdopodobnie była to próba jądrowa RPA lub Izraela, lecz nie ma dostatecznych dowodów na potwierdzenie tej tezy. Krytycy[którzy?] twierdzą, że Południowa Afryka nie posiadała do listopada 1979 tak potężnego arsenału, aby wywołać tak silny błysk na oceanie. W latach 80. RPA dysponowała sześcioma głowicami. Na początku lat 90. RPA zrezygnowała z posiadania broni jądrowej. Od 1991 należy do układu o nierozprzestrzenianiu broni nuklearnej[18].
Stephen I. Schwartz, ed., Atomic Audit: The Costs and Consequences of U.S. Nuclear Weapons Since 1940 (Washington, D.C.: Brookings Institution Press, 1998).
Holloway, David (1994). Stalin and the bomb: The Soviet Union and atomic energy, 1939-1956. New Haven, CT: Yale University Press.
Gowing, Margaret (1974). Independence and deterrence: Britain and atomic energy, 1945-1952. London: Macmillan.
John Wilson Lewis and Xue Litai, China Builds the Bomb (Stanford, Calif.: Stanford University Press, 1988).
George Perkovich, India’s Nuclear Bomb: The Impact on Global Proliferation (Berkeley: University of California Press, 1999).
William C. Martel (1998). „Why Ukraine gave up nuclear weapons: nonproliferation incentives and disincentives”. In Barry R. Schneider, William L. Dowdy. Pulling Back from the Nuclear Brink: Reducing and Countering Nuclear Threats. Psychology Press.
The Long Shadow: Nuclear Weapons and Security in 21st Century Asia by Muthiah Alagappa (NUS Press, 2009).
