Pochodziła z rodu Grodzińskich (wzgl. Grodzieńska, Hadzińska[1]) herbu Łabędź[2]. Jej dziadkiem był powstaniec listopadowy Jan Grodziński herbu Łabędź, który po upadku powstania osiadł w Prusach Wschodnich[3]. Jej ojciec Karol był Niemcem i ziemianinem, a matka Tatiana, z domu Priachin, Rosjanką[1][4]. Maturę uzyskała w Petersburgu eksternistycznie, po wcześniejszej nauce domowej[1]. Ukończyła studia filozoficzne na Uniwersytecie w Wiedniu uzyskując tytuł naukowy doktorapraw, a także ukończyła Wydział Historyczny w Wyższych Kursach Żeńskich w Moskwie[1]. Działała w organizacji szkół ukraińskich i pracowała jako nauczycielka[1]. Była właścicielką majątku koło Liniowa (bądź Lioniowa[1]) na Wołyniu[5]. Od 1917 do 1919 współorganizowała w Żytomierzu Klub Ukraiński oraz działała w Towarzystwie Proswita[5][1]. Od 1919 ponownie zamieszkiwała w Horodnie. Od 1921 działała w Radzie Opieki Społecznej i „Proswicie” w Kowlu, następnie w Łucku.
Podczas ślubowania zamiast zwrotu w języku polskim („Ślubuję”) użyła słowa w języku ukraińskim („Prysiahaju”), za co została upomniana przez marszałka senioraBolesława Limanowskiego i musiała powtórzyć formułę w języku polskim[8][9][10].
Jej mąż Ołeksandr uzyskał mandat senatora II kadencji Senatu RP, lecz wybory w jego okręgu zostały unieważnione[5]. Miała córkę Irynę[4].
Ołena Łewczaniwśka została upamiętniona na tablicy pamiątkowej odsłoniętej 3 lipca 1999 w gmachu Senatu RP ku czci senatorów II RP, którzy zginęli w czasie II wojny światowej i okresie powojennych represji[13][14].
