PROFILPELAJAR.COM

Owczarek staroangielski
	; Owczarek staroangielski
Inne nazwy	Old English Sheepdog, Bobtail
Kraj patronacki	Wielka Brytania
	Wymiary
Wysokość	min. 61 (psy), 56 (suki) cm
Masa	30 - 36 kg
	Klasyfikacja
FCI	Grupa I, Sekcja 1,; nr wzorca 16
AKC	Herding
ANKC	Grupa 5 (Working Dogs)
CKC	Grupa 7 - Herding Dogs
KC(UK)	Pastoral
NZKC	Working
UKC	Grupa 6 -Herding Dog
	Wzorce rasy
	FCI; AKC; ANKC; CKC; KC(UK); NZKC; UKC;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Owczarek staroangielski, bobtail – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Nazwa "bobtail" pochodzi z języka angielskiego i oznacza "krótki ogon".

Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy^[3]. Typ wilkowaty^[1].

Krótki rys historyczny

Nie ma zgodności co do tego, jak stara jest to rasa. Najczęściej przyjmuje się, że została ukształtowana w średniowieczu. Zwolennicy tego poglądu skłonni są nawet twierdzić, że psy odpowiadające z grubsza wzorcowi rasy żyły na Wyspach Brytyjskich już w czasach, gdy te podbijali Normanowie. Pierwszy w miarę dokładny opis psa, którego można zidentyfikować jako owczarka staroangielskiego, pochodzi jednak dopiero z książki autorstwa Konrada Heresbacha, wydanej w roku 1586. Pierwsza oficjalna prezentacja przedstawicieli rasy na wystawie miała miejsce w roku 1873. W roku 1890 zatwierdzono pierwszy wzorzec rasy. Owczarków staroangielskich używano pierwotnie do pilnowania stad, które miały także chronić przed drapieżnikami.

Użytkowość

Pies reprezentacyjny, ale w niektórych krajach (Australia, Nowa Zelandia) w dalszym ciągu jest to pies pracujący.

Temperament

Kilkadziesiąt lat temu przedstawicieli tej rasy określano jako psy zawzięte i niebudzące zaufania^[2]. Dziś to pies zrównoważony, przyjazny, wierny, inteligentny, spokojny. Ma bardzo dobry, pogodny charakter. Odznacza się spokojnym i łagodnym usposobieniem. Jest czujny, lecz niepłochliwy i nieszczekliwy. Cierpliwy w stosunku do dzieci. Dość łatwo przystosowuje się do życia w mieszkaniu. Do szczęścia potrzebuje towarzystwa człowieka.

Budowa

Mocna i zwarta, charakterystyczne gęste owłosienie „napuszone” oraz przebudowany zad; głowa duża, oczy ciemne, uszy małe, obwisłe, przylegające do głowy; tułów zwarty i krótki; głęboka klatka piersiowa; kończyny proste, niezbyt długie. Ogony, kiedyś cięto, obecnie ogony się zachowuje. Ogon powinien być noszony nisko, ale bez podwijania.

Umaszczenie

Różne odcienie szarości lub niebieskiego aż po grizzly, dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na tułowiu. Głowa,kryza, kończyny przednie i tylne, koniec ogona (tzw. irlandzkie znaczenia) białe. Często ciemne plamy na głowie. Szczenięta są biało-czarne, jaśnieją z wiekiem.

Utrzymanie

Ta sekcja od 2015-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Potrzebuje czasochłonnej pielęgnacji długiego włosa; szata wymaga wyczesywania i kąpieli. Podszerstek należy delikatnie wyczesywać, nie niszcząc przy tym długiego włosa. Można strzyc, aby łatwiej utrzymywać pielęgnację psa. Sierść odrasta po strzyżeniu koło roku do długości wystawowej.

Zdrowie i pielęgnacja

Owczarek staroangielski nie należy do ras chorowitych. Najczęściej występujące schorzenia to zapalenie uszu, choroby oczu, a u starszych osobników zwyrodnienia stawów i choroby układu krążenia. W przypadku niezapewnienia bobtailowi odpowiedniej ilości ruchu pies łatwo może być narażony na otyłość. Długość życia: 10 do 12 lat.

Przypisy

↑ ^a ^b Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 50.
↑ ^a ^b David Taylor: Księga psów. s. 156-157.
↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 60.

Bibliografia

Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 169. ISBN 83-7073-122-8.
Izabela Przeczek: Psy rasowe. Pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
Hans Räber: Encyklopedia psów rasowych. Tom I. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1999. ISBN 83-7073-158-9.
David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.