Ostryżyca japońska (Crassostrea gigas) – gatunek osiadłego małżanitkoskrzelnego z rodziny ostrygowatych (Ostreidae), jeden z najcenniejszych mięczaków jadalnych[2]. Wcześniej klasyfikowana była jako Ostrea gigas, dlatego spotykana jest jej zwyczajowa nazwa ostryga wielka[3].
Przeciętnie osiągają 8–15 cm długości, sporadycznie zdarzają się osobniki o długości 30, a nawet 40 cm[4]. Muszla wydłużona i asymetryczna, z promieniście ułożonymi, nieregularnymi fałdami. Jej kształt jest zależny od warunków środowiskowych. Zamek muszli nie ma zębów. Mięsień zwieracz przyjmuje kolor purpurowy lub brązowy.
Ostryżyca japońska jest filtratorem odżywiającym się fitoplanktonem i detrytusem. Jest to gatunek rozdzielnopłciowy. Zimą może zmieniać płeć. Zapłodnienie zewnętrzne. Jaja i larwy są planktoniczne, przenoszone z prądem wody. Po około 3–4 tygodniach osiadają w estuariach lub przybrzeżnych wodach morskich, na twardym, zwykle skalnym, podłożu, do którego przytwierdzają się dolną połówką muszli. Spotykane są także na muszlach innych zwierząt. Dojrzałość płciową osiągają około 1 roku. Crassostrea gigas charakteryzuje się szybkim wzrostem (w ciągu pierwszych 18 miesięcy mogą osiągnąć 75 mm) i dużą płodnością (w jednym złożeniu samica składa 30–40 mln jaj)[6]. Żyją do 10 lat.
Znaczenie gospodarcze
Światowe połowy ostryżycy japońskiej rosły w miarę upowszechniania jej hodowli osiągając poziom 4 mln ton w 2003 roku.
Największe połowy tego gatunku odnotowała Korea Południowa i Stany Zjednoczone[4]. W wielu krajach stosowane są różnorodne formy jej hodowli, larwy są zwykle wyławiane w warunkach naturalnych, a małże hodowane mniej lub bardziej ekstensywnie, na różnorodnym podłożu, w kontenerach lub na linach. Obecnie jest to najczęściej hodowany małż na świecie.