Order Złotej Ostrogi

Order Złotej Ostrogi
*Ordo Militia Aurata*
	; Awers
	; Gwiazda
	; Baretka wstęgi od 1905
Ustanowiono	7 lutego 1905; (wersja współczesna)
Dewiza	„PRAEMIUM VIRTUTI PIETALI”; („NAGRODA CNOTY POBOŻNOŚCI”)
Powyżej	Order Najwyższy Chrystusa
Poniżej	Order Piusa IX
Powiązane	Kawaler Złotej Ostrogi
	Multimedia w Wikimedia Commons

Order Złotej Ostrogi (łac. Ordo Militia Aurata, wł. Ordine dello Speron d'Oro) – jednoklasowy, drugi w kolejności order papieski.

Nie jest znana data jego ustanowienia, a pierwszy dokument nadania pochodzi z 1539^[1]. Nadawany był w latach 1559-1815 wraz z tytułem palatini przez papieża wspólnie z cesarzem, w 1841 został połączony z Orderem Świętego Sylwestra przez Grzegorza XVI i odtąd nadawany jako odznaczenie wyłącznie papieskie. Został przywrócony przez Piusa X w 1905 jako osobne odznaczenie wieszane na komandorskiej wstędze, a od 1932 na łańcuchu, w obu przypadkach wraz z gwiazdą^[2]. Od 1966 może być nadawany wyłącznie chrześcijańskim głowom państw^[1].

Dewizą orderu jest „praemium virtuti pietali” („nagroda cnoty pobożności”)^[3].

Odznaczeni

Wśród odznaczonych są m.in.^[2]:

Wolfgang Amadeus Mozart, austriacki kompozytor,
Antonio Canova, włoski rzeźbiarz,
Gaetano Donizetti, włoski kompozytor^[1],
Christoph Willibald Gluck, niemiecki kompozytor,
Wincenty Kiszka-Zgierski, polski dramaturg^[4],
Franciszek Paprocki, polski geograf^[4],
Alojzy Osiński, polski filolog^[4],
1682 – Jerzy Siemiginowski-Eleuter, polski malarz^[5],
1836 – Jan Ksawery Kaniewski, polski malarz^[6],

po 1905:

1927 – Fouad I, król Egiptu,
1928 – Amanullah, król Afganistanu,
1931 – Ahmad Pasza, bej Tunezji,
1932 – Benito Mussolini, premier Włoch,
1936 – Miklós Horthy, regent Węgier,
1939 – Piotr II Karadziordziewić, król Jugosławii,
1948 – Mohammed Reza Pahlawi, cesarz Iranu,
1948 – Luigi Einaudi, prezydent Włoch,
1957 – Theodor Heuss, prezydent Niemiec,
1959 – Paweł I Grecki, król Grecji,
1962 – Antonio Segni, prezydent Włoch,
1963 – Konrad Adenauer, kanclerz Niemiec,
1964 – Fryderyk IX, król Danii,
1964 – Husajn I, król Jordanii

Ostatnim żyjącym kawalerem orderu był Jan, wielki książę Luksemburga, odznaczony w 1965^[2] (zm. 23 kwietnia 2019).

Z tym tematem związana jest kategoria: Odznaczeni Orderem Złotej Ostrogi.

Z tym tematem związana jest kategoria: Polacy odznaczeni Orderem Złotej Ostrogi.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Peter Bander van Duren: Orders of knighthood and of merit. The Pontifical, Religious and Secularised Orders, and their relationship to the Apostolic See. Londyn: Colin Smythe, 1995, s. 75, 79, 83.
↑ ^a ^b ^c Hyginus Eugene Cardinale: Orders of Knighthood Awards and The Holy See – A historical, juridical and practical Compendium. Londyn: Van Duren, 1983, s. 35-42.
↑ Stanisław Łoza, Stanisław Bieńkowski: Ordery i odznaczenia krajowe i zagraniczne: co wiedziec o nich należy. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1928, s. 16
↑ ^a ^b ^c Teresa Kostkiewiczowa: Słownik literatury polskiego Oświecenia. Ossolineum, 1991, s. 330
↑ Joanna Olkiewicz: Opowieści o Włochach i Polakach. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1979, s. 240
↑ Krzysztof Kwaśniewski, Lech Trzeciakowski: Polacy w historii i kulturze krajów Europy Zachodniej. Slownik biograficzny. Warszawa: Instytut Zachodni, 1981, s. 191.