PROFILPELAJAR.COM

Okręty podwodne typu Tambor
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Stocznia	Electric Boat, Portsmouth Naval Shipyard, Mare Island Naval Shipyard
Zbudowane	12
Użytkownicy	US Navy
Typ poprzedzający	Sargo
Typ następny	Gato
Służba w latach	1940–1946
Stracone	7
	Uzbrojenie:
	24 torpedy Mark XIV
Wyrzutnie torpedowe:; • dziobowe; • rufowe	; 6 × 533 mm; 4 × 533 mm
Wyposażenie	Torpedo Data Computer
Załoga	60 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	1475 ton
• w zanurzeniu	2370 ton
Zanurzenie testowe	75 metrów
Długość	93,8 metra
Szerokość	8,3 metra
	Napęd:
	4 silniki Diesla (1350 KM każdy); 4 silniki elektryczne (1370 KM każdy)
Prędkość:; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 20 węzłów; 9 węzłów
Zasięg:
• na powierzchni	12.000 mil morskich przy prędkości 10 węzłów na powierzchni
	Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu Tambor – typ amerykańskich okrętów podwodnych używanych podczas II wojny światowej, które były zaliczane do grupy typów fleet submarine. Okręty typu Tambor były rozwinięciem poprzedniego typu – Salmon. Powstały na bazie 20 lat rozwoju konstrukcyjnego, typ Tambor stanowił w czasie wejścia do służby w 1939 roku, szczytowe osiągnięcie techniki podwodnej na świecie.

Geneza

Typ Tambor powstał w 1939 roku jako rezultat studiów przeprowadzonych przez Submarine Officers Conference, która określiła charakterystyki idealnego wielozadaniowego okrętu podwodnego floty – fleet submarine^[1]. Jednostki tego typu były w linii prostej pochodną wcześniejszych konstrukcji, inkorporując ich najlepsze rozwiązania techniczne. Wielką innowacją tych jednostek było jednak wprowadzenie sześciu dziobowych wyrzutni torpedowych, czym wyprzedziły konstrukcje większości użytkowników okrętów podwodnych o ponad dekadę^[1].

Jednostki typu Tambor okazały się olbrzymim sukcesem, ich sprawność przekroczyła nawet oczekiwania wobec nich^[2]. Rozwijały prędkość nawodną 20 węzłów, podwodną 9 węzłów^[3], wyposażone były w doskonały Torpedo Data Computer (TDC) zdolny do indywidualnego programowania żyroskopów każdej z torped wystrzelonej salwy, dzięki czemu dowódca jednostki nie musiał celować całym okrętem, a jedną salwą torped mógł atakować kilka różnych celów. Układ klimatyzacji okrętu oraz chłodzone lodówki do przechowywania żywności, stwarzały doskonale warunki socjalne dla załogi, co miało niebagatelne znaczenie podczas długich rejsów w wodach tropikalnych Pacyfiku^[2]. Czas awaryjnego zanurzenia okrętów typu Tambor do głębokości peryskopowej wynosił jedynie 35 sekund^[2]. Do sukcesu typu Tambor przyczynił się rozwój silnika Diesla opracowanego przez Wintom and Fairbanks-Morse. Przeprowadzone testy okrętów wykazały także wysoki stopień wytrzymałości kadłuba na pobliskie eksplozje bomb głębinowych. Jednostki te doskonale reagowały na stery w zanurzeniu i w momencie ich wprowadzenia do służby, nie miały sobie równych w żadnej z flot świata^[2]. Ustępowały jedynie niemieckim okrętom podwodnym w zakresie optyki peryskopów, jakości torped oraz wytrzymałości kadłuba sztywnego na głębokościach przekraczających konstrukcyjną głębokość zanurzenia.

Układ wewnętrznych przyrządów, ogólna sylwetka i kadłub odróżniały okręty typu Tambor od wcześniejszych typów Salmon / Sargo. Typ "T" po raz pierwszy zaprezentował podwójny kadłub oraz oddzielną sterownię jak w U-Bootach.

Dane techniczne

Stocznie: Electric Boat (SS 198-200; 206-208), Portsmouth (SS 201,202,209,210), Mare Island (SS 203, 211)
Liczba okrętów: 12 okrętów podwodnych zbudowanych w latach 1939–1940.
Wyporność: 1475 t (wynurzony),
2370 t (zanurzony)
Długość: 93,8 m
Szerokość: 8,3 m
Zanurzenie: 4,6 m
Głębokość zanurzenia (testowa): 75 m
Prędkość: 20 węzłów (37 km/h) wynurzony, 9 węzłów (17 km/h) zanurzony
Zasięg: 12 000 mil morskich przy prędkości 10 węzłów (18 000 km przy prędkości 17 km/h) wynurzony
Maksymalna długość zanurzenia: 48 godzin.
Objętość zbiornika paliwa: 93 993 do 96 365 galonów amerykańskich (356 do 365 m³)
Czas patrolowania: 75 dni
Załoga: 6 oficerów i 54 marynarzy
Uzbrojenie:
- 10 wyrzutni torped 533 mm) (6 dziobowych, 4 rufowe) z 24 torpedami;
- 1 × 3 działa 76 mm, 2 karabiny maszynowe 12,7 mm, 2 karabiny maszynowe 7,62 mm
Maszynownia:
- 4 × 1350 koni mechanicznych (1 MW) silnik Diesla (General Motors w SS 198-200 & 206-208, Fairbanks-Morse w SS 201-203 & 209-211), 4 × 1370 koni mechanicznych (1020kW) General Electric silnik elektryczny

Przypisy

↑ ^a ^b John D. Alden: The Fleet Submarine, s. 74
↑ ^a ^b ^c ^d Clay Blair: Silent victory: the U.S. submarine war against Japan. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2001, s. 79-80. ISBN 1-55750-217-X.
↑ Norman Polmar: The American submarines. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981. ISBN 0-933852-14-2.

Bibliografia

John D. Alden: The Fleet Submarine in the U.S. Navy; Design and Construction History. Annapolis: United States Naval Institute, 1988. ISBN 0-87021-187-0.