U nagonasiennych i okrytonasiennych w korzeniu perycykl wytwarza merystem, z którego powstają korzenie boczne, fellogen, odcinki kambium oraz pączki przybyszowe[1][2][3].
Powstawanie korzeni bocznych z perycyklu odbywa się w strefie różnicowania się budowy pierwotnej. W pewnym miejscu perycyklu rozpoczynają się intensywne podziały mitotyczne, a powstające komórki tworzą merystem wierzchołkowy korzenia. Jeśli perycykl jest kilkuwarstwowy, podziały rozpoczynają się w warstwie zewnętrznej. Dalsze podziały w tym merystemie powodują wzrost zawiązka korzenia i jego przeciskanie się przez korę pierwotną na zewnątrz[4][3].
U paprotników perycykl wcześnie różnicuje się w miękisz, tracąc właściwości twórcze, a korzenie boczne powstają zwykle z endodermy[2], chociaż np. u skrzypów – komórka inicjalna korzenia bocznego wyróżnicowuje się pod endodermą, w warstwie odpowiadającej perycyklowi[3].
W momencie wchodzenia korzenia w fazę budowy wtórnej, zewnętrzne komórki perycyklu ulegają korkowaceniu i tworzą zaczątek korka. Z wewnętrznej części perycyklu wyodrębnia się fellogen, który dzieląc się dodaje kolejne komórki korka oraz fellodermy[3].
↑ abcJanina Jasnowska, Mieczysław Jasnowski, Jan Radomski, Stefan Friedrich, Wojciech W. A. Kowalski: Botanika. Szczecin: Wyd. Brasika, 2008, s. 146, 187, 512. ISBN 978-83-902821-6-9.
↑ abZygmunt Hejnowicz: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Wyd. Nauk. PWN, 2002, s. 339-340. ISBN 83-01-1382-4.
↑ abcdeZygmunt Hejnowicz: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Wyd. Nauk. PWN, 2002, s. 709-715, 759. ISBN 83-01-1382-4.
↑Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika. 1. Morfologia. Wyd. Nauk. PWN, 2004, s. 154. ISBN 83-01-13946-3.