Ogon tygrysa

Ogon tygrysa – końcowa część ciała tygrysa.

Naturalny wzorzec ubarwienia ogona tygrysa zależy w znacznym stopniu od podgatunku. Wymarły tygrys kaspijski cechował się mniej wyrażonymi kątami u podstawy, niż podgatunki dalekowschodnie^[1]. Długość ogona zmienia się także zależnie od podgatunku. Ogon tygrysa bengalskiego jest krótszy niż syberyjskiego^[2], który u w pełni wyrośniętych samców mierzy około 1 m długości^[3].

Tygrysy używają swych ogonów w różny sposób. Skacząc, wykorzystują je jako stery. Ogon pozwala im też utrzymać równowagę podczas wspinaczki. Tygrysy wykorzystują też swe ogony we wzajemnej komunikacji^[4]. Wolne machanie wyprostowanym ogonem oznacza przyjazne relacje, podczas gdy wyciągnięcie i szybkie machanie oznacza, że tygrys jest podekscytowany. Z kolei ogon ledwo poruszający się, skierowany ku ziemi, oznacza napięcie^[5].

W tradycyjnej medycynie chińskiej ogon tygrysa wykorzystywany jest w terapii chorób skóry^[6] i reumatyzmu^[7]. W XIX-wiecznej Korei jednostki wojskowe pod dowództwem Heungseono Daewonguna dzierżyły włócznie z zawiązanymi nań tygrysimi ogonami^[8]. Koreańskie przysłowie podaje, że jeśli nastąpisz tygrysowi na ogon, dowiesz się o tym oraz że trudno jest wypuścić tygrysi ogon^[9]. Koncept stąpnięcia tygrysowi na ogon jest popularny w Azji Wschodniej i często używa się go w odniesieniu do ryzykownej sytuacji^[10].